rouwverwerking.startpagina.nl

vader overleden

  • Anonymous avatar

    linn33

    Ik wil hier graag mijn verhaal even kwijt.

    Vorig jaar is mijn vader onverwachts overleden. Wij hadden een hele goede band samen. Mijn vader was eigenlijk mijn beste vriend. We hadden het leuk en goed samen. Omdat mijn vader plotseling in zijn slaap is overleden hebben we geen afscheid van elkaar kunnen nemen. Het overlijden kwam erg onverwachts.

    Met mijn moeder heb ik altijd een slechte band gehad. Ze was geen leuke vrouw voor mij. Toen mijn ouders uit elkaar gingen, heb ik geen contact meer met haar gehad. Dit is 9 jaar geleden. Ik heb ook geen behoefte aan contact met haar. Omdat ik enig kind ben, betekent de dood van mijn vader dat ik nu geen ouders, broers of zussen heb om op terug te vallen. Ik woon wel samen met mijn vriend. Helaas heb ik geen goede contacten met mijn schoonfamilie. Van hen heb ik totaal geen steun gehad na het overlijden van mijn vader. Ook daarin sta ik alleen. Mijn dichtsbijzijnde familie zijn nu mijn ooms en tantes, neven en nichten.

    Toen mijn vader overleed betekende dit dat allerlei zaken door mij geregeld moesten worden. Ik ben 29 jaar. Gelukkig heb ik van sommige familie wel hulp gehad met het regelen van de uitvaart. En het leeghalen van het huis van mijn vader. Bij het regelen van de uitvaart was het wel zo dat ik uiteindelijk alle beslissingen moest nemen. Ik vond het best moeilijk, want ik had hier totaal geen ervaring mee. De afhandeling van de nalatenschap heb ik voor het grootste gedeelte alleen geregeld. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Maar het is naar mijn idee goed gegaan.

    In de tussentijd werd mijn contract op het werk niet verlengd en kwam ik thuis te zitten. Ik heb een paar maanden in de ww gezeten. Dat kwam echt niet goed uit omdat ik in die tijd juist extra veel tijd had om over de dood van mijn vader te piekeren. Gelukkig heb ik nu weer een baan. Al met al vind ik dat ik het toch goed doe.

    Er zijn wel een paar dingen die mij erg veel verdriet doen. Zo was mijn vader schilder van beroep. Hij heeft bij al mijn neven en nichten hun huizen geschilderd. (gratis) Vaak werden ze ook door hem uitgenodigd voor een etentje bij zijn verjaardag. Hij is erg goed voor ze geweest. Na de dood van mijn vader heb ik op 1 na nooit meer iets van ze gehoord. Nooit meer een kaartje of een telefoontje om me een hart onder de riem te steken of te vragen hoe het met me gaat. Ook met de feestdagen nog geen kaartje gehad. Terwijl ze allemaal wel weten dat ik geen ouders meer heb om op terug te vallen. Dit doet mij erg veel verdriet. Ik kan het ook niet goed begrijpen dat je helemaal nooit meer iets van je laat horen. Het doet mij echt veel verdriet.

    Van sommige ooms en tantes hoor ik ook nooit meer iets. De laatste keer dat 1 oom en tante op bezoek zijn geweest is nu 9 maanden geleden. Terwijl we eerst toch wel af en toe contact hadden. Het is voor hen ongeveer een half uurtje rijden. Ook bellen ze bijna nooit. De laatste keer was 4 maanden geleden. Ook tijdens de periode dat ik in de ww zat hebben ze niet 1 keer gevraagd of gebeld of ik al iets gevonden heb. Ik hoor gewoon niets meer. Met de verjaardag van mijn vader heb ik niets gehoord. Ook ben ik niet uitgenodigd voor de verjaardag van mijn tante, terwijl andere familie wel is uitgenodigd. Dit vind ik erg raar en doet me ook veel verdriet. Zeker omdat ik een jaar geleden nog met mijn vader ben geweest.

    Een andere oom en tante zijn nooit op bezoek geweest na het overlijden van mijn vader. Zij wonen 15 min rijden van mij vandaan. Ik heb van hen al 6 maanden niets meer gehoord. Ook niet met de verjaardag van mijn vader.

    Met de feestdagen heb ik slechts van 1 tante iets gehoord. De rest van de familie heeft niet eens gevraagd hoe het gaat of wat ik doe met de kerst. Het is toch de 1e keer kerst zonder mijn vader. Ook is er nooit meer door hen gevraagd hoe het gaat met het regelen van de nalatenschap e.d. Gewoon helemaal geen interesse.

    Gelukkig heb ik 2 ooms en tantes die wel interesse hebben. En daar ben ik blij mee. Ik probeer me daar op te richten. Maar toch heb ik erg veel verdriet over de grote desinteresse van mijn neven en nichten, sommige ooms en tantes. Terwijl ik met sommige voorheen wel af en toe contact had.

    Ik heb gemerkt dat mensen tegenwoordig heel erg voor zichzelf leven. Mensen zeggen snel dat je door moet gaan enz. Dat is ook zo. Toch heb ik erg veel moeite met de mensen die mij in mijn ogen hebben laten barsten door al maanden niks van zich te laten horen. Ook niet met speciale dagen. Ik begrijp het gewoon niet en vind het erg hard.

    Ik heb mijn familie altijd gezien als goede en aardige mensen. Nu ben ik op sommige mensen eigenlijk alleen maar heel erg kwaad. Ik heb zelf eigenlijk helemaal geen behoefte meer aan contact met het grootste deel van mijn familie omdat ze mij hebben laten vallen. En zo ken ik mezelf eigenlijk helemaal niet. Ik vind het heel erg allemaal. Ze hebben me gewoon weggegooid, alsof ik niet meer besta.

  • Anonymous avatar

    Govert

    Beste Linn,

    In moeilijke tijden als deze leer je je echte vrienden kennen.

    veel sterkte.

  • Anonymous avatar

    linn33

    Kunnen jullie mij misschien helpen hiermee om te gaan of dat ik mijn verhaal kwijt kan? Ik heb het er erg moeilijk mee. Voel mij vaak helemaal alleen staan. Zeker ook omdat de meeste mensen van de familie niets meer laten horen. Ook niet met speciale dagen. Je staat er dan toch alleen voor en dat vind ik erg hard en moeilijk.

  • Anonymous avatar

    Tineke53

    Beste Lynn,

    Veel mensen weten niet hoe ze met een rouwende om moeten gaan en mensen die dit niet hebben meegemaakt en in de gewone wereld leven willen het liefste dat je de draad van het leven weer snel oppakt., die je totaal kwijt bent, want waar is die draad?

    Ik heb gemerkt dat je je verwachtingspatroon het beste naar 0,0 kunt bijstellen. Je kiest bewust met wie je nu omgaat. En dat zijn veelal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, want die kunnen je energie geven, je weer boven jezelf uit tillen.

    Daarnaast zijn er ook slechte troosters, mensen waar je niets van hoort, of mensen die alleen maar vragen en vragen en de antwoorden zelf al geven en daarbij de energie uit je zuigen.

    Voor jou zijn er twee keuzes: je zou proberen je erbij neer te leggen dat je niets van je verdere familie hoort. Het kost zoveel energie om je daar boos om te maken, en je schiet er niets mee op. Probeer je energie te halen uit mensen die je wel na staan. Je vriend en misschien een goede vriendin.Mensen die wel over een empathisch denkvermogen beschikken. Die wel echt geinteresseerd zijn in de medemens, die je verdriet serieus nemen en niet erom heen gaan en je willen afleiden van je verdriet.

    Je zou er ook voor kunnen kiezen je familie een keertje te zeggen dat het je tegenvalt, maar zou je er wel energie insteken? Dat bepaal jij, jij kent ze…als je denkt dat het niets zal veranderen, dan zou ik het maar laten.

    Ik weet dat het ontzettend moeilijk voor je is, want wat had het mooi geweest als ze een arm om je schouder hadden gelegd en gezegd hadden tegen je: wat kan ik voor je doen? Maar “als” is niet de nu-situatie……erg jammer..maar het zij zo.

    Naarmate de tijd verstrijkt ziet de buitenwereld je ook het liefst weer “gewoon” …ja dat is voor hen het makkelijkste…zet je masker maar op, lach maar weer, dan gaat het weer goed..maar van binnen huil je…..

    Ik denk wel eens…degenen die nu nog gewoon leven weten niet wat er boven hun hoofd hangt, waar ze nog helemaal doorheen moeten.

    Pas als ze zelf het meemaken zeggen ze tegen je:ik wist niet dat het zo erg was…..,

    Heel veel kracht toegewenst, Lynn…

    Liefs Tineke

  • Anonymous avatar

    maris

    hallo vreselijk he! om je vader ineens te verliezen ,mijn vader overleed ook plotseling 2 dagen voor de kerst 2009 was ook mijn maatje mis hem nog iedere keer.

    Maar het leven gaat door en ik sta veel stil,

    zit nog niet lekker in me vel.M.n moeder had na 3 maanden een vriend ze kan niet alleen .heel dubbel allemaal je mist je vader kom je in je ouderlijk huis zit daar alweer een andere man ,m,n moeder kopieert m'n vader zelfde merk kleding, sokken die ze voor me vader had gebreid draagt hij nu.gun haar alles maar het blijft moeilijk.

  • Anonymous avatar

    Tineke53

    Tjonge Maris, wat moet dat moeilijk voor je zijn….

    Mijn man overleed januari 2009, moet er niet aan denken….geen ruimte voor in mijn hoofd.

    Begrijpelijk dat jouw leven stil staat……blijf dicht bij jezelf, en probeer niet te ver vooruit te kijken. In het nu leven is het veiligste.

    Ik wens je heel veel kracht toe. Liefs Tineke

  • Anonymous avatar

    maris

    hoi tineke .

    alsnog bedankt voor je reactie!

    lijkt me logisch dat er nog geen ruimte is in je hoofd voor een andere man.

    het gemis,zijn dingen geur warmte het word volgens mij nooit meer hetzeflde.

    voor jou ook veel sterkte, gr maris

  • Anonymous avatar

    n.boulanger@ziggo.nl

    Hoi, je verhaal is van een jaar geleden. Ik lees het nu (pas).

    Vroeg me af hoe het nu met je is. Zou je hetzelfde verhaal met het zelfde gevoel nog zo beschrijven, of is je gevoel anders geworden ?

    ps ik ben ook enig kind, mijn vader is in 2009 overleden, mijn moeder leeft nog (heb ik gelukkig wel een goede band mee), ik heb geen partner, geen kinderen. Ik voel het denk ik wel hetzelfde als jou. Ben ook erg teleurgesteld in familie en vrienden. Met name degenen die je situatie kennen en weten dat je niet veel tot geen naaste mensen meer om je heen hebt. Mijn vader nam veel initiatief richting familie (die in een andere provincie woont) en ging er regelmatig naar toe. Dat wordt , zo lijkt, ook van ons (mijn moeder en mij) verwacht. Maar wij horen heel zelden iets van familie. Op dit moment ben ik werkloos, en voel ik me nog eenzamer. Mijn vrienden reageren nauwelijks. Denk niet dat ze het zich bewust zijn hoe dat voelt. Ik weet dat ‘het gras bij de buren groener is’. Maar ik heb echt dagen, zoals ‘toevallig’ vandaag, dat ik het helemaal niet zie zitten. Zeker ook omdat ik de laatste tijd ook meer direct reageer, men dat van mij niet gewend is, en dan blijkt dat een opmerking tegen vrienden dat je iets niet leuk van hun vind, meteen als enorme kritiek wordt opgevat met een einde van de vriendschap tot gevolg.

    Maar goed, ik reageerde in eerste instantie omdat ik het verhaal van jou herken (zoals je al gemerkt hebt denk ik aan mijn verhaal) en ben eigenlijk nieuwsgierig hoe het nu met je is.

    N