rouwverwerking.startpagina.nl

het gemis van mijn moeder

  • Anonymous avatar

    stieneke

    Mijn moeder is nu bijna een jaar geleden overleden ze was 83 geworden.

    Ik heb geen broers of zussen, mijn vader is overleden toen ik dertien was.

    Dus mijn moeder was alles voor mij,en nu is er niks meer ik mis haar zo zeer.

    ik kon met haar overal over praten wij gingen ook vaak met haar winkelen,uiteten en dat is er niet meer.

    soms denk ik zal ik haar bellen of ze zin heeft om mee te gaan winkelen en dan denk dat kan niet meer en dan word ik weer moedeloos en dan heb ik nergens geen zin meer in en zit dan in de stoel en doe niks meer

    Ben getrouwd en heb een hele lieve man hij probeert mij in alles te helpen.

    maar ik kan niet accepteren dat ze er niet meer is ik denk nog steeds dat ze kan bellen of dat ik daar naar toe kan.

    het is voor mij onwerkelijk.

    ik voel mij vaak eenzaam en verdrietig en heb nergens geen zin meer in het hoeft voor mij allemaal niet meer.

    alleen ik vind vaak zo zielig voor mijn man hij probeert mij te helpen en dat kan hij niet.

    ik loop nu bij een psycholoog maar tot nu toe help het ook niks

    ik weet het niet meer.

    heeft iemand ook zo iets meegemaakt

  • Anonymous avatar

    jordi-sem@versatel.nl

    hoi stieneke,ik wil graag reageren,toen ik je verhaal las herkende ik mijzelf daarin.

    ik ben moeder van twee kinderen 5 en 11 jaar en woon al 22 jaar samen met mijn partner.

    vorig jaar is mijn moeder op 62jarige leeftijd overleden,heb mijn vader nog wel,maar het is mijn vader niet meer zoals hij was en dat maakt het dubbel moeilijk.

    in een klap ben je moeder kwijt en mijn vader eigenlijk ook,heb veel zorgen om hem en we missen mijn moeder en zijn vrouw verschrikkelijk.

    het is net of je in een verkeerde film zit waar je maar niet uitkomt,of dat ze van een lange reis ineens weer binnenkomt lopen.

    soms ben ik op zoek of ik iets kan vindenmaar je vind niks.

    ook dat gevoel wat ik al die tijd heb,van laat maar het doet me allemaal niks meer,waarom, wat heeft het voor zin,het is allemaal zo doelloos.

    en zo kan ik nog wel verder gaan ik snap precies hoe jij je voelt,merk jij ook dat je omgeving nou zo iets heeft van nu niet meer zeuren je moet doorgaan het is alweer een jaar geleden

    de ene dag gaat het wel en de andere dag blijf ik het liefst in mijn bed.

    ik weet wel dat dit allemaal overgaat maar het heeft zijn tijd nodig,ik hoop dat jij er ook uit zal komen,heel veel sterkte,want dat hebben we wel nodig het blijft toch met up en downs komen.

    judith

  • Anonymous avatar

    linn33

    Hoi Stieneke,

    Ik herken je verhaal wel. Ik ben zelf 29 jaar. Vorig jaar is mijn vader overleden. Hij was 61 jaar. Ik heb net als jij geen broers en zussen en heb geen moeder meer waar ik op terug kan vallen. De meeste familie leden daar hoor ik niets meer van. Gelukkig van een paar nog wel.

    Net als jij had ik een goede band met mijn vader. Wat jij met je moeder deed, deed ik met mijn vader. Ja, zelfs het winkelen, haha.

    Ik val nu ook in een gat. Ik kan hem niet meer bellen e.d.. Niet meer langsgaan. Soms maak ik iets mee en dan denk ik: leuk om aan mijn vader te vertellen, en dan dringt het ineens door dat dat niet meer kan. Heel pijnlijk.

    Ik denk dat jij wat ouder bent dan mij. Heb je nog wel familieleden om naar toe te gaan? Of zijn die er niet meer? Dat is ook een gemis. Ik merk dat zelf ook.

    Het is niet makkelijk als je enig kind bent. Mensen staan daar niet altijd bij stil. Denken inderdaad heel snel van: doorgaan. Maar zo makkelijk is dat niet altijd. Vooral niet als er geen broers of zussen zijn.

    Ik heb niet echt een tip voor je. Heb je wel goede contacten met schoonfamilie? Vrienden om naar toe te gaan? Mijn vriend zegt altijd dat ik leuke dingen moet gaan doen. Soms word ik echt kwaad als hij dat zegt, want het voelt ook weleens zo nutteloos allemaal. Maar hij heeft wel gelijk. Dan heb je toch even afleiding en denk je er even niet meer aan.

    Misschien kunnen we ervaringen delen?

  • Anonymous avatar

    ejn.groot@quicknet.nl

    mijn moeder is 2 weken geleden overleden 23 feb 2011

    mijn vader 7 jaar terug 2004

    ik heb nu niks meer , je bent nu wees

    alleen mijn broer nog, ik vindt het best wel moeilijk

    om dit te kunnen verwerken, ik had een goede band met mijn moeder

    haar hondje heb ik wel nu thuis

    maar dat is ook moeilijk, steeds als naar hem kijk komt het weer naar boven, begin te huilen.

    ik ben zelf 40 jaar heet sandra

  • Anonymous avatar

    elsemeid

    Hallo allemaal,

    Mijn moeder is 4 weken geleden heel onverwacht overleden. Ze is 68 jaar geworden. Op 22 februari is zij begraven. De dagen vanaf het overlijden tot aan de begrafenis zijn zo ontzettend onwerkelijk. De eerste dagen moet er zoveel geregeld worden dat het net lijkt alsof je in een sneltrein zit die nooit meer stopt. Wij hebben mama dag en nacht op een familiekamer mogen hebben. Dat betekent dat je een soort van eigen woonkamer hebt waar zij opgebaard lag op een bed. We konden er 24 uur per dag in, wanneer wij dat wilden. We hebben daar muziek gedraaid, tegen haar gepraat maar ook met elkaar een drankje gedronken. Precies zoals zij het graag had gewild. Ik heb dit als heel bijzonder ervaren, zo heel dicht bij mijn moeder. Mijn moeders aanwezigheid heb ik ook duidelijk gevoeld want ik voelde alleen maar totale liefde die dagen. De band die ik met mijn moeder had werd zo voelbaar en versterkt. Ook het verzorgen van mijn moeder, samen met mijn zussen, heb ik als iets heel moeilijks maar tegelijkertijd als iets heel moois ervaren. Je moeders laatste verzorging geven dat is wat ik met al mijn liefde heb gedaan.

    Met mijn zussen, broer en vader hebben we ,alles wat betrekking heeft gehad tot haar begrafenis, geregeld. Dat was heel fijn want dat gaf zo veel kracht. Met elkaar waren we erbij toen mijn moeder werd ingewikkeld in doeken. In plaats van een kist had mijn moeder een draagbaar ( we wisten uit eerdere gesprekken met haar dat ze dit graag wilde). Ze werd in doeken gewikkeld en als laatste hebben we het doek om haar hoofd gesloten. Wat een verdriet als je weet dat je je moeder nooit meer in fysieke staat zult zien.

    Het verdriet is bijna onmenselijk om te dragen. Wat heftig dat dit van je gevraagd wordt, je moeder te moeten zien als overledene, te moeten zien dat ze begraven wordt, dat je haar fysiek verloren bent.

    Nu zijn we bezig met het leeghalen van haar huis. Mijn moeder woonde was gescheiden en woonde alleen. Het huis waar ik ben opgegroeid, waar al mijn jeugdherinneringen liggen. Elk plekje, elk schilderijtje…alles herinnert mij aan wat ik daar heb meegemaakt. Ik kan op sommige momenten letterlijk terughalen wat er op welke plaats gebeurd is of wat ik dacht als klein kind. Dat geld ook voor de plekken waar ik als klein kind vaak met mijn moeder kwam. Bijvoorbeeld het park. Het is raar, maar dat zie ik nu ineens door de ogen van mijn moeder.

    Vroeger was ik bang voor de dood, zo bang. Maar nu, ondanks alle pijn en verdriet die ik als mens heb, nu kan ik voelen dat dood zijn niet eng is, maar dat het volkomen liefde is. Want dat stukje heb ik gezien op mijn moeders gezicht toen ik de dagen tot de begrafenis bij haar was, liefde heb ik gevoeld in deze dagen….en nog.