zo alleen zonder hem

els de voogd

13-02-2011 21:16

13-02-2011
Ik ben Els en sinds 12 april 2011 weduwe. Vreemd om dit woord weduwe te gebruiken. Ik heb mijn man Hans verloren. Ik ben nu 57 jaar, wij waren allebei 17 toen wij elkaar leerden kennen . De liefde van mijn leven en hij is er niet meer. In 1995 werd hij ziek en heeft in 1999 een levertransplantatie gehad. Daarna tot 12 april,de dag dat hij overleed, zijn moeilijke jaren geweest. Veel complicaties door medicijngebruik tegen afstoting van de lever. Altijd was hij positief, ondanks 3 ingezakte ruggenwervels, 14 hartinfarcten, 16 stents zijn er bij hem geplaatst en dan ook nog eens aan de nierdialyse …teveel voor hem en voor mij. Altijd kwam hij er weer bovenop. Ik kom altijd terug, zei hij, alleen nu niet meer, nooit meer.
Ik ben zo verdrietig en zo alleen zonder hem, ondanks lieve mensen om mij heen.
Monique Evenhuis

15-02-2011 14:11

Lieve Els,
Op 24 maart geeft Jerabel Coaching & Structuuradvies een training verliesverwerking in Alphen a/d Rijn,
Wellicht geeft het je iets meer rust om het te delen met mensen die weten hoe het voelt. Gast spreker
is José Uithol die na het overlijden van haar mooie puberzoon Tim op aanraden haar boek is gaan schrijven
om het verdriet een plek te geven.
Wat mooi dat je samen met je man Hans zoveel jaar van elkaar hebt kunnen genieten. Uit je woorden is
op te maken dat jullie leed maar ook veel liefde met elkaar hebben gedeeld.
Zolang je moeite hebt met het woord weduwe, gebruik het dan niet, het is maar een woord .
Misschien is het makkelijker voor je om “mijn niet meer zichtbare man”Hans te zeggen
Monique Evenhuis
Jerabel Coaching & Structuuradvies
Liza

16-02-2011 00:21

Lieve Els, je bent weduwe . Ik haat dat woord, je bent de.geliefde van… je bent de allesverzorgende van…. je bent de eerste liefde van. Laten we eerlijk zijn, dat is wat men ziet en wij weten zoveel beter. Je blijft achter met herinneringen, maar je zal altijd de vrouw zijn die van hem hield. Hoewel men je zal laten geloven dat je het achter je moet laten, vergeet dat. Ik ben nu zeven jaar weduwe, ik heb gerouwd, ondanks dat men zei, goh, het wordt toch eens tijd……En pas uren later dacht ik, het wordt eens tijd voor wat.Ik wist het niet, wilde het ook niet weten. Hoe kan je nu tegen een ander vertellen, he, mijn wereld staat stil.Geef het tijd Els, denk maar aan je jeugdliefde, en geloof me, dit wordt zachter. Ik ben een lange weg terug gegaan en ik kan nu voor het eerst zeggen, nee, hij komt niet terug maar ik kan nog steeds lachen om de grap die hij toen maakte. En ik kan diep hartverscheurend huilen om het gemis om hem. Maar , ik kan ook zien dat hij wilde dat ik verder ging, voor zijn zoon, zorgend voor zijn kleindochters. Geloof me, de pijn wordt zachter, draagbaar. Ik wens je heel veel sterkte Els

zo alleen zonder hem

els de voogd

Monique Evenhuis

Liza