Lieve Tineke,
Ik wil je eerst nog condoleren met het verlies van je man….
Je schrijft dat hij in juni plotseling is overleden. Dat is een traumatische ervaring, die je hele leven op zijn kop zet. Alle toekomstplannen die je met je man had worden ineens door elkaar gegooid en niks is meer hetzelfde.
Dat intense gemis, die pijn, dat gevoel dat je niet meer compleet bent…. ik ken het ook. Ook ik werd in januari 2009 op 55 jarige leeftijd weduwe. Weliswaar na een ziekte van 3 maanden (alvleesklierkanker) maar het verdriet is groot.
En nu een nieuw jaar in zonder je geliefde….iedereen die je gelukkig nieuwjaar wenst….terwijl jezelf daar helemaal niet mee bezig bent…..
Je hebt wel wat anders aan je hoofd en je gedachten zijn alleen maar bij hem.
Je zou het zo graag willen terugdraaien naar het moment waarop het voor hen en voor ons de verkeerde kant op ging, en dan de goede kant..dat ze nog bij ons zouden zijn.
Helaas kan dat niet. Zij hadden geen keus. Onze huisarts zei ook tegen ons: er gebeuren in het leven dingen waarbij je geen keus hebt, daar moet je mee verder…of je wilt of niet….
Ook jij zal met je verdriet verder moeten……er dwars doorheen, met vallen en opstaan, twee stappen voorwaarts en weer eentje ver terug.
Probeer maar niet teveel vooruit te denken en neem de dag maar zoals hij loopt. Echt, wees maar blij als je de dag weer door bent gekomen.
Accepteer maar dat je slecht slaapt..ook dat is herkenbaar. Alles draait als in een film aan je voorbij…..ik wist niet dat ik zoveel tranen had en dat het 's zomers zo vroeg alweer licht werd……ik zeg steeds tegen mezelf: na een slechte nacht komt er hoop ik weer een betere nacht….
Laat het maar op je afkomen; wees trots opjezelf als je weer eens wat onderneemt.
Doe ook alleen de dingen die voor jou goed voelen.
Laat je door niemand vertellen hoe je het MOET doen, want er bestaan geen regels voor zo doe je het goed.
Dat is een weg die je zelf gaat vinden, een doolhof, waarbij jij bepaalt wie je in je huis laat, met wie je praat, of je de telefoon aanneemt, of je er zin in hebt om de vraag te beantwoorden: hoe gaat het met je?
Heel veel goedbedoelde opmerkingen zal je krijgen, maar ze slaan de plank vaak mis….want hoe moet je nu uitleggen hoe het voelt?
Dat begrijpen alleen mensen om je heen die het zelf hebben meegemaakt.
Die leven namelijk in dezelfde wereld als jij.
Een wereld waarin niks meer hetzelfde is als vroeger, een wereld waarvan je zegt…hoe komt het gewone leven en die wereld waarin je nu zit ooit weer bij elkaar???
Sta van niks versteld….ook hoe je je voelt. Het hoort er allemaal bij.
Het rouwen, het verdriet, zo intens…..want je mist je maatje, het gewone, de balans is uit je leven.
Het basisgevoel veiligheid is weg.
Probeer je eigen gang te gaan, en te doen wat voor jezelf het beste is, want het valt niet uit te leggen. probeer daar dan ook geen energie aan te besteden. Die heb je hard nodig…
Ook jij zult een manier gaan vinden om met je verdriet om te gaan….
Een manier die jij dragelijk vindt.
Al zal je nu nog vaak denken: hoe moet dat????
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die niet de energie uit je slurpen, maar die jou energie geven, die jou weer boven je zelf uittillen…..
Probeer ze bewust uit te kiezen, de mensen met wie je omgaat.
Lieve Tineke, probeer te onthouden: voor altijd draag jij je lieve man in gedachten mee in je hart….
Ik wens je heel veel kracht toe, je redt het, echt waar…..
Liefs Tineke
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
