rouwverwerking.startpagina.nl

verdriet om opa

  • Anonymous avatar

    marloes

    Onze dochter van vier heeft heel veel moeite met het overlijden van haar opa vier weken geleden.

    hij heeft zeven maanden in een hospice gezeten en zij heeft dit allemaal heel bewust meegemaakt.

    Er overleden daar veel mensen en als het kaarsje in de gang brande dan wist ze al dat er weer iemand overleden was.

    Wij zijn al die tijd heel open naar haar geweest en hebben keurig op haar vragen antwoord gegeven.

    Ze is ook bij opa geweest toen hij net was overleden en ze heeft geholpen om hem in de kist te leggen. let wel alles mocht niets moest van ons.

    dit is allemaal super gegaan en ze heeft zich heel kranig gehouden.

    Tijdens de uitvaart had ze het heel zwaar en nu vier weken later heeft ze vrijwel iedere dag heftige huilbuien en roept ze dat ze naar opa toe wil en dat ze hem zo mist.

    Wij weten beiden niet goed hoe we hiermee om moeten gaan.

    Ze was altijd heel close met hem en opa was superdol op haar.

    Kan iemand ons aanraden hoe hiermee om te gaan want als zij zo huilt dan breekt mijn hart en krijg ik het ook zo moeilijk.

  • Anonymous avatar

    anke1967

    Hoi Marloes .

    Gecondoleerd.

    Misschien heb je aan dit stukje wat

    http://www.uitvaart.nl/page_720.html

    Mijn jongentje was toenertijd net zo oud als jouw dochter en als mama vond ik het nogal heftig te zien , hoe jong hij ook was hij zo reageerde op de dood van zijn opa en oma . Al met zoveel verdriet het ging me aan me hart zoals jij ook zegt . Vaak ben jezelf als zo geraakt door alles wat er met je gebeurd en in alles wat er om je heen gebeurd en dan dat kleine meisje om je heen die het zo moeilijk heeft dat valt niet mee .

    Zal het juist niet goed zijn dat ze zich zo uit ? Bij mij komt dan de vraag naar boven of jonge kinderen ook rouwen , ik wens je heel veel sterkte .

    anke

  • Anonymous avatar

    Kim

    Hoi Marloes,

    Als eerste wil ik je nog condoleren met je verlies, ik weet wat het is als je met je eigen verdriet moet dealen en dan ook nog dagelijks het de verdrietjes van je kind zit.

    15 Dec was het 1 jaar geleden dat mijn vader stierf aan de gevolgen van een hersentumor.

    Hij is 3 maanden ziek geweest, en was pas 57 jaar.

    Mijn dochter was toen 5 en was erg close met hem…

    Net als bij jullie hebben we ook onze dochter, zoveel mogelijk betrokken bij het hele proces, en ook hier gelde,niets moet alles mag.

    We zijn nu 1 jaar verder, en ik moet eerlijk zeggen dat het niet veel beter met haar gaat.

    Ze is nog dagelijks erg verdrietig, hier thuis maar ook op school.

    Ze is boos, en dat uit ze in een grote mond en woedeaanvallen.

    We hebben nu een troostdoos gemaakt, waar ze foto's van opa in heeft gedaan en als ze wil mag ze er bijvoorbeeld een tekening in doen die ze voor opa heeft gemaakt….

    Ook hebben we er een dagboekje in gedaan, waar ik iets in schrijf als ze daar om vraagt.

    Dit is voor haar erg prettig, ze kijkt regelmatig naar de foto's en verteld hele verhalen tegen hem.

    In het begin hebben we veel boekjes bij de bieb gehaald dat over de dood ging….

    Voor nu heb ik besloten om hulp van buitenaf te zoeken.

    In mijn ogen is het niet oke dat ze er nu nog steeds zo verdrietig om is.

    Ik denk dat het niet zo heel vreemd is dat jouw dochter er nu nog verdriet om heeft, het is pas 4 weken geleden, en het is nogal wat om te verwerken ook voor een kind.

    Wat ik je wel wil adviseren is haar goed in de gaten te houden, en als het verdriet blijft er niet te lang mee te blijven lopen.

    Hier ging het na de grote vakantie een stuk beter met mijn dochter, en heb er dus niets mee gedaan, terwijl ik nu denk had ik maar….

    Afijn, we gaan er alsnog mee aan de slag, en dan hop ik dat ze over een tijdje lachend aan haar opa kan denken, ipv met dikke tranen.

    Heel veel succes en strekte.

    Groetjes Kim