wat blijft het toch moeilijk, om alleen verder te moeten gaan.

ria

06-12-2010 09:41

is al weer 30 maanden geleden dat bart van mij plotseling kwam te overlijden.
bart was net 66 jaar geworden.
vind het nog steeds heel moeilijk, ze zeggen allemaal ,je moet verder met je leven,
maar heeft het leven alleen nog zin????
ondanks dat ik veel steun van kinderen heb,voel ik me zo eenzaam.
3 maanden na dat bart is overleden, kreeg ik te horen dat ik borstkanker had.
de wereld storte op dat moment in.
heb alle kuren (30 stuks) over een tijd van 17 maanden doorlopen.
met vallen en opstaan.
het gemis van je man op die momenten is heel erg.
voor de kinderen en kleinkinderen ga je door.
maar de momenten alleen thuis is verschrikkelijk.
en zeker nu deze maand er weer is .
zou graag een vriendin willen, waar je samen mee kan lachen, maar ook kan huilen.
samen praten over je overleden dierbare lost misschien heel veel op.
dan komen de mooie tijden ook weer naar boven.
zelf heb ik het gevoel, dat mijn leven is blijven stil staan.
ik kom niet verder, soms heb ik van die dagen dat alles goed ga,
maar er zijn er ook bij dat ik mij zelf wel heel erg zielig voelt.
zijn er meer mensen die dit ook ervaren.
misschien komen er contacten via deze site.
zelf kom ik uit hartje gelderland
voor alle mensen die hun dierbare hebben verloren.
wens ik deze tijd heel veel sterkte toe.
een lieve groet van Ria
Tineke53

06-12-2010 18:00

Lieve Ria….
Je slaat de spijker op zijn kop: het blijft moeilijk alleen verder te moeten gaan.
Je had het je allemaal zo anders voorgesteld……en dan ineens overkomt het je en je hebt geen keus.
Je leven staat stil, en alle andere mensen leven gewoon door…..totdat het hen overkomt…want we ontkomen er niet aan. Iedereen krijgt zijn deel….
Het verdriet om het liefste wat je hebt/had neem je je leven lang mee, het gemis blijft.
En toen kreeg jij er ook nog je eigen ziekte bij en de behandelingen die dat met zich meebracht…..en je moest het alleen ondergaan, zonder jouw lieve Bart….
Zo zei ik ook tegen mijn man: als ik ziek word dan kan jij mij niet steunen. Nee zei hij, daar kan ik niks aan doen……..want er was geen keus….
Je kunt trots op jezelf zijn, Ria, hoe je je erdoorheen slaat.!
En het hoort erbij…de ene dag gaat het beter dan de andere. Probeer dat maar te accepteren.
Na een slechte nacht krijg je weer een goede nacht….en komt er misschien weer een dag, dat er niets uit je handen komt;.Het is zoals het is……
Het overlijden van mijn man, het liefste dat ik heb/had wordt januari 2 jaar…Maar wat is tijd…In je beleving, in de belevingstijd zoals Marinus van den Berg het zo mooi noemt in z'n boek “Rouwen in de tijd”…. Want daar zitten wij in. Dan kan het 2, 3 , of 5 jaar geleden zijn, maar het voelt nog alsof het pas gebeurd is.
De belevingstijd, vertraagde tijd, waar wij rouwenden mee te maken hebben staat tegenover de kalendertijd. Waar iedereen die dit niet heeft meegemaakt nog “gewoon”leeft….plannen maken, met kerst gaan we………….Wat fijn dat zij het nog zo goed hebben zei mijn man.
En nu breekt de decembermaand weer aan. Maar Ria, ook deze maand gaat weer voorbij…
Ik wens je de komende weken.bijzonder veel kracht toe !
Liefs, Tineke (toevallig ook Gelderland)
ria

08-12-2010 09:22

Lieve Tineke,
heel erg bedankt voor je reactie.
geeft toch weer steun, je merkt dan, dat je niet alleen sta met je verdriet.
probeer ook best wel weer wat plannen te maken,
heb nog een oud campertje, waar ik wel mee weg ga.
hoop dit jaar er meer van kunnen te genieten als verleden jaar.
maar ja, ook dan ga je alleen.
je komt wel mensen tegen onderweg, dus je ziet wel meer en praat meer
.nog even wat energie opbouwen .
zo leuk zijn als je dit weer met iemand samen kan doen.
wens jou ook heel veel sterkte toe dezen maanden.
groetjes Ria
ria de v.

12-12-2010 19:30

Hallo Ria.
Ik heb wat berichtjes gelezen van je en het viel mij op, dat je deze zomer héél stoer met je camper weg ben geweest!
Dat is verschrikkelijk knap en daar moet je op terug kijken!
Deze maand is soms voor mensen die nog geen ernstige dingen hebben meegemaakt, al een opgave, laat staan voor jou en vele anderen, die hun maatje hebben verloren!
Probeer positief te blijven, dat is voeding voor je lijf en geest, ga iedere dag naar buiten voor een wandeling, daar knap je van op! Is er in de buurt misschien iets te vinden, waar je een leuk kontakt aan over kan houden? Er zijn zoveel mensen die alleen zijn en dat is vast ook in Gelderland.
Mijn man is afgelopen April overleden, dus ik weet wat het is. Ook zal het voor mij een lange weg worden met pieken en dalen.
Veel sterkte, en geloof me, je bent m.i.z. een sterke persoonlijkheid.
Groetjes. Ria.

wat blijft het toch moeilijk, om alleen verder te moeten gaan.

ria

Tineke53

ria

ria de v.