Wat mis ik pa nu. Hij was een echte kerstfeest-vierderangs. Mijn zus en ik hebben zijn kerstkoffer uitgeplozen en gelachen om de vergeelde kerstklokjes en de eeuwenoude kunstkerstboompjes en lampjes. Hij gooide echt nooit wat weg! Ook hoe het met liefde en zorg alles ingeruimd had.

Hijnhad de laatste jaren geen zin in een grote boom kneed en had een kunstboompje met ledlampjes die continu van kleur veranderde. Hij staat nu bij mijn moeder en die kan er vanuit haar bed naar kijken. Mijn vaders foto staat ernaast en zijn lach op de foto lijkt wel een grijns om die kitscherige boom.

Ik mis zijn huis. Ons ouderlijk huis. Zo levendig in mijn geheugen nog. Ik zou er zo willen heenrijden om een kopje koffie te doen.

Ik mis de praatjes om wie de lootjes voor kerst dit jaar maakt en we lachen om de anekdotes over kerst in onze familie.

Zoals Barbra Streisand zong in ‘papa’: alles lijkt nu wat kouder en killer nu jij hier niet meer bent.

Zeker nu mijn dochter volgende week acht wordt, op de trouwdag van mijn ouders. Mijn neefje waarvoor hij gezorgd heeft toen zijn ouders in de kreukels lagen is deze week jarig. Hij mist zijn ‘eigenlijke papa ’. En dan ook nog oudjaar, de dag dat papa jarig was.

We hebben tal van ideeën hoe we papa herinneren hoor. We kopen geen vlieger maar een grote vuurpijl met een brief eraan. We gaan skypen met mijn broer in Curacao en toasten met z' n allen op pa.

Ik ga bij mijn zus eten met kerst en we gaan een uur inplannen voor herinneringen aan pa en daarna klaar. Gaan we naar de toekomst kijken. Mama in de watten leggen. Met de kinderen er opuit en een high tea doen, geen uitgebreide maaltijden bereiden terwijl we geen trek hebben.

En ik heb nog geen kerstnacht geschreven omdat ik gewoon geen puf heb.

Zo, fijn van me af te kunnen schrijven!

Nicole