mijn alles is er niet meer

Fieranda

14-10-2010 10:15

mijn is 14 sept. overlden in het ziekenhuis in nijmegen
op 23 juli is hij opgenomen in enschede daar is veel gebeurd, weinig goeds.
na ruim 3 weken hebben ze Gerrit overgeplaatst naar nijmegen
Meerdere keren is dat verzocht door ons. In de 1ste week ook nog door hem zelf,
maar na die week lag Gerrit op de ic en werd in slaap gehouden.
Hij is vanaf zijn 17 bekend met ziekte van Crohn. Maar dit keer was het niet zijn buik die hem zo ziek heeft gemaakt, maar wat wel?
de artsen weten het niet. In november heb ik nog een gesprek op de ic in nijmegen over de uitslag van de obductie
Gerrit is de dag voor zijn verjaardag overleden, hij mocht maar 42 worden
samen hebben we 3 jongens 1 van 11 en een tweeling van 7
ook voor hen is het verlies heel zwaar
maar ik kan er niet uit de voeten
jaren heb ik hem verzorgd, elke keer als er weer een operatie was en hij weer thuis kwam dan zorgde ik voor hem
wij deden alles samen, waren ook dag en nacht samen.
en nu.. nu is alles weg
ik heb hem beloofd voor de jongens te zorgen en dat doe ik ook maar voor mij hoeft het niet meer
wij woonden bijna 20 jaar samen, mijn 1ste en enige liefde in mijn leven
heb veel steun aan mijn zus en mijn zwager en mijn neefjes en nichtjes
ze zijn er voor ons,maar ondanks dat voel ik me zo alleen, mijn ruggesteun en maatje is weg en komt niet terug
ik voel me zo rot en schuldig
ik weet dat ik nu ook geen goede moeder ben, kan weinig hebben en heb nergens zin in
ik probeer het maar het lijkt nergens op
eigenlijk weet ik niet waarom ik dit hier tik maar het is wel lekker om ff tegen “vreemden” te praten
om mij heen gaat het door en ik sta stil
Fieranda
Martin Sijtsma

14-10-2010 11:52

Hallo Fieranda,
Je hebt een enorme klap te verwerken gekregen. Je partner verliezen is een van de ergste dingen die je kunnen overkomen. De gevoelens en emoties waar je nu tegenaan loopt zijn heel normaal en horen bij het rouwproces dat nu voor jou is begonnen. Ik wens je daarbij heel veel liefde en kracht toe.
Als je meer over rouwen wilt weten kijk dan eens op http://www.zetjelevenweeropderails.nl/rouw/wat-is-rouw/ of http://www.zetjelevenweeropderails.nl/rouw/hoe-moet-ik-rouwen/
Het forum www.ouderalleen.nl is ook een mooie plek om dingen van je af te schrijven en troost en begrip te vinden.
Warme groet,
Martin
Gerry

14-10-2010 18:47

Hallo Fieranda,
Goed van je om gewoon hier alles van je af te schrijven wat je wilt.
Ook ik heb dat gedaan toen ik 6 jaar geleden mijn man moest missen.
Je gevoel van “alles om me heen gaat door en ik sta stil” is heel herkenbaar, alsof je op de automatische piloot verder gaat.
En je hebt niet alleen je eigen verdriet maar ook het verdriet van je jonge kinderen die hun vader moeten missen.
Ik weet dat alle woorden van troost je nu mischien heel weinig zeggen, maar neem je tijd, huil wanneer je wilt en rouw zolang je wilt het is verdorie ook zo oneerlijk en het doet zoveel pijn.
Ik geef je virtueel een knuffel en wens jouw en je kids heel veel sterkte bij dit grote verdriet en gemis.
Lieve groet van Gerry
Aalt

22-10-2010 22:39

Lieve Fieranda,
“Mijn alles is niet meer”. Dat zijn hele mooie woorden, die meteen zeggen wat jij bedoelt. Wat fijn, dat je van je meest dierbaren steun krijgt en aandacht. Voel je niet schuldig, alles is nog zo vers. Ook ik kan zeggen, dat “mijn alles” er niet meer is. Els is op 26 augustus aan de gevolgen van borstkanker overleden, 52 jaar oud. We zijn samen 35 jaar gelukkig geweest. Ik heb de tijd gehad om me voor te bereiden op het onvermijdelijke. We hebben in 2010 nog leuke dingen kunnen doen, vooral omdat Els niet wilde opgeven. De eerste weken na haar overlijden ben ik nauwelijks aan rouwen toegekomen. Maar nu alles in rustiger vaarwater is gekomen, begin ik het gemis van Els intens te voelen. Ik mis haar verschrikkelijk! Het gevoel dat ze er nooit meer zal zijn, daar kan ik maar niet aan wennen. Ik dacht mijn gevoelens aardig in de hand te hebben, maar merk, dat dat steeds moeilijker gaat. Daarom ben ik het internet opgegaan op zoek naar ideeën wat te doen, om mijzelf op de rails te houden. Ik heb het makkelijker dan jij, mijn kinderen zijn ouder, 19 en 22, nog wel thuis. Wat moet jij je eenzaam en leeg voelen nu. Je voelt de verantwoordelijkheid van het opvoeden, maar kan het momenteel niet. Ik hoop, dat jouw dierbaren weten hoe jij er nu voor staat en je kunnen en willen helpen met praktische dingen.En als dat niet genoeg is, zoek hulp! In Amersfoort is er een Toon Hermanshuis. Heel toegankelijk. Bezoek hun website eens. Misschien is er in jouw omgeving ook iets dergelijks te vinden. Ik wens je heel veel sterkte en een warme en liefdevolle omgeving toe.
Aalt Smit.
afra

28-10-2010 01:04

Ik voel me ook zo alleen.
Op 23 juli verloor ik mijn man na 2 jaar ziekte en na de laatste 6 weken thuis was het voor mij een hel. De pijn , ja daar kwam een eind aan en idereen die er voor me was……
Toch ben ik leeg…ben een deel van mezelf verloren. Ik had hem beloofd dat ik het wel zou redden maar dat lukt niet. Ik voel mee eenzaam en alleen
Wij hebben 23 jaar dag en nacht samen doorgebracht , beide wao'ers beiden met beperkingen en toch zorgde we voor elkaar.
Nu ben ik blij dat hij van de pijn verlost is maar het verlies……..waarom is ie weg, en hoe moet ik verder.
Ik zie het niet zitten om op deze manier door te gaan want ook bij mij…..mijn alles is er niet meer, en daar kan ik niet mee omgaan.
Leeg….verloren en op zoek……..
Het zoeken heeft voor mij geen zin meer…..
Afra
Tineke53

28-10-2010 20:14

Lieve Afra….
Gecondoleerd met het overlijden van het liefste wat je had…
Het klopt dat je een deel van jezelf bent verloren, je bent niet meer een geheel. Dat was je wel.
Je vulde elkaar aan en alles was zo vanzelfsprekend.
Goed van je dat je het tot nu to zo hebt volgehouden. Inderdaad je gaat door een hel. Niets is belangrijk meer en je zou het liefste willen dat je man weer binnen kwam.
Net als ik, en velen hier op het forum, heb je het ergste meegemaakt wat iemand kan overkomen. En dat hakt er in.
Dan weet je niet meer hoe je verder moet.
Dan zit je in dat doolhof waar geen mens je de weg kan wijzen. Daar moet je zelf met vallen en opstaan doorheen. Door het verdriet. Er dwars doorheen en dat doet pijn.
Lieve Afra, probeer af en toe een klein beetje afleiding te zoeken…een wandelingetje te maken bijvoorbeeld. Lukt dat nog niet, dan probeer je het de volgende dag nog eens een keer. Oftewel doe alleen de dingen die goed bij jezelf voelen. En geef jezelf dan een groot compliment! Want ook jij redt het.
Het is vaak 2 stappen voorwaarts en weer eentje achteruit…maar je zult je weg vinden. Al zie je het nu nog niet.
Ik heb het al eens eerder geschreven: blijf dicht bij jezelf, probeer in het nu te leven en niet teveel te denken aan morgen, overmorgen. Want je hebt genoeg aan vandaag. De dag doorkomen, weer een volgende dag.
Trek je niets van anderen aan, je bent de baas over je eigen leven en neemt je eigen beslissingen in je eigen tempo!!!!
IK wens je heel heel veel sterkte toe. Het is zwaar, eigenlijk veel te zwaar, maar ook jij kan vanuit je eigen kracht heel heel veel!
Warme groet, Tineke
Loes koene

29-10-2010 19:23

Lieve Fieranda,
op de eerste plaats wil ik je condoleren met het verlies van je man.
Het is zo kort geleden,nog geen 6 weken.
Ik herken je schuldgevoel.Heb ik wel genoeg gedaan voor hem,was ik wel lief genoeg,waarom heb ik gemopperd? en meer van dit soort dingen.
Maar Lieve schat,jij hebt gedaan wat je kon.
Nu sta je er alleen voor met 3 leuke jongens,die misschien wel op hun vader lijken.
Het is zwaar,maar zij hebben er ook niet om gevraagd dat hun vader kwam te overlijden,dus voor jou ligt er een taak om jouw jongens te begeleiden in hun leven naar volwassenheid.
Jij bent hun moeder en ze hebben vertrouwen in jou.
wat zouden ze moeten zonder hun moeder?
Je schrijft,voor mij hoeft het niet meer,maar wat moeten je jongens zonder jou?
naar oma? of een pleeggezin?
Jij bent de enige die met ze kan praten over Pappa,vertel ze de leuke dingen die jullie samen hebben meegemaakt.
Het is moeilijk,maar de tijd is je vriend.
Lach,huil,gil,schreeuw.
Maar er komt een dag dat je met een glimlach terugdenkt aan je allerliefste.
Ik kan het weten,ik ben nu 4 1/2 jaar verder dat de liefde van mijn leven er niet meer is,met vallen en opstaan ben ik verder gegaan.
bekijk het per dag ,zoek afleiding en je zult zien dat het je lukt!!
Veel liefs en sterkte van Loes
Fieranda

30-10-2010 18:03

bedankt voor de reacties
ben een paar weken verder en nog steeds is het zwaar en dat zal ook nog wel zo blijven
sleep me door de dagen heen
ben veel bij mijn zus
we doen ook vaak dingen samen
ik moet door voor onze jongens dat houd me op de been
maar het is allemaal zo doelloos en leeg
het gemis is zo groot in de kleine dingen
samen bakkie doen, ff overleggen, samen gamen 'savonds
in alles eigenlijk maar uuist die kleine dagelijkse (gewone) dingen
weet gewoon niet hoe het nu verder moet, naar het gaat allemaal door. En dat akn ik niet (nu nog niet)
liefs Fieranda
Tineke53

30-10-2010 20:00

Heel veel sterkte Fieranda….
Een dag is al lang om doorheen te komen. Wees trots op jezelf als je er weer doorgekomen bent!
Mensen die het niet hebben meegemaakt weten niet hoe je je voelt en kunnen maar tot op bepaalde hoogte met je meegaan….
Onbegrip is groot bij veel mensen en er zijn er die de antenne de verkeerde kant uit hebben staan.
Onthoud dat niet jij je moet aanpassen maar dat anderen dat maar moeten doen.
Als ze niet weten hoe ze met je moeten omgaan, want die mensen zijn er en je zult ze steeds blijven tegenkomen, dan moeten ze maar een boek over rouwen gaan lezen en er zich in verdiepen.
Oftewel: kies bewust de mensen uit die jou steunen en steek geen energie in mensen, die je leegzuigen…..en waar je je niet goed bij voelt.
Het “voor mij hoeft het niet meer”is zo begrijpelijk" Dat heb ik ook.
Iedereen rent en vliegt en wil maar dit en wil maar dat, en maar vergaren en kopen en weet ik veel, overal de eerste zijn, maar bij de dood willen ze niet als eerste zijn….en toch overkomt het iedereen en is het er zo plotseling….
Straks kan jij tot steun weer wezen voor anderen. Echt waar!
Ga uit van je eigen kracht! Geef jezelf een compliment als iets is gelukt ! gr Tineke
Tanja

02-11-2010 22:15

inhoud verwijderd.
Alstublieft geen ongevraagde reclame maken voor zaken of diensten.
Sander
Beheerder prikbrd

mijn alles is er niet meer

Fieranda

Martin Sijtsma

Gerry

Aalt

afra

Tineke53

Loes koene

Fieranda

Tineke53

Tanja