Lieve Anna,
Ik herken dit……en als je eet dan smaakt het eten zo anders……
Vergeetachtigheid, niet op namen kunnen komen, niet weten of je dit of dat wel hebt gedaan, en dan toch maar weer even teruglopen om er zeker van te zin dat…
Anna, het overlijden van je partner doet zoveel met je. Niet te bevatten. Hele stukken uit je geheugen weg, omdat je alleen maar het stukje rond het overlijden op je netvlies hebt staan als een film die steeds maar weer afdraait.
Er is mij gezegd dat je langzamerhand het overzicht over je leven meer en meer terugkrijgt, maar dat voelt zo raar…
Probeer maar van het standpunt uit te gaan: ik vind niks meer gek hoe ik me lichamelijk en geestelijk voel. Ik laat het maar over me heen komen….
Vaak denk ik: wanneer komt er een einde aan dat onwezenlijke, dat rare gevoel, dat kapot zijn van binnen, dat werkelijk uit balans zijn…..tja als mijn man er weer zou zijn, dan zouden al die draadjes en paadjes in je hoofd die zo gewoon waren, die zo netjes op een rijtje lagen de toekomst tegemoet, weer op zijn plaats komen met een zucht van: het is over!
Maar dat kan niet, en daarom moeten we hier doorheen….rouwen, herdenken en proberen “verder te leven” ……. moeilijk, kijk maar niet te ver vooruit.
liefs Tineke