hyperventilatie

Tineke53

02-10-2010 23:10

Ach Tine, laat het maar over je heen komen. Zo denk ik tenminste. Mijn man zei tegen mij: "jij gaat altijd maar uit van de ALS situatie. doe dat niet. want de Als situatie is niet de NU situatie.
Laat het maar over je heenkomen, het komt zoals het komt…."
Door alles wat ik heb meegemaakt heb ik een houding gekregen dat ik nergens meer tegenop zie. We hebben hier zoiets groots volbracht (lijden en sterven echtgenoot en vader) dat ik me zou “schamen” om ergens tegenop te zien..omdat dat allemaal maar erg kleine dingen zijn in vergelijking met wat mijn man moest doorstaan en volbrengen.
“Alles wat me gebeurt moet me overkomen…..ik ga nergens tegenop zien”, zijn ook de woorden van mijn man. dus wat zal ik??? “Nu ben ik aan de beurt”, zei hij toen hij de mokerslag kreeg…..(uitslag)
Tine, ik ken je verder helemaal niet, maar je schrijft over veel jaren dat je vader en moeder samen zijn geweest. Het doet zo'n pijn om het liefste wat je had te verliezen………..
Je vader voelt het verdriet heel anders aan dan je het als dochter voelt. Een ander soort verdriet (en daarbij wil ik NIET zeggen dat het verdriet van een zoon/dochter niet groot is.!!!!!!!!!! ) Ik zeg vaak tegen onze dochters, jullie hebben jullie leven nog voor je….jullie hebben ook veel verdriet, het is verschrikkelijk om je vader zo jong te moeten verliezen …hij had de kleinkinderen groter moeten zien worden….maar als je partner wegvalt dan is je toekomst met je partner kapot…gelijk een vliegtuigcrash: kapotte vleugels.
Ook jouw vader wens ik bijzonder veel sterkte toe………. Als jullie weggaan is hij weer alleen. Groetjes Tineke
Tine

06-10-2010 22:30

Tineke, je bent je vader en je man allebei verloren ?Wat een klappen zijn dat, soms vraag ik me af hoeveel een mens kan incasseren.Je moet verder, het leven gaat verder, helaas is het voor de maatschappij zo dat je bijna niet meer mag rouwen en dat maakt het verwerkingsproces er niet gemakkelijker op.
Ik ben me er van bewust dat mijn verdriet anders is dan dat van mijn vader, en idd, als we weggaan is hij weer alleen…
Ik wens jouw en je dochters veel sterkte toe, bedankt voor de steunende berichtjes, zulke dingetjes helpen me erdoor.
Knuffel, Tine
anke1967

09-10-2010 11:01

ja je komt snel in een bepaalde cirkel terecht.
dan wordt het angst voor de angst.
dat is lastig .
ik ben het aangegaan , ik had geen zin om de angst te laten overwinnen,
anke
Tineke53

09-10-2010 13:05

Lieve Tine,
jaren terug heb ik ook van die paniekaanvallen gehad. Het hielp mij ook door te zeggen: kijk daar is er weer eentje, zie me nu eens rood worden, angstig worden…..
Nou daar hebben we hem weer, welkom maar zorg zometeen dat je opkrast, want ik heb je niet nodig.
Oftewel probeer te relativeren…..o zo moeilijk, misschien lukt dat eerst niet..maar dat als als gebeuren, houd je daar niet teveel aan vast. dat is die negatieve spiraal en daar kom je niet verder mee.
Het loopt zoals het loopt, krijg je er weer eentje? OK “gezellig” dat je er weer bent.
Ach ik kan gemakkelijk het beredeneren, jij vast ook wel, maar het doen is een tweede! Sterkte!!!!!
anke1967

09-10-2010 13:54

mij helpt het door te zeggen ah ,
mijn lichaam doet het eigenlijk hartstikke goed.
Het is alert wanneer het nodig zou zijn( ook al is het op dat moment niet nodig en stront vervelend )
zo vindt ieder zijn manier.
Het gaat ook weer weg en Tineke ik kan me wel bij je aansluiten ,
accepteren dat het gevoel er is , jezelf de hand reiken.
vaak zijn emoties de achterliggende oorzaken , soms niet eens grijpbaar , al zou je dat wel heel graag willen.
je kunt vaak de gedachten die er aan vooraf gingen niet meer terughalen.
Troela

22-10-2010 00:28

Hallo Tine,
Heel veel sterkte met het verlies.
Misschien heb je hier wat aan:
Korte tijd geleden heb ik mijn grootmoeder,waar ik deels groot ben geworden,verloren.Dit heeft tot nu toe nog veel impact.Een periode van 5 maanden heb ik haar terminale zorg gehad en deels bij haar ingewoond.Om en om afwisseld met mijn eigen moeder.Deze verzorging ging helemaal goed maar als ik thuis was met de bedoeling om uit te rusten kwam alles eruit.Meestal voor het slapen gaan wanneer ik net in mijn bed lag.Denken denken denken,huilen.Van al dat denken en huilen kwam uiteindelijk de hyperventilatie opzetten,vaak met gevolg overgeven.Ook kwamen er angstaanvallen bij,in de vorm van….wat als??????Ik mag voor je hopen dat dit je gespaart blijft.Wanneer ik hyperventilatie kreeg ging ik bij een open raam zitten,klinkt gek maar met moeite kon ik roken (weet niet of jij rookt) wanneer ik een teug ademhaling over had en enkele seconden rustig was voordat er weer een aanval kwam van angst..Probeerde zo rustig te worden en huilde zachtjes uit.Van al dat huilen krijg je verschrikkelijke hoofdpijn.Neem wel je tijd rustig te worden en schaam je niet.Nu nog heb ik het gevoel dat ik wil slapen,heel lang.Geloof me,dit haalt niks uit en maakt je depressief.Het mag gestoord klinken,wat mij heeft geholpen is hard schreeuwen op een plek waar niemand je hoort.(Omdat ik boos was op alles en iedereen om me heen.)
Hopelijk heb je hier wat aan.
Liefs,
Sandra

03-11-2010 19:16

Zo herkenbaar. Ik ben mijn moeder verloren in 8 weken tijd. We krijgen te horen eind mei dat ze ziek was en 2 augustus is ze overleden. Longkanker met uitzaaien. Het is zo snel gegaan dat ik nu pas aan het beseffen ben wat er allemaal is gebeurt.
Mijn weerstand is naar beneden en de angst/paniek, hyperventilatie aanvallen pfff…ik herken wat je zegt…begraven en life goes on. Mijn collega zei ook nog lekker taktisch wist niet dat je er zo last van had..
Ik hoorde van bedrijfsmaatschappelijk werk dat het wel een jaar duurt voordat je weer het gevoel hebt de “oude” te zijn nou ik ben pas aan het begin.
Sterkte en als je wilt mailen, je hart luchten graag..
Lotgenoten kunnen elkaar steunen en ook ik kan die steun hard gebruiken
Gr. Sandra
Diana

04-11-2010 07:25

Heb je al eens gedacht aan ontspanningstherapie? Bijvoorbeeld ontspannings(hot stone) massage, gecombineerd met gesprekken en evt. Reiki?
Deze ontspanningsmethode houdt mij tot nu toe van de antidepressiva af, al sinds 2008, na het overlijden van mijn vader.
Afgelopen maanden kwam ik door familie-omstandigheden weer in een diepe put terecht en was al bij de huisarts geweest, die mij eigenlijk (weer) anti-depressiva wilde voorschrijven. Omdat deze afspraak vlak voor een vakantie was, is het nog even uitgesteld, maar ik ben voor de vakantie nog wel naar de ontspanningstherapie geweest en voelde mij hierdoor weer veel sterker, zodat ik de anti-depressiva voor de 2e keer heb afgewezen.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je de juiste behandeling die voor jou voldoet kan vinden.
Groeten, Diana
Tine

15-11-2010 22:45

Hallo Troela,
Eerst en vooral,gecondoleerd met het verlies van je oma..
Het komt me allemaal erg herkenbaar voor, het willen slapen…ik heb nu gemerkt bij mezelf dat ik tijd moet maken om te huilen, ik duw mijn verdriet weg omdat ik me goed wil voelen…klinkt dat niet een beetje onnozel..Het komt als een boemerang in m'n gezicht terug.Maar jij weet waarschijnlijk ook dat mensen het op de duur niet meer willen weten als je verdriet hebt en aan mijn man en kinderen verstop ik het ook, zeker mijn jongste zoon vindt het erg om mij verdrietig te zien.
Bedankt voor de tips, met de hyperventilatie gaat het nu ietsje beter, al voel ik dat het zo weer de kop op kan steken.
Liefs, Tine
Tine

15-11-2010 22:53

Hallo Diana,
Ik heb er idd al aan gedacht aan ontspanningstherapie, zoals shiatsu-therapie.Gesprekstherapie in combinatie met relaxatieoefeningen was ik mee gestart maar ben er mee gestopt, na het 6e bezoek gaf de therapeute me het gevoel dat ik maar eens moest stoppen met het gezeur en me erover moest zetten.
Ik neem nog steeds antidepressiva en kalmeerpilletjes, nu moet ik zeggen dat de hyperventilatie verminderd is, niet helemaal weg maar het gaat beter en daar ben ik al blij om.
Bedankt voor de tips en ook voor jou sterkte toegewenst.
Tine

hyperventilatie

Tineke53

Tine

anke1967

Tineke53

anke1967

Troela

Sandra

Diana

Tine

Tine