rouwverwerking.startpagina.nl

hyperventilatie

  • Anonymous avatar

    Tine

    In april ll. is mijn mama overleden, ze was ziek maar het kwam toch nog onverwacht.Sindsdien heb ik last van hyperventilatie.Ik heb ook nogal wat stress op mijn werk en dat doet er ook allemaal geen goed aan.Ik voel me eigenlijk erg down en verdrietig, heb dagen dat ik alleen maar wil huilen, die paniekaanvallen zijn zo beangstigend en ik mis mijn mama, ik zou haar zo graag nog eens willen knuffelen..

    Van de dokter heb ik antidepressiva en kalmeerpillen gekregen (om 's nachts beter te slapen).Eigenlijk wil ik het liefste alleen maar slapen maar ik wil voor mijn man en kinderen nog een beetje gezellig doen al kost dat steeds meer moeite.Gelukkig kan ik er met mijn man wel over praten.

    Ik volg ook relaxtietherapie maar tot nu toe helpt eigenlijk niks ècht.

    Heeft iemand tips tegen de hyperventilatie ?Alle hulp is welkom.

    Groetjes

    Tine

  • Anonymous avatar

    Tineke

    …Gecondoleerd met het verlies van je moeder.

    Het voelt nog maar zo kort geleden dat ze kwam te overlijden..dat is de belevingstijd, dat het in april was is kalendertijd.

    Juist deze twee werelden, deze twee verschillende tijden spelen zo'n grote rol in je leven nu.

    Je zou nog zo graag…maar het kan niet meer.

    Probeer alleen te doen wat goed voor je voelt en dicht bij jezelf te blijven.

    Je leeft in een doolhof, in een land waar niemand de weg kent.

    Bizar….raar…is dat mij/ons overkomen? En daar moet je mee verder, want je hebt geen keus.

    Kijk niet verder dan vandaag, morgen…..probeer met hulp van de middelen, die je hebt gekregen te slapen…

    Wees trots op jezelf als je de dag weer “goed” hebt volbracht.

    Wees ook trots op je moeder, die haar lijden heeft volbracht….je mag huilen…ze is het waard.

    Trek je niets aan van andere mensen….er is er maar eentje die haar eigen leven bepaalt, dat doe jij.

    Dit verdriet zal je altijd blijven meedragen maar je zult een manier vinden om ermee om te gaan. Je wordt krachtiger en sterker, echt waar!

    Aanvaard de lichamelijke klachten maar, het is niet anders…..

    Heel veel sterkte toegewenst. Tineke

  • Anonymous avatar

    Tine

    Lieve Tineke,

    Dankjewel voor je lieve reactie, ik ben er echt door ontroerd..

    Misschien moet ik idd dag per dag bekijken en aanvaarden dat het tijd vraagt, alleen ziet de maatschappij en de werkgever het niet altijd zo.Begraven is voorbij, passé, life goes on…terwijl het stilstaat voor mij.Maar ik moet verder, duw mijn verdriet dan weg tot het op een dag te veel is.Genieten is er voorlopig niet bij, alleen al door de paniekaanvallen.

    Dat ik sterker wordt op een dag kan ik nu moeilijk geloven maar ik moet, dat besef ik.

    Ik wens je alle goed toe,

    Tine

  • Anonymous avatar

    Tineke

    Lieve Tine

    De tjd staat stil inderdaad……..weet je Tine, het is zo keihard…..je zult veel onbegrip tegenkomen. Mensen kunnen vaak slechte troosters zijn. Ze bedoelen het goed, maar het valt verkeerd omdat ze de juiste woorden niet kunnen vinden.

    Maar er zijn ook geen woorden voor, want je kunt niet precies omschrijven hoe je je voelt. En dan vertel je wat…en krijg je meteen een antwoord, dat de lading totaal niet dekt.

    Daar zit hem de kern: pas als je met iemand spreekt die het ook heeft meegemaakt, dan begrijpt de ander je…dan kan hij/zij zich inleven. Die weet hoe het voelt!!!!

    Ach lieve Tine, dat land..waar niemand de weg weet. NIKS is raar daarin……ook jouw paniekaanvallen niet. Het overlijden doet zoveel met je…zo onbeschrijflijk veel!!!

    Tja ik kreeg ook met de werkgever te maken. Gelukkig kon ik zelf een heleboel aangeven en had ik een hele goede arbo arts.

    Maar werken vind ik niet meer zo belangrijk, ok een beetje afleiding en je verdient er je geld mee, maar je leven is zo veranderd…

    Als je verdrietig bent, teveel moet denken aan hetgeen gebeurd is probeer dan bij jezelf te zeggen: zo nu heb ik er weer aan gedacht, en nu parkeer ik het weer voor even en ga ik een klein beetje afleiding zoeken. Al is het maar heel even.

    Echt Tine, mijn man zei: er is meer in het leven dan je zieke man….. Hij heeft gelijk en hij had gelijk, maar alleen is dat eerst heel heel erg moeilijk want je leven is je man……..hoe kun je dan afleiding zoeken in winkelen of zo….TOCH proberen, kijk maar naar de mooie planten om je heen, naar de mooie herfstkleuren ……wat heeft de ander daar altijd van genoten! Nu kan dat niet meer voor de ander, maar dan doe jij het!!!!! want zij/hij kijkt door jouw ogen mee zegt onze dochter zo mooi.

    Ik heb van het weekend, of schreef ik dat al, het boek rouwen in de tijd gekocht van Marinus van den Berg. Ontzettend mooi, raak!!!

    Ken je trouwens dit gedicht?

    Nu de tijd je naam zal schrijven

    Ik mis je zo

    hoe had ik kunnen weten

    dat het zo'n pijn zou doen

    diep van binnen

    ik had gewenst

    dat je nog wat

    had mogen blijven

    ik mis je zo

    langzaam

    dringt het tot me door

    dat vanaf nu

    de tijd je naam zal schrijven

    Ik vind het mooi…..het geeft precies aan hoe je je kunt voelen.

    Nogmaals…..sterkte, heel veel…………Het is zwaar, verschrikkelijk zwaar, maar je redt het!!!! en ….

    als je tranen hebt……dat is niet een moment van zwakte, nee je laat je emoties zien!!! en dat is kracht.

    Ga uit van je eigen kracht, zei mijn man…en dat geldt ook voor jou: JE KUNT HET !

    Liefs Tineke

  • Anonymous avatar

    Tineke53

    Weer een nieuwe dag Tine, Wat je zegt in je eerste bericht: ik zou nog zo graag haar nog een keer omhelzen. Ook ik zeg dat, op de strandovergang, waar we zo graag kwamen en op het bankje zaten: KON ik nog maat een keer met jou hier staan..jij achter mij, met je armen om mij heen.

    ..kwam je maar binnen door de achterdeur….dan zou al die chaos in mijn hoofd, die kapotte toekomstverwachting zich weer netjes groeperen. Het kan niet meer, en we moeten er mee door….

    Er gebeuren in je leven dingen, waarbij je geen keus hebt….het overkomt je…..en het overlijden van een voor jou zo dierbaar iemand is er een voorbeeld van.

    je moet er mee verder…met dat verdriet. Je draagt het altijd met je mee…

    Tine, je redt het, we redden het. Ga uit van je eigen kracht! gr.Tineke

  • Anonymous avatar

    anke1967

    hoi Tine .

    Gecondoleerd met het verlies van je dierbare mams.

    Hyperventilatie is lastig , misschien nogal zacht uitgedrukt.

    Ik heb er sinds vorig jaar last van , heb een half jaar lang aan de antidepressiva gezeten . Merkte dat mijn gevoelsleven daardoor helemaal stil kwam te liggen.

    Ik was zat van voelen. Even niks , even dat hulpmiddel die me even de rust heeft gegeven weer verder te gaan.

    Ik ben bij een haptonoom terecht gekomen , die leert hoe je daar mee om kan gaan en vaak welke emoties er aan te grondslag liggen, zonder de anti depresiva .

    het gaat steeds beter , de aanvallen zijn er nog wel maar komen in minder heftige mate evenals de paniekaanvallen.

    omgaan met verlies is niet makkelijk en rouwen is hard werken.

    ik wens je heel veel sterkte.

    groetjes Anke

  • Anonymous avatar

    Tine

    Lieve Tineke,

    Wat een supermooi gedicht, ik heb het gevoel dat het voor mij is geschreven maar dat geldt voor iedereen die een dierbare verloren is.

    Ik begrijp uit je reactie dat je je man verloren hebt ?Mijn deelneming…verschrikkelijk moet het zijn om je man, je lotgenoot die steeds bij je was te verliezen.

    De tips die je aangeeft, ze zijn…mooi..genieten van de dingen waar de ander van genoot.Nu doet het nog teveel pijn om het “genieten” te noemen maar naar de tijd verstrijkt zal ik dat wel proberen.

    Het voelt als de processie van Echternach : 2 stappen vooruit, één stap achteruit.

    Maar vandaag had ik een betere dag, en wat morgen brengt, dat zie ik dan wel..

    Een dikke knuffel X

    Tine

  • Anonymous avatar

    Tine

    Lieve Anke,

    hartelijk dank voor je reactie, het helpt om te weten dat er nog mensen gelijkaardige gevoelens hebben, een vorm van rouwen die erg lastig is, al vergt rouwen sowieso veel energie.

    Ik zie op tegen elke nieuwe dag, bang voor de paniekaanvallen, de angst (waarvoor ?),het is zo'n eng gevoel..

    Groetjes Tine

  • Anonymous avatar

    Tineke53

    Mijn lieve man is verleden jaar op 55-jarige leeftijd overleden. Alvleesklierkanker. In drie maanden tijd. 28 jaar getrouwd….

    Verschrikkelijk. Het liefste wat je hebt….De glans is er van af…..echt genieten is er niet meer bij. (precies zoals je zegt!!!!) Genieten, blij zijn…alles tussen aanhalingstekens. Leg dat maar eens uit aan een ander!

    Inderdaad, twee stappen voorwaarts, eentje weer naar achteren…..maar je komt vooruit!! Al zie je dat nog niet. Een emotionele achtbaan….

    Je bent dankbaar als je de dag weer door bent…het NOOIT meer…..niet te bevatten. Weg. Alles voorbij.

    Toch zeg ik..:het had mij en ook hem veel eerder kunnen overkomen. Nu ben ik dankbaar voor alle goede jaren die ik met hem heb gehad.

    Trots ben ik ook op mijn man omdat hij nu mijn grote psycholoog/therapeut is. Hij heeft ons in die drie maanden van zijn ziekte nog zoveel dingen gezegd waarmee we vooruit kunnen. Ik ben er ook trots op en dankbaar voor dat ik zijn vrouw was en ben.

    Mooi gedicht he, staat in een bundel van Ina Sipkes-de Smit.

    Maar dat boek van Van den Berg is ook een sterke aanrader.

    Van het begin af ben ik dwars door mijn verdriet heen gegaan..niet erom heen maar er dwars doorheen. Moeilijk, maar mijn man zou het goed van me vinden dat ik zoveel..op mijn manier….weer doe.

    De zin van het leven…..voor mij niet meer in de eerste plaats mijn werk, maar het kunnen steunen van anderen met hetgeen je hebt meegemaakt. Je weet wat het complete leven nu inhoudt en ik wil de dingen die mijn man mij heeft gezegd doorgeven aan anderen. Oprecht, uit mijn hart, zoals mijn man ook was.

    Ben ook dankbaar dat we samen twee schatten van dochters hebben gekregen.

    Red je het een beetje momenteel? Heb je nog steeds last van die hyperventilatie aanvallen? Lukt het werken als “afleiding”?

    Houd je taai Tine! liefs Tineke

  • Anonymous avatar

    Tine

    Verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt Tineke.Op 3 maand tijd je hele bestaan ondersteboven gegooid.Ik vraag me soms af hoe mensen met hun verdriet weer kunnen doorgaan met hun leven, hoe sterk ze zijn..niet dat je veel keuze hebt, je moet er gewoon door, maar toch…

    Het is goed dat jullie nog veel gepraat hebben,je haalt er een grote troost uit en dat is oneindig veel waard..

    Wat me treft is dat je zegt : ik ben dankbaar dat ik zovele jaren bij hem mocht zijn.Ik ga dat ook proberen, “blij” zijn dat mijn mama een mooie leeftijd had, dat ze, samen met mijn vader, zolang samen geweest zijn.Ik weet dat dat niet iedereen is gegeven, al blijf ik haar wel missen..

    Ik heb nog heel regelmatig last van de angstaanvallen, ik probeer nu medicatie op basis van kruiden, op de duur liep ik overdag als een zombie rond van alle pillen en dan heb ik wel minder angstaanvallen maar sterker word ik er ook niet van.

    Mijn werk helpt me niet echt om me af te leiden, integendeel, ik heb pas een hogere functie gekregen waar ik nogal wat stress van heb met alle gevolgen vandien.

    Ik heb al met het idee gespeeld om terug naar af te gaan maar als ik terug een beetje de oude ben zal ik daar misschien spijt van hebben en dan is mijn kans verkeken natuurlijk.

    Ach ik zie wel, dankjewel voor de aanwezige aandacht en steun, het doet deugd!

    Ik wens je heel veel sterkte toe, take care..

    Liefs, Tine