Gecondoleerd met het verlies van je man..
Dit woord wil je helemaal niet horen……het drukt je zo met je neus op de feiten, ik vond het verschrikkelijk toen de dokter en de begrafenisondernemer het januari 2009 tegen mij zeiden.
Hetweduwe worden hoort niet bij je leeftijd. Je wilt dit niet, maar zoals onze dokter zei: er gebeuren dingen in het leven waarbij je geen keus hebt.
HAD je die maar wel! dan was hij er nog!
Ik kan alleen maar zeggen Sacha: zorg goed voor jezelf…het is een verschrikkelijke tijd waar je door heen moet. Eroverheen kom je nooit..er doorheen wel, maar het kost veel energie en het doet zo'n pijn!!!! Alleen mensen die het zelf hebben meegemaakt van hun partner, die weten wat het is.Die kunnen echt met je meevoelen….
Kom op voor jezelf, ga door, vanuit je eigen kracht! Jij redt het ook.
Het is vallen en opstaan, twee stappen vooruit en eentje achteruit….
Kijk niet teveel vooruit, maar dat zwarte gat van het alleen verder moeten….een dag is al genoeg om te overzien. Niet verder….je bent blij tussen aanhalingstekens dat je de dag weer hebt gehaald…je er zelf doorheen hebt getrokken!!!
Nu denk je nog teveel aan die lijdensweg…straks krijg je meer overzicht.
Als de verdrietige dingen, het nare, de laatste momenten bij je naar boven komen…denk er even aan..en parkeer het dan bewust…
Het “”je zombie voelen" wordt na verloop van tijd wel beter…het blijft niet zoals het nu is….het gemis blijft wel, maar je krijgt betere momenten.
Heel veel sterkte..ook voor je kinderen. Nogmaals, , het is zwaar…o zo zwaar, o zo pijnlijk…maar:.je redt het!!!!. gr Tineke
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
