Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
aad
hallo amanda
ik heb je een mailtje gestuurd
veel sterkte in deze moeilijke tijd
Best amanda en Aad..
Wil jullie ook heel veel sterkte wensen..
Hier ben ik plots mijn moeder verloren, en we deden echt alles samen, elke dag…
9 jaar lang belde ze mij om 8 uur op.. Elke ochtend wacht ik op haar vrolijke telefoontje…
Ik haal mijn kracht uit mijn 2 jonge kids, die vrolijken weer een beetje alles op..
maar elke dag loop ik langs haar huis, dezelfde winkels…..
De stilte is begonnen, het gemis is te groot…
Hoi aad,
Ik lees dat je veel bij je broer en zijn vrouw bent. Hadden jij en je meisje samen ook kinderen.
Ik vind het zelf ook erg fijn als er iemand om me heen is, maar ik merk wel dat ik toch ook graag mijn eigen dingen wil doen. In alle papieren rommelen bijvoorbeeld, want dat was bij ons verdeeld als zijn taak. Helaas moet ik me nu gaan verdiepen in ook nog allerlei zakelijke dingen waar ik nog niet veel van weet.
Met momenten voel ik me heel sterk, en vaak wil ik ook alleen maar janken. Ik heb dan wel twee kinderen (10 en 6 jaar) die er voor zorgen dat ik gewoon door moet gaan.
Dat wat iemand mij zei dat je alles met de dag moet bekijken lijkt mij een super goed idee. Dat zwarte gat van de toekomst moet je gewoon even laten voor wat het is. Anders maak je (iedereen met zo'n groot verlies) jezelf gewoon helemaal gek.
En ja het doet inderdaad ontzettend pijn als je je vrienden en bekenden nog gezellig met zijn tweeen ziet. Ik kan er gewoon heel erg jaloers van worden en denken godverdomme waarom heb ik mijn Ronald niet meer. Ik probeer alles dan maar weer te relativeren en nuchter te bekijken (dit lukt nog niet zo heel erg goed hoor) en denk dan……“hoe rot ik mij ook voel, mijn lieve Ronald krijg ik er niet mee terug” nooit meer helaas. Ontzettend onbegrijpelijk …maar wel keihard en WAAR.
Groetjes Sacha
Inderdaad: je was een geheel met je partner…nu ben je kapot en zal je je weg hoe moeilijk ook moeten hervinden.
En dan zie je om je heen buiten anderen nog gezellig met zn tweetjes..hand in hand lopen, een ijsje eten, op de fiets door de duinen….
wij niet….maar zij wel. Mijn man zei: trek het niet teveel naar je eigen verdriet maar zie het zo: wat fijn dat anderen het nog zo goed hebben.
En dan denk ik erachteraan: ook zij komen er voor te staan. Wij eerder jammergenoeg, maar ook zij krijgen hun deel.
Soms heel onverwacht…
Ik was laatst op een verjaardag. Alleen, met mijn man in gedachten.. Er waren niet veel mensen, een stel en een vrouw alleen, die het had over haar verjaardag en over de vakantie.
Ik dacht: ja, jullie, allemaal met zn tweeen.
Maar twee dagen later kreeg de man van die vrouw een hartstilstand en overleed.
Hoe betrekkelijk is alles!
Het leven is bizar, iedereen gaat gewoon door, maar wij gaan anders door, met ons verdriet, maar ook met de dankbaarheid dat je liefde hebt gehad en gekend. Al had je het nog veeeeeeeeeeeel langer gewild….!!!!!
Sterkte Tineke
