7weken later

aad

24-08-2010 09:29

hallo lotgenoten
morgen is het dus 7 weken geleden dat mijn vrouw overleed het voelt aan als 2 weken geleden het is zo moeilijk om het te geloven wat er is gebeurt is het is een BOZE DROOM
me leventje staat nog steeds stil werken doe ik nog niet moet veel huilen en ben boos op de mensen die maar gewoon door gaan met het leven voor mij staat de tijd nog gewoon stil ik leef van dag tot dag in een soort van roes slaap ook heel slecht en ik slaap ook nog niet thuis
gelukkig heb ik veel hulp van me broer en zijn vrouw daar slaap en eet ik ook en overdag ga ik vaak naar me huis maar daar is het zo anders nu jij er niet meer ben stil en koud soms denk ik wel eens was ik ook maar DOOD alles is zooooooooooo zinloos
ook praat ik om de week met een rouwverwerkingstherapeut en dat dat doet me ook wel goed maar elke dag is k#t en dat blijft ook nog wel een poos zo ben ik bang voor stapje voor stapje en dan weer twee terug voel me zo alleen en verdrietig
maandag is het haar verjaardag pfffffffffffffffff dat word ook wel weer veel huilen zo jong nog kom op dat mag niet het is zo raar na 25 jaar alleen achter te blijven staan alleen naar bed te gaan alleen in de auto ik weet wel de tijd heelt alle wonden maar de tijd staat voor mij STIL
anna.m

25-08-2010 00:17

Dag Aad,
Hier precies 8 weken later ,
Ook als of het gisteren was ,boos verdrietig iedere dag wordt het erger inmiddels is mijn partner ook jarig geweest .
En ja ,iedereen gaat maar door met zijn of haar leven ,terwijl de grond onder mij /onze voeten is weg geslagen .
En ook herkenbaar de zinloosheid van alles ,ik heb nog kinderen thuis dus ik ga door ,maar het valt mij zwaar, zeer zwaar.
De tranen ,iedere dag weer ,alles is veranderd en het wordt nooit meer zoals het was .
Oneerlijk ,boos verdrietig etc.
Tineke

25-08-2010 20:51

Wisten jullie Aad en anna m dat een mens zoveel tranen had? Ik vind het onvoorstelbaar…
Het is van mijn man van de week 82 weken geleden, maar het voelt nog als was het gisteren.
Voor anderen niet, maar daar hebben we niks mee te maken! Wat is tijd…je bent hier maar zo'n kort poosje …. dag, maanden, jaren, eeuwigheid….
ik denk soms dat het november is of februari, mijn tijdsbeleving is totaal in de war….
Het is zwaar Aad, en Anna, maar hoe kan het ook anders?
Je mag verdrietig zijn, je …… voelen…:ze zijn het waard.
Neem de tijd om te doen wat goed voor je voelt. Leg de lat niet te hoog, het is het ergste wat je kunt meemaken in je leven.
Zo jong…
Je had zo graag..
nog een keertje willen zeggen: ik houd zielsveel van je
nog een keertje willen zeggen: ………..vul maar in! Ik sta ook bij het strand en zeg dan: kon ik maar één keertje nog met jou hier staan, jou hier om me heen voelen.
Het is zo oneerlijk en het leven is zo zinloos……maar ??? Zouden onze geliefden willen dat we ons verdere leven zitten te treuren??
Tja daar weet ik het antwoord wel op, maar tussen zeggen en doen ligt een heel stuk.
Mijn man zei ook: er is meer in het leven dan je zieke man….Maar mijn man is mijn alles..dus wat kan ik nog genieten???
Genieten tussen aanhalingstekens dan…..
Vanuit je eigen kracht doorgaan, want daar zijn we al hard mee bezig!
Lieve Aad en Anna, het is zwaar, te zwaar, maar toch redden jullie het!
Met de ervaring die je nu hebt opgedaan, het weten wat het leven inhoudt….je kunt er anderen straks weer mee tot steun zijn. Want de groep van ons wordt alleen maar groter, zo is het leven helaas….in je kennissenkring, in je familie, op de begraafplaats, je zult ze tegenkomen. Mensen die het ook meemaken; die nunog niet weten wat het is……fijn dat zij het nu nog goed hebben (zei mijn man)……maar het kan ineens ook voor hun veranderen!
Het wordt nooit meer zoals vroeger, toen onze partners er nog waren. Voor mij is het net of mijn loeven ook afgelopen is. Mijn leven zonder mijn man……want wat moet ik verder? de glans is er af……..maar toch probeer ik mensen tot steun te zijn met alle ervaring die ik helaas heb moeten opgedaan.
Ik zou het graag anders willen maar ik….mijn man….en jullie hebben geen keus……Konden we de tijd maar terugdraaien…..ik zou er ik weet niet wat voor over hebben…het kan niet…..
Sterkte Aad, sterkte Anna, en trek je niets van anderen aan. Er is maar één die je leven bepaalt en dat ben jezelf!
anna.m

26-08-2010 23:51

Lieve Tineke,
Bedankt voor je mooie en bemoedigende woorden .
warme groet Anna
marlau

31-08-2010 18:33

Hallo Aad,
alles wat je schrijft is zo herkenbaar, het verdriet het gemis, je hart doet zeer. Je voelt je eenzaam.
Zelf ben ik sinds 16 april alleen, er zitten gelukkig uren bij dat ik weer even kan lachen maar het kan zo weer omslaan.
Maar als ik dan het verhaal van Tineke lees, 82 weken verder, dan word ik weer zo moedeloos. Telken hoop ik op de betere momenten,
en hoop dat die vaker en langer zullen komen, ik hoop het zo, want de glans is er inderdaad vanaf, bij alles wat ik doe.
Toch wil ik je alle sterkte toewensen de komende tijd.
gr. Marlau
Tineke

31-08-2010 22:50

Lieve Marlau….
Word niet moedeloos, maar probeer vanuit je eigen kracht door te gaan.
Je kunt het!!!
Vorig jaar kon ik nog niet naar het buitenland, Italie, waar we onze laatste vakantie doorbrachten en zo graag ook met de kinderen kwamen aan het Gardameer.
Nu, dit jaar ben ik er 10 dagen geweest. Met het vliegtuig, auto gehuurd. Appartement. Alleen. Met mijn man, in gedachten. Dicht bijmezelf. Dwars door het verdriet heen.
Het was moeilijk, om op de plaatsen te komen waar we samen zo gelukkig waren, maar ik heb het toch mooi gedaan!!! Ik kan trots zijn op mezelf en mijn man zou het ook zijn op mij.
Onze dochter zegt: hij kijkt door jouw ogen mee….zo voel ik het ook.
Dankbaar ben ik omdat mijn man en ik zo gelukkig waren, dankbaar dat ik hem toch de jaren die we hadden heb gekend en nog steeds ken…..
Het had mij en ook hem veel eerder kunnen overkomen……
Zo wil ik denken……rouwen en herstellen en in liefde herdenken ….
Het wordt nooit meer zoals vroeger…..maar er komen echt weer momenten dat je zegt: ik heb een aardige dag gehad.
Je vindt een manier om ermee om te gaan, met je grote verdriet. Echt waar, Marlau…..wordt niet moedeloos!!!!!!
Liefs Tineke
Liza

01-09-2010 00:34

Hallo Tineke, mag ik zeggen dat ik je een kanjer vindt? Ik lees tussen zoveel verdriet door, de moed, het nut, het volbrengen.
Ik ben niet zo sterk als jou, maar als ik je bericht lees, maakt het niet uit, hoelang je erover doet om die pijn een plek te geven, ik lees alleen dat het KAN en zoniet dat je nooit op moet geven het te proberen. En dat is voor velen van ons, denk ik, een welgemeende duidelijke boodschap (sorry voor dit woord, maar ik kan het niet anders omschrijven) om vooral niet te vergeten waarom we hier zijn. Ik ben hier voor mijn kleindochters, mijn zoon, en voor die gesprekjes over opa of vader of mijn man.
Hou deze koers vast en ik wens je al het goede
Met vriendelijke groet
Liza
Tineke

01-09-2010 13:07

Hoi Liza,
Dankjewel voor je lieve woorden ook….
Voor rouwen is geen handleiding hoe het te doen…het is een land waar niemand de weg kent….iedereen doet het op zijn manier, op de manier die bij hem/haar past.
Wij, die dit hebben meegemaakt, weten nu wat het complete leven inhoudt.
Met dat gegeven, kan je verder…echt…vanuit je eigen kracht kan je proberen er voor de ander te zijn. (Daarbij komt dan voor mij ook nog de steun die ik aan mijn geloof heb…)
Je begrijpt de ander, die t zelfde moet meemaken zoveel beter….en kunt weer kracht halen uit het er zijn voor de ander.
Terwijl ik dit opschrijf weet ik aan de andere kant dat ook ik mijn hele verdrietige dagen, momenten heb…..want je bent niet meer compleet.
De glans is van je leven af; genieten is genieten tussen aanhalingstekens geworden. het hoeft voor jou niet meer …..ik heb soms het gevoel dat mijn leven ook voorbij is.
Onze kinderen zeggen dan: maar wij zijn er toch? Ja dat is zo. Maar mijn man, het liefste wat ik had, waar je zo mee verweven was. is er niet meer……(Hij kon er niets aan doen..hij had geen keus. Had hij het maar, dan was hij niet weggegaan.)
Dan ga ik t weer van een andere kant bekijken (zoals mijn man de dingen ook altijd van verschillende kanten bekeek) en dan denk ik: mijn leven met mijn man is voorbij….maar ik mag er nog zijn om anderen te helpen, om te steunen…eens een telefoontje te plegen naar iemand die nog maar net weduwe of weduwnaar is geworden. Daar op bezoek gaan..en alleen maar te luisteren en te zeggen: je doet het goed! Je redt het, echt waar. Ook jij Liza!!!!!
groetjes Tineke
aad

01-09-2010 17:43

bedankt allemaal voor de lieve woorden
en inderdaad je gevoelens schieten alle kanten op
alles is nog steeds zinloos ………….er is nu een ander tijd een ander leven een leven zonder me vrouw
maar dat wil ik niet ………….ik weet ook wel dat ik haar nooit meer zal zien maar toch ……….
het is een gevecht waar je 24 uur per dag mee bezig bent elke dag weer opnieuw ………….en de mensen om me heen
gaan GEWOON WEER DOOR MET LEVEN ik wil kan dat nog niet pffffffffffffff zondag is het 8weken wat gaat de tijd toch snel
al die tijd mis ik je stem en je lach maar overal zie ik je denk ik aan je
dood gaan zo jong 42 jaar ineens dat is toch zo k.. verhaal telkens weer denk ik het is niet waar
maar het is wel waar meisje ik mis je
amanda

01-09-2010 18:31

Hoi Aad,je poste dit bericht op de 24 augustus.Dat is de dag dat ik mijn vriend heb gevonden na een hartstilstand.Vandaag dus 8 dagen geleden,maandag was de begrafenis.hij was pas 38,ik verkeer in een shock,en zie het leven ook niet meer zitten.Wij waren 2 zielen 1 gedachte,en deden ook alles samen.Ik weet dat de grote shock nog moet komen,want iedere dag zal het gemis groter worden.Ik slaap ook nog bij vrienden,maar er komt een moment,dat ik toch ook daar weer in ht huis moet gaan slapen,ALLEEN,en zie daar ook enorm tegen op.Maar het zal moeten,ook zal ik eens weer moeten gaan werken,en dan weet je ook dat je ALLEEN thuis komt.Ik zie alleen een heel diep gat,en of ik daar nog eens uitkom….het lijkt iedere dag een hele foute film,waar ze steeds het zelfde hoofdstuk afspelen.Je mag altijd een mail sturen.Groeten Amanda

7weken later

aad

anna.m

Tineke

anna.m

marlau

Tineke

Liza

Tineke

aad

amanda