rouwverwerking.startpagina.nl

alleen voelen na overlijden

  • Anonymous avatar

    cat

    Een paar maanden geleden is mijn vader ineens overleden. We hebben geen afscheid kunnen nemen. Mijn vader en ik hadden goede band samen. Ik vind het heel erg dat hij zo ineens is overleden.

    Op dit moment heb ik geen ouders meer waar ik op terug kan vallen. Ik zie mijn moeder niet meer, en ben enig kind. Ik heb wel contact met ooms en tantes. Met de een wat meer dan de ander. Maar ze zijn er wel voor mij geweest en steunen mij. Ik voel mij alleen een beetje in de steek gelaten door mijn neven en nichten. Wij zijn allemaal rond de 30 jaar. Na de uitvaart heb ik eigenlijk van niemand van hen meer iets gehoord. Het contact tussen alle neven en nichten is vrij neutraal. We spreken niet tussen door met elkaar af of zo. We zien elkaar alleen bij verjaardagen e.d. en dan is het gewoon leuk onder elkaar. Maar meer niet.

    Ik begrijp wel dat het contact nu niet ineens heel close zal worden, en dat hoeft ook niet. Maar ik had nog wel een keer een telefoontje of kaartje oid verwacht. Dat is er van allemaal (5) niet geweest, en dat vind ik eigenlijk toch wel heel erg. Ik begrijp niet zo goed waarom ze helemaal niets meer hebben laten horen en vind het helemaal niet zo sociaal. Ik had dat zelf anders gedaan als ik in hun schoenen had gestaan. Op dit moment ben ik er eigenlijk zo kwaad over dat hoe ik er nu over denk hetzelfde zal doen als hen hetzelfde overkomt, en zo ben ik eigenlijk helemaal niet. Het niets laten horen komt op mij over als ik helemaal niets voor ze ben, en dat vind ik erg.

  • Anonymous avatar

    Tineke

    Hoi!

    Ik kan me heel goed indenken dat jij je verlaten voelt, kwaad ook een beetje op anderen die geen contact met je opnemen terwijl je dat eigenlijk best zou willen….

    Maar je kunt ook proberen om zelf vanuit je hart te handelen….misschien vinden ze het ook wel erg moeilijk om contact op te nemen. Niet iedereen kan met verdriet en verdrietige mensen omgaan. Je zou ze ook een kaartje kunnen sturen, heb ik ook gedaan naar wat mensen een paar maanden nadat mijn man was overleden. Op dat kaartje kan je schrijven hoe het nu met je gaat, in het kort…Hoe je de draad van het leven weer probeert op te pakken en dat het wel erg moeilijk is omdat je zoveel van je vader hield en houdt en omdat er eigenlijk geen afscheid is geweest.

    Dan heb jij je tenminste van de goede kant laten zien.

    Het is ook verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt; het besef dat iemand er ineens niet meer is…..dat t leven vanaf nu ineens anders is geworden en dat je dit altijd met je mee zult dragen.

    Maar ook jij zal een manier vinden om hiermee omtegaan…een manier die voor jezelf goed voelt.

    Doe ook alleen dingen die goed voelen…overhaast niks….Je mag verdrietig zijn, en je mag je eenzaam voelen…..

    Probeer af en toe wel wat afleiding te zoeken, maak eens een wandelingetje in een andere omgeving. Misschien met een goede vriendin/vriend. Ik weet het, je neemt je verdriet ook daar naar toe…maar het helpt je wel….en…..je mag huilen hoor! Ik wist niet dat ik zoveel tranen had, zeg ik wel eens tegen mezelf. Mijn man was 55 jaar. Veel te jong, maar het overkomt je.

    Twee stappen voorwaarts en dan weer eentje naar achteren…het is zwaar, heel zwaar maar je zult het redden, echt waar!!!!!!!! groeten Tineke

  • Anonymous avatar

    cat

    De as van mijn vader ligt nu opgeslagen in het crematorium waar hij gecremeerd is. Ik heb daar eerder een afspraak gemaakt om een urn uit te zoeken maar kwam er niet uit. Die man vertelde dat je gemiddeld 2.5-3 kg as over houdt, maar dat dit bij mijn vader meer was. En dat dat niet zo vaak voor kwam. Hij vroeg aan mij of mijn vader misschien een fors postuur had, en dat was ook zo. Hij heeft er verder niets over gezegd en mij netjes te woord gestaan. Ik heb toen afgesproken er even over na te denken en later terug te bellen.

    Vandaag heb ik gebeld om te vragen wat de kosten nu precies van een bepaalde urn waren. De telefoniste verbond me door met een medewerker. Het was een andere man dan de vorige keer en ik had ook het idee dat hij in een werkplaats oid stond. De man vertelde mij de prijs van de urn. Toen vroeg ik of alle as van mijn vader daar wel in zou passen. Die man zei van wel want die urn daar kon 3 kg in. Ik vertelde hem dat het om meer as ging. Die man zei dat dat niet kon. Hij zei letterlijk dat een uit de kluiten gewassen persoon maximaal 3 kg over houdt. Ik zei toen dat mij is verteld dat er toch heel wat meer over is gebleven. Zijn antwoord wat toen: goeiendag. Ook zei hij dat mijn vader dan wel een hele grote kist moet hebben gehad.

    Ik was erg overrompeld door zijn reacties. Toen het gesprek beeindigd was, heb ik echt even gehuild. Ik vond het zo lomp. Ja ik weet dat mijn vader dik was. Maar dat kan ook door ziekte en medicijnen komen. Ik vond het zo denigrerend overkomen. Ik vind het heel erg dat mijn vader er niet meer is. Ik zit dan niet op denigrerende opmerkingen over zijn gewicht te wachten.

    Ik vind het echt erg dat hij zo gereageerd heeft. Ik wil nu de as van mijn vader ophalen en ergens anders een urn uitzoeken. Ik vond het echt erg.

  • Anonymous avatar

    Anja

    Hallo lotgenoten

    Afgelopen februari is mijn vader door een verkeers ongeluk om het leven gekomen. Had hem anderhalve week daarvoor nog gezien. En heb die middag ruzie met hem gehad, dat ging over een zusje van mij. de hele familie weet dat wel maar wordt niet overgesproken. en anderhalve week later is hij dood. Dit kan ik niet vergeten en weet dat ik het een plaatsje moet geven. ik mis hem ontzettend en zou het zo graag met hem uit willen praten. maar dat kan niet meer.Heb ook een dochter van zeven, die ook nu met een rouwperiode begint, ze slaapt snachts slecht en heeft nachtmeries en durft niet alleen te slapen. Dit is voor mij de eerste keer dat ik eigenlijk via zon site reageer. Mijn vriend belde mij op dat ik direct thuis moest komen. Heb met mijn zussen en broer weinig contact, zij zijn verder gegaan met hun leven en mij houden nog veel vragen bezig. Ik weet dat er een politie rapport is waar alles over het ongeluk instaat maar kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om het te lezen. bij elke gedachte aan hem dan stromen de tranen over mijn wangen. Nu dus ook.

  • Anonymous avatar

    Tineke

    Anja, fixeer je niet teveel op de ruzie die je met je vader had…..dat is het leven, je hebt wel eens onenigheid met elkaar. Probeer het van meerdere kanten te bekijken: ook de goede momenten die je met je vader had. Je wist toch niet vantevoren dat je vader om zo komen met een verkeersongeluk??? Toevallig hadden jullie ruzie, dat komt in de beste families voor: verder was het goed.

    Laat de tranen maar komen, dat mag…je vader is het waard om om te huilen..het zou wat zijn als je niet zou huilen!

    Dat politierapport laat je nog maar even gesloten, voor zover je dat in kan zien. Er komt een tijd dat je het wel aankan om finesses te weten, maar dat kan je altijd nog beslissen, op jouw moment, wanneer het wel goed voelt.

    Probeer niet teveel energie in dingen te stoppen die onbelangrijk zijn…..wat is nu eigenlijk nog belangrijk na een overlijden. Wat maken die mieren daar op de grond zich druk!!!!

    Heel veel sterkte, je redt het! Denk om jezelf!