moederloos

• 

  carla van de laak

  30-05-2010 23:06

  wat moet ik met dit verdriet ik weet het niet meer.Het overlijden van mijn moeder was te voorzien ze was ook al lang ziek dus het was goed zo, ik heb was er ook zoveel mogelijk voor haar en ook geprobeert een zogoed mogelijke steun te zijn voor mijn vader, maar nu ze er niet meer is en mijn vader me ook niet meer zonodig heeft, weet ik het niet meer, ik was vandaag uit met mijn zussen en 1 van hen had een foto bij zich van mijn moeder met een kleinkind op schoot. Na het zien van deze foto zit ik al de hele dag te snotteren alleen omdat ik net mijn vriend had gemist want die had nachtdienst en als ramp kreeg ik ook bijna niet de deur open shit wat voel ik me alleen.

  Rapporteren
• 

  stip81

  02-06-2010 23:56

  Hi Carla,

  Mijn moeder is nu precies 2 weken geleden overleden. Ik ben nu 29 jaar en 25 weken zwanger van haar eerste kleinkind. Ik voel me dus ook behoorlijk klote… Het idee dat ik haar nooit meer weer kom te zien, benauwd mij. Mijn hersenen blokkeren als ik denk dat ze mijn kindje niet gaat vasthouden als hij geboren is. Ook ik weet dat het misschien beter is dat ze heen is gegaan, want ze was ziek en depressief en dat was geen pretje om mee te leven. Voor haarzelf niet, en ook niet voor anderen. Daar troost ik mij dus de hele tijd mee, dat ze als het ware ‘op’ was. Net als jouw moeder. Mijn vader heeft 5 jaar geleden een herseninfarct gehad en wordt nu verzorgd in een verzorgingstehuis. Ook hij heeft het moeilijk met de dood van zijn vrouw, omdat zij bijna elke dag bij hem kwam. Als ik jouw verhaal lees, geeft mij het enigszins troost dat er meerdere mensen zijn die haar moeder moet missen. Ik hoop dat mijn verhaal jouw daarom ook troost geeft. Het enige wat ons te doen staat is huilen en weten dat ze er nog is, alleen haar lichaam is er niet meer. En geforceerd verder gaan met een nieuw hoofdstuk van je leven, omdat die nu ingrijpend is veranderd. En heel veel erover praten.

  Groetjes, Ilona

  Rapporteren
• 

  jannie

  03-06-2010 21:19

  Lieve Ilona,

  Ik heb je verhaal met een brok in mijn keel zitten lezen.

  Je heb niets aan mijn medelijden ,maar toch sterkt het je als je weet dat andere mensen je steunen.

  Ik heb zelf een jaar geleden zeer onverwacht afscheid moeten nemen van mijn moeder.

  Maar net als jij zeg ik dat het voor haar zelf fijn is dat ze niet lang heeft hoeven te lijden.

  Maar voor de nabestaande is het extra moeilijk.

  Zeker zoals jij als je in verwachting ben van je eerste kindje.

  Ik kan je alleen adviseren ,probeer er wel van te genieten en geef je kindje net zo veel liefde ,die jij hopelijk ook je hele leven van je moeder heb gehad.

  Vertel je kindje ook hoe lief jou moeder altijd voor jou was.

  Heel veel sterkte,jannie.

  Rapporteren