verjaardag

Loes Koene

24-05-2010 23:12

Vandaag zou het de verjaardag zijn van mijn lieve Lex.
nu na 4 jaar na zijn overlijden, weet ik het nog geen plaats te geven.
Ik dacht dat ik mijn leven weer op de rails had.
niets is minder waar,het lijkt wel of het steeds zwaarder wordt.
Ik heb heel veel lieve mensen om me heen,maar ik voel me zooooooooo alleen.
opeens word ik weer gebelt,door iedereen
Ik doe net of het erg goed met me gaat.
Want ik wil niet zeuren en zeer zeker niet zielig gevonden worden!!!!
Maar ik mis mijn grote liefde zo enorm!!!!!!!!!!!!!
mijn beste vriendin zegt dat ik blijf hangen! in het verleden!
dit doet pijn ,want ik doe mijn best om verder te gaan.
Maar kan ik het helpen dat ik hou van mijn mijn grote LIEFDE?
of doe ik toch iets fout?
Loes
Suus

25-05-2010 08:04

Lieve Loes,
Ik heb geen idee of je iets fout doet, jouw beste vriendin kent je het beste….. Stel dat zij gelijk heeft dan moet je daar wel iets mee doen…
Ik denk ook niet dat Lex dat zou hebben gewild….Dat wil toch niemand ?
Een dag als deze is moeilijk,… na korte tijd maar ook jaren later…dat blijft…..Het is een dag die terug doet denken aan al die blije verjaardagen en alle andere momenten die jullie samen deelden…
En de volgende dag moet je weer proberen in het heden te leven en er iets van te maken…..En de enne dag zal dat beter gaan als de andere dag….
Veel goeds,
Suus.
Marjolijn Hellemons

26-05-2010 10:34

Lieve Loes,
ik denk niet dat er een eindtijd zit aan rouwen of missen, logisch dat je je grote liefde op zo'n dag extra mist, ik denk niet dat er een regel is die zegt dat dat na 4 jaar niet meer mag. Je zegt zelf dat je je best doet om verder te gaan, maar ik kan me helemaal voorstellen dat dat niet altijd goed lukt. Je hebt niet voor dit leven alleen gekozen he, is het is je overkomen, en je moet er maar mee zien te dealen. Ik kan me voorstellen dat je doet of het goed met je gaat, maar misschien hoef je dat niet altijd te doen, misschien zijn er ook mensen die niet zeggen dat je blijft hangen (ongetwijfeld heel goed bedoeld van je vriendin), en waar je wel even je ei bij kwijt kunt. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte, of misschien is dat zelfs niet eens het goede woord, sterkte, want je moet ook zwak kunnen zijn en het verdriet over je heen laten spoelen.
Loes koene

26-05-2010 22:29

Lieve mensen,
ik was 54 jaar,werd weduwe na 5 jaar mijn man te hebben verzorgt.
Het eerste jaar heb ik aan tafel gezeten,toen ging ik ons huis schilderen.
Daarna heb ik een leuke baan gekregen,ik was 56!
ik geniet er nog iedere dag van!
Ik blijf hangen jawel!
want als ik vrij ben,dan geniet ik van mijn huis,en de tuin.
ik heb problemen om op bezoek te gaan bij de oude bekenden!
zij vragen: HEB JE AL EEN NIEUWE VRIEND?
JE BENT NOG JONG.
Ik heb geen behoefte aan dit soort vragen,het doet pijn,dus ik sluit me voor hun af.
maar ik heb heel veel nieuwe contacten.
dus ik ben niet zielig!
ik mis mijn Lex iedere dag,maar dat wil niet zeggen dat ik het leven niet meer opgepakt heb!
Eigenlijk wil ik zeggen: waarom snappen mijn vrienden dit niet?
groetjes van Loes
anke1967

27-05-2010 19:03

Lieve Loes
Wees niet te hard voor jezelf.
Rouwen kent geen tijd .
dikke knuf van Ank
Jack

13-06-2010 15:48

Nee beste Loes,
naar mijn mening doe je niets “fout” dat kan ook niet want alleen jij kunt aangeven wat en wanneer je iets
wilt.
het zijn allemaal de beste bedoelingingen maar iemand die dit (gelukkig nog) niet heeft ervaren kan hier absoluut niet over zeggen.
Ikzelf ben mijn vrouw 19 januari 2010 ploteseling verloren.
Wij woonde ruim 25 Jaar samen en zouden dit vieren met een groot feest op April 2010.
zij was niet een vrouw uit duizende maar zij was echt de enige vrouw voor mij.
wij waren ontzettend “close” (misschien ook omdat wij geen kinderen hadden) en deden alles samen.
wij waren elkaars maatjes en deelde echt alles met elkaar. dus ik weet uit ervaring hoe groot het gat kan zijn dat zo iemand bij je achter laat.
en ook ik denk dat dit verlies en verdriet nooit echt over gaat.
wellicht leren we het een plekje te geven en proberen we verder te gaan met ons leven?
En Loes wie zegt jou dat je dit moet?
Ook ik vraag me regelmatig af wat het leven nu nog betekend en hoe en zeker waarom je alleen
verder door het zonder je “maatje” ? Alles lijkt zo zinloos wij leefde voor elkaar en iemand anders hoe dicht ze ook bij je staan kan dit soms niet bevatten.
Lieve Loes, doe de dingen waarin jij je het best voelt en anderen en zeker je beste vrienden zullen dit
(als het echt je vrienden zijn) echt wel “begrijpen”
ik wens je heel veel sterkte op die “klote momenten”die beslist nog komen gaan.
en denk dan aan je maatje en wat voor een leuke tijd jullie samen hebben mogen beleven ook al was die altijd te kort.
groetjes
Jack
Loes

13-06-2010 18:59

Beste Jack,
Dank je wel voor je lieve brief.
Op de eerste plaats,gecondoleerd met het verlies van je vrouw.
Het is voor jou nog zo kort geleden,nog geen 5 maanden!
Je maatje is weg, en je zielsverwant.
Wat is de naam van je vrouw?
Vertel eens iets over haar.
Hier kun je alles anoniem kwijt en dat lucht vaak op, heb ik ervaren!
Ook wij waren 25 jaar een paar,een eigen bedrijf ,dus dag en nacht samen.( eigenlijk dus 50 jaar samen!)
Het eerste jaar word je overal uitgenodigd,kom eten bij ons,kom een borrel drinken,ga mee naar de stad.
Maar dan moet je het zelf gaan doen,want iedereen heeft het razend druk met zijn of haar ding.
Na 3 jaar word er voorzichtig gevraagd of dat je niet opnieuw verliefd bent!
Iedereen bedoelt het goed,allerlei adviezen vliegen je om de oren.
Ik ben eigenlijk alweer aardig opgekrabbelt,heb een leuke baan,en sinds 14 dagen loop ik weer te fluiten!
Hoe het kwam?
Ik weet het niet,opeens was het daar!
Als ik vrij ben,dan sta ik heerlijk vroeg op.( dit is wel eens anders geweest.)
En ik bedenk dat het leven toch wel heel fijn is.
Maar toch zullen er momenten blijven dat je je eenzaam voelt,ook al ben je in gezelschap.
Ik heb het geluk,dat ik positief ben ingesteld.( zeker van mijn ouders geerfd!)
Dus Lieve Jack,kijk om je heen,blijf niet achter de geraniums zitten,want dat is funest!
Afleiding is de beste remedie om verder te kunnen.
Veel sterkte en groetjes van Loes
Marjolijn

14-06-2010 09:35

Lieve Loes,
ik heb heel veel bewondering voor jou, ik denk dat jij echt een positief ingesteld mens bent, ik hoop dat ik dat straks ook kan zijn als mijn grote liefde er niet meer is. Jouw grote liefde is ook aan kanker overleden he, hoe ben jij die ellendige tijd doorgekomen toen hij ziek was? Mijn man zegt wel eens: jij kunt pas door als ik er niet meer ben, maar ik ben zo vreselijk bang voor de leegte die hij achter gaat laten, wij zijn pas 6 jaar getrouwd en 7 jaar samen, we kunnen nog maar zo kort van elkaar genieten, hoe heb jij dat in hemelsnaam gedaan, ik weet soms niet waar ik moet kruipen van angst en ellende, kon jij het aanzien dat jouw maatje ziek was en pijn had, en het idee dat je binnen afzienbare tijd weduwe zou zijn, hoe kan je nu met zoiets omgaan…
Ik ben blij voor je dat je weer kunt genieten van dingen, maar ik word ook een beetje moedeloos, wordt de pijn van het verlies minder of anders na verloop van tijd? Ik hoop dat je me wilt antwoorden, ik ben zo bang en wanhopig…..
Liefs, Marjolijn
Loes

14-06-2010 23:05

Lieve Marjolijn,
Natuurlijk wil ik je een antwoord geven,alleen voel jij het misschien anders.
Mijn Maatje Lex was ook positief ingesteld.
Wij hebben erg veel pret gehad,terwijl hij de chemo onderging.
Hij was de gangmaker!
Als ik bedroefd was,had hij altijd een grapje of iets.
En weet je,ik stak mijn kop in het zand,hij was er immers nog!!
iedereen om me heen zag dat het niet lang meer kon duren,alleen ik niet!!!
ik wilde immers niet opgeven!
Lex dood,dat kon niet,hij was mijn alles!
Maar Lex voelde dit anders.
Zijn lichaam had hem in de steek gelaten,hij ,die sterke man!
op het laatst had hij zoveel pijn dat hij de dokter heeft gevraagd of hij alstublieft mocht slapen.
En zo is het gebeurt.
Ik heb een groot respect voor hem.
Ik heb nooit gedacht:straks word ik weduwe.
Ik heb genoten van Lex tot op de laatste dag!
Hij laat een grote leegte achter,maar ook veel mooie herinneringen.
Lieve Marjolijn,je krijgt kruis naar draagkracht.
Je moet sterk blijven om je man te begeleiden.
Help hem,hij had het ook graag anders gezien,hij wil ook graag bij je blijven,maar zijn lichaam is op.
Laat hem gaan,help hem,hoe moeilijk het ook is.
Je zult er een fijn gevoel aan overhouden.
Hoe ik het nu doe?
Daar praten we later wel over.
Je mag me ook mailen,ik sta voor je open.
heel veel sterkte.
Liefs van Loes
Marjolijn

15-06-2010 10:06

LIeve Loes,
ik heb met tranen in mijn ogen jouw antwoord gelezen, ik lees tussen de regels door hoe veel jullie van elkaar hielden en hoe jullie elkaar gesteund hebben. Toen wij vorig jaar hoorden dat Pierre, mijn man darm kanker had en niet meer kon genezen, ben ik bijna direct weggezakt in een bodemloze depressie, met hulp van begeleiding ben ik daar nu wel weer uitgekomen, en ik doe ook erg mijn best om mijn man te helpen. Hij is zelf nog steeds heel dapper en positief, en heel vaak troost hij mij in plaats van andersom. Bij mij heeft alles wat we doen een lading van: is dit de laatste keer dat we dit doen, echt genieten kan ik niet op dit moment, maar mijn man wel, en ik ben natuurlijk heel blij dat hij er nog steeds is. Met mijn hart kan ik ook nog steeds niet geloven dat hij doodgaat, inderdaad, mijn grote sterke man die straks zieker en zieker zal worden, en waarschijnlijk ook naar zijn dood zal gaan verlangen. Maar met mijn verstand weet ik wel dat dit hoogstwaarschijnlijk zijn laatste zomer is en dat hij waarschijnlijk over een paar maanden er niet meer zal zijn. Ik kan helemaal in paniek raken bij die gedachte. We proberen ook wel zo goed mogelijk “normaal” door te leven, en de dingen te doen die we altijd deden, met vrienden of samen, we spelen allebei muziek, in een carnavalsband en ik ook nog in een soort big band, en dat blijf ik maar koppig doen, omdat ik denk dat ik dat later ook gewoon nodig zal hebben.
Ik heb zoveel bewondering voor jouw positieve instelling en ik kan me zo voorstellen dat op dagen als zijn verjaardag dat gemis en die leegte zo extra voelt, en dat zal op nog meer dagen zijn, je eigen verjaardag, bepaalde feestdagen, zijn sterfdag, wat is het vreselijk he, om je grote liefde te moeten missen en om je heen te zien dat mensen een puinhoop van hun relatie maken, of zelfmoord plegen, of heel oude mensen die ziek en moe zijn en die eigenlijk graag dood willen, dat soort dingen, terwijl je eigen man de laatste dag er ook nog wil uitpersen.Het is allemaal niet eerlijk, maar daar wordt niet naar gevraagd, je moet ermee dealen of je wil of niet. Maar dat mensen aan jou vragen of je niet weer verliefd bent, vind ik pijnlijk. Ik zelf heb echt het gevoel dat ik nooit meer zo verschrikkelijk verliefd zal worden als op Pierre, het zal altijd anders zijn. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik een ander gezicht dan zijn lieve vertrouwde gezicht dicht bij me wil hebben.
Ik wil je graag mailen, als ik jouw bijdragen lees voel ik het verdriet er doorheen, maar ook jouw kracht, en dat is iets waar anderen zich aan kunnen optrekken of als voorbeeld nemen.
Bedankt voor je lieve antwoord.
veel liefs, Marjolijn

verjaardag

Loes Koene

Suus

Marjolijn Hellemons

Loes koene

anke1967

Jack

Loes

Marjolijn

Loes

Marjolijn