rouwverwerking.startpagina.nl

Mam ik mis je zo

  • Anonymous avatar

    Patricia

    Mijn moeder is vorig jaar september overleden. In juli kregen we te horen dat ze alvleesklierkanker had met uitzaaïngen naar de lever en galblaas. Er was niets meer aan te doen. Mijn wereld stond op dat moment stil, maar veel tijd om er over na te denken was er niet, ze had nog zo'n 2 tot 6 maanden volgens de arts, uiteindelijk waren het er maar 2. Mijn moeder was er heel positief onder, ze had een mooi en gelukkig leven gehad en wilde absoluut niet dat je aan haar bed zat te huilen. Dus hield ik me sterk. Ook al wist ik dat het niet goed ging aflopen, die ochtend dat we het telefoontje kregen was vreselijk. En dan moet je van alles regelen, de crematie, de advertentie, de kaarten… je zit in een soort roes en dus doe je het allemaal, ik heb een brief geschreven aan mijn moeder en dit voorgelezen tijdens de crematie en dan is die week voorbij. En gaat alles gewoon maar door. De eerste weken kon ik alleen maar huilen, heb door heel hard te werken geprobeerd het van me af te zetten maar dit lukt natuurlijk niet. Het lijkt net alsof het gemis, de pijn en het verdriet alleen maar erger wordt. Af en toe krijg ik geen adem, zo benauwd heb ik het. 's Nachts heb ik de meest vreselijke dromen, dan komt alles van de afgelopen maanden weer voorbij en wordt ik met kloppend hart wakker. Ik merk dat mijn omgeving zoiets heeft van: je moet verder. Mijn vader kreeg in het begin heel veel telefoontjes en kaartjes, en na 3 maanden was dat ineens over. Alsof dan het verdriet en het gemis ineens over is. Ik heb juist het gevoel dat het steeds erger wordt. Af en toe sta ik met de telefoon in mijn handen en denk, ik zal mam even bellen, en pas als mijn vader opneemt weet ik weer: o ja, ze is er niet meer. Ik ben ontzettend verdrietig, heb ineens weer enorme huilbuien maar ben ook ontzettend boos. Ik heb alleen het gevoel dat ik alleen sta met mijn verdriet, dat niemand het begrijpt hoe ik me voel. Mam, ik mis je zo ontzettend. Kon ik je nog maar 1x vasthouden en knuffelen, en even met je praten.

  • Anonymous avatar

    Simône

    Beste Patricia,

    Ik wil er nu niet te diep op ingaan omdat ik niet weet naar wie ik dit mailtje stuur. Maar op 14 oktober is mijn grootste vriendin en mijn alles, mijn moeder plotseling overleden. Geen ziekte, geen waarschuwingen. Zomaar ineens weg.

    Net als jij heb ik het gevoel dat ik alleen sta met mijn verdriet, met mijn gemis. Wat inderdaad steds erger wordt.

    Ik herken veel van jouw gevoelens, als die van mij. Maar we moeten verder toch?? Nou onzin, ik begin helaas nu pas met huilen en missen en soms wil ik helemaal niet verder.

    Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden maar zal voorlopig heel onwerkelijk blijven.

    Ik wens je heel veel sterkte en onthou er is één iemand die weet hoe jij je voelt…..ik!

    Groetjes Simône

  • Anonymous avatar

    Tine

    Lieve Patricia,

    Per toeval ben ik-op zoek naar boeken over rouwverwerking- op deze site terechtgekomen en heb ik je brief gelezen.Ik begrijp zo goed wat je allemaal doormaakt.Morgen is het 1 maand geleden dat ons mama overleden is, een bom die ontploft is, alhoewel we wisten dat ze niet lang meer te leven had.

    Ik ben letterlijk ziek van verdriet, heb het gevoel dat dit verdriet nooit over zal gaan.Ik ga werken, met verstand op nul, mijn verdriet verdringend maar dit neemt allemaal zo'n energie dat ik er eigenlijk helemaal door zit.

    Mijn vader heeft het er ook ontzettend lastig mee, ze waren dan ook 59 jaar samen.Dit te zien doet me minstens evenveel pijn dan te weten dat ik mijn mama nooit meer zal zien, kunnen knuffelen…Dit laatste kan ik nog steeds niet geloven.

    Mijjn jongste zoon doet dit week-end zijn Plechtige Communie, we zullen er het beste van maken maar het zal sowieso allemaal erg emotioneel zijn.

    Ik wens je alle goeds toe.

    Tine

  • Anonymous avatar

    Patricia

    Hallo Simone en Tine,

    Bedankt voor jullie reactie. Ik denk dat eigenlijk alleen maar mensen werkelijk kunnen begrijpen in wat voor situtatie je zit die het zelf hebben meegemaakt. Voor anderen gaat het leven gewoon verder, maar zelf vind ik het heel erg moeilijk om te accepteren wat er allemaal is gebeurd en dat mijn moeder dus nooit meer terug komt. Ik denk veel terug aan vorig jaar, aan de periode dat we nog niet wisten dat ze ziek was, en aan alle plannen die we hadden gemaakt, en ineens is dat over. Je bent je moeder kwijt, en ik heb het er erg moeilijk mee dat zij mijn kinderen niet meer ziet opgroeien, niet meer van ze kan genieten en dat mijn kinderen geen oma meer hebben. Mijn man probeert mij te steunen en doet ontzettend zijn best, maar in mijn ogen kan hij geen goed doen. Ik kan namelijk geen antwoord geven op zijn vragen hoe ik me voel, of het nu beter gaat, want ik weet zelf niet hoe ik me voel. De ene dag gaat het goed, heb ik een leuke dag en kan ik genieten van de kinderen, de volgende dag is het helemaal mis en moet ik echt vechten tegen mijn tranen en mijn best doen om gewoon verder te gaan. Ik voel mij zo ontzettend verdrietig, zo ontzettend alleen ook, omdat niemand lijkt te zien of te begrijpen hoe het nu is. Veel mensen vragen er niet eens meer naar, en degenen die dat wel doen vragen altijd hoe het met mijn vader is. Nooit vraagt er eens iemand hoe het met mij is. Op verjaardagen noemt niemand haar naam, alsof ze er nooit is geweest en ik zit er dan bij met gemengde gevoelens. Ik mis haar zo ontzettend, ik had niet gedacht dat dat zo'n pijn kon doen. Ik ben er soms letterlijk ziek van. Ik kan niet naar haar foto kijken zonder te huilen, vind het moeilijk om in hun huis te zijn, met al die herinneringen en persoonlijke spulletjes. Als ik bij mijn vader ben, is het net alsof ze zo binnen kan lopen alsof er niks is gebeurd. Mijn vader kan haar spullen nog niet wegdoen en had mij gevraagd om wat dingen uit te zoeken. Dat heb ik gedaan, huilend heb ik haar kasten opgeruimd, en bij alles wat ik vasthield rook ik haar geur. Als ik naar mijn vader ga, doe ik dat met een brok in mijn keel, en als ik weer wegga en hem alleen bij de deur zie staan, dan rijd ik huilend weer weg. Ze zeggen dat het slijt, dat het een plek krijgt, maar ik heb het gevoel dat het alleen maar erger wordt. Als ik mijn vader huilend aan de telefoon krijg, weet ik niet wat ik moet zeggen om hem op te beuren. Als mijn kinderen huilen omdat ze hun oma zo missen, kan ik ze alleen maar vasthouden maar ben te verdrietig om ze te troosten, ik kan alleen maar meehuilen. Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien, dat ik nog 1x met haar kon praten en lachen, even vasthouden en knuffelen. Even maar, om dat gevoel van vroeger weer terug te krijgen.

  • Anonymous avatar

    f

    Zoo herkenbaar… alleen gaat het in mijn geval om mijn vader.

  • Anonymous avatar

    Hetty

    Lieve Patricia,

    We kennen elkaar niet.

    Ik las je berichtje over het overlijden van je moeder. Het is verschrikkelijk als je een dierbare moet verliezen, dat doet gewoon pijn van binnen en het erge is dat mensen nooit goed weten hoe ze met iemand die rouwt om mogen gaan. Ze hebben vaak zo iets van “ ik wil je best helpen maar ik weet niet hoe!”.

    Ik vind het knap van je dat je jou gevoelens onder woorden durft te brengen en dat je er voor uit durft te komen dat je om het verlies van je moeder huild. Dat is vaak de beste manier van verwerken. Ook kan ik me de reactie van Simone goed voorstellen, mensen begrijpen gewoon niet dat je nog lang nadat jou dierbare is overleden daar om kan huilen. Mijn vader is nu ruim vier jaar geleden overleden, plotseling. Ik heb een gedicht voor hem gemaakt en als ik dat lees rollen de tranen zo weer over mijn wangen. Uit jou bericht maak ik op dat je een hele goede band had/hebt met je moeder. Dat had ik helaas niet met mijn vader maar ik mis hem nogsteeds. Wat ik wel apart vind is dat ik het gevoel heb dat de band met mijn vader na zijn dood pas is gekomen.

    Misschien vind je het wat om het boekje: Het sprookje van de dood eens te lezen. Mocht je het boekje niet zomaar willen bestellen (bol.com) dan kun je altijd nog op het internet kijken op www.sprookjevandedood.nl

    Ik wens je heel veel sterkte toe.

    Liefs,

    Hetty

  • Anonymous avatar

    hetty

    Lieve Tine,

    Ik zat niet per toeval op de site voor rouwverwerking, maar dat is een ander verhaal.

    Aller eerst mijn condoleances. Als ik alle reacties naar Patricia lees en kijk wat ik 4 jaar geleden met mijn vader heb mee gemaakt kan ik me jullie pijn zo goed voorstellen.

    Mijn vader is ook plotseling overleden, hij had dan wel reuma maar daar kom je niet aan te overlijden. Zes dagen na mijn verjaardag is hij overleden. Op die dag zouden we mijn verjaardag vieren, nou die ging niet door. Maar we hadden al wel alle taart in huis dus we hebben de dag na dat hij is overleden wel visiete gehad om alle taart weg te werken, maar dat lukt echt niet zo met een brok in je keel. Het is vrij normaal hoor dat je jaren nadat iemand is overleden nog steeds de tranen in je ogen sprinten. Ik heb een gedicht voor mijn vader gemaakt die ik bij zijn crematie heb voorgelezen. Met knikkende knieen maar ik heb het gedaan.

    Als ik dat gedicht nu nog wel eens lees, rollen zo de tranen weer over mijn wangen en dat mag. Je mag, wanneer jij dat wilt huilen om de gene waar je van houd.

    Mensen vinden dat vaak maar raar omdat ze zelf niet goed weten hoe ze daar mee om mogen gaan, maar daar moet je je niets van aan trekken hoor!.

    Wat ook helpt is om er met je vader over te praten. Het zal niet makkelijk zijn maar het zal jullie allebei helpen. Wat blijft zijn de mooie herinneringen.

    Misschien is het boekje: het sprookje van de dood ook een hulp voor jou. Het is geschreven door Marie-Claire van der Bruggen en heeft mij ook geholpen beter te begrijpen wat er gebeurd.

    Ik wens jullie allen heel veel sterkte toe met jullie verlies.

    Liefs,

    Hetty

  • Anonymous avatar

    Patricia

    Hallo Hetty,

    bedankt voor je reactie. Zoals ik al zei, volgens mij begrijpen alleen die mensen je die het zelf hebben meegemaakt. Ik denk dat mijn probleem is dat ik het niet kan en wil accepteren, maar dat zal ik toch moeten wil ik er ooit vrede mee kunnen hebben. Mijn man probeert me wel te steunen maar begrijpt niet dat ik er zo mee bezig blijf, hij zegt je hebt ons toch nog, is dat dan niet genoeg? Maar dat is het niet, het is net alsof een stuk van je jeugd en kindzijn weg is. Wat natuurlijk onzin is, die herinneringen heb je en die blijven ook, maar je weet nu ook dat dat nooit meer terugkomt. Die moeder-dochter dingen die je altijd samen deed, dat is weg. En in het begin, toen ze niet was overleden, miste ik haar ook, maar dan is het nog zo vers. Nu de maanden verstrijken neemt het gemis alleen maar meer toe, het is te vergelijken met heimwee. Ik merk dat ik heel erg met mezelf overhoop lig, dan ben ik heel verdrietig, dan ontzettend boos, maar je kunt met die gevoelens nergens heen. De buitenwereld verwacht namelijk dat je gewoon verder gaat, en dat je ophoudt met zeuren. En de ene dag gaat dat goed, en de andere dag is het ineens weer helemaal mis. Ik kan soms gewoon niet geloven dat het echt allemaal is gebeurd, dat ze er echt niet meer is en dat wat we voorheen hadden nooit meer terugkomt.

  • Anonymous avatar

    myra

    Mijn lieve moeder is iets meer dan twee weken geleden overleden. Ik heb geen man en geen kinderen. Mijn moeder is altijd de belangrijkste persoon in mijn leven geweest. Ik heb haar nog gereanimeerd en in leven gehouden maar helaas haar hart was te zwak. Ze was 70 jaar. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan me een leven zonder haar niet voorstellen

  • Anonymous avatar

    Tine

    Lieve Hetty,

    Bedankt voor je lieve reactie, het doet zo'n deugd om echt ‘begrip’ te voelen.Ook voor jou gecondoleerd met je vader, het moet verschrikkelijk geweest zijn om de visite te ontvangen terwijl je vanbinnen kapot gaat van verdriet.

    Ik heb zelf ook een tekst voorgelezen op de begrafenis en alhoewel ik het eerst niet zag zitten ben ik heel blij dat ik het toch heb gedaan.

    De liedjes van op de begrafenis kan ik nog niet beluisteren, daar is het nog allemaal veel te vers voor.

    's Morgens word ik wakker en heb enkel zin om in bed te blijven liggen, maar dat gaat dus niet.Het leven gaat verder en ik doe mee, willen of niet.

    Het is raar om thuis (bij mijn vader) te komen en ons mama niet meer op de bank te zien liggen ( ze had zo'n speciale verstelbare bank omdat ze niet meer kon stappen).Dikwijls denk ik, mama waar ben je nu, zie je ons, geef een teken…

    Het liefste huil ik alleen, maar dat heb ik niet altijd in de hand, soms is het een kraantje dat opengedraaid wordt.

    Weet je dat veel mensen me nu mijden ?Precies of ik heb een enge ziekte.Of ze vragen aan mijn man hoe het met me gaat terwijl ik twee meter verder sta en ik zelfs geen goeiedag krijg.Pijnlijk hoor.

    Ik ga er maar vanuit dat het van onwetendheid is, ik hoop alleen, als zij zoiets meemaken dat ze meer begrip krijgen.

    Bedankt voor de boekentip, ik ga er zeker naar op zoek.

    Voor iedereen veel sterkte toegewenst.

    Liefs