Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Kim
Hoi Allemaal (die dit leest…)
Ik heb in 2008 een hoop “voor de kiezen gekregen” zoals men dat zo mooi kan zeggen, steeds meer begin ik nu (pas) te beseffen dat ik het allemaal niet alleen aan kan/wil.
Maar ik zal aan het begin beginnen.
Toen ik 15 was, ben ik mijn oudere broer verloren. Dit was ook gelijk mijn enigste broer. Wel is er voor mijn geboorte nog een ander “broertje” geweest, maar deze is 3 dagen na zijn geboorte overleden. Door de verhalen is hij er toch vaak bijgeweest.
Wat erg belangrijk voor mij in deze periode is geweest, is dat ik geen contact had met mijn vader vanaf toen ik 12 was. Hij is overigens wel op de begrafenis geweest, maar daar heb ik hem alleen gezien (wat waarschijnlijk alleen nog maar pijnlijker was).
Rond mijn 22ste heb ik weer contact gekregen met mijn vader, maar wij zijn altijd de gevoelige onderwerpen uit de weg gegaan.
In December 2007 kreeg ik te horen dat mijn moeder longkanker had met uitzaaingen naar de lympfklieren, het enigste wat ze konden doen is chemo en dit om het leven te verlengen en dragelijk te maken..
Na de eerste klap hebben we toch de schouders er onder gezet en geprobeerd toch nog “te genieten” van elke dag die we hadden. Elke chemo was ik erbij, alle 5 de kuren..
Na de eerste kuur, samen naar huis blij dat het erop zit, 29 februari 2008.. Op 1 Maart 2008 stond de politie op mijn vriend zijn voicemail, of we even terug kunnen bellen. Wij dachten verkeerd nummer gebeld ofzo, maar toch maar terug gebeld. Via de telefoon kreeg ik te horen dat mijn vader was overleden!
Hij was onder het rennen in elkaar gezakt en niet meer opgestaan..
Geen tijd om te verwerken, maar gewoon door gaan met de rest (mijn moeder/werken etc)..
Rond September gaf mijn moeder al te kennen, zo niet verder te willen.. Met alle chemo's, echt leven had ze ook niet meer. De tumors groeien zo hard weer terug dat het ook geen optie meer was, ze hadden alle chemo's geprobeerd.
UIteindelijk in December met spoed naar Maastricht voor een nood operatie (die ze nooit gekregen heeft, omdat het 30 december was).
Blij dat ik samen met haar het laatste jaar heb meegemaakt en erbij was toen ze stierf..
En nu, 31 jaar “jong” ben ik dan officieel wees!
En hoe nu verder..?
De pijn word er niet minder van, juist de laatste tijd alleen maar meer! Hoeveel erger gaat het worden..?
Ik ben me aan het afzetten tegen alles en iedereen, en waarom..?
