Ben OPZOEK NAAR herkenbare JONGE moeders die hun kindje hebben verloren

  • maayra

    Lieve Mama's en papa's,

    In het dagelijkse leven loop ik behoorlijk op tegen de ‘ normale dingen’

    Ik ben mijn dochtertje verloren, en vind het erg moeilijk om mijn dagelijkse leven weer op te pakken.

    Woede wrok en jaloezie.. kwaadheid teleurstelling en verdriet.. ook al lijkt het voor de buiten wereld zo lang geleden..

    Het overlijden van mijn dochtertje heeft zoooo'n ongelofelijke impact op mijn leven.

    Op zoveel verschillende vlakken..

    Het is niet alleen de rouw die je hebt bij het gemis van je kleintje maar alle dingen die daar nog eens bij komen!!

    Juist door de wereld om je heen..

    Zoals een zwangerschap van een vriendin, de kinderen van je zus, moederdag, kerst sinterklaas noem maar op.

    Ik kan het allemaal maar moeilijk verwerken en raak steeds meer geisoleert.

    Zijn er moeders die dit herkennen??

    Want dat zijn de mensen die mij als geen ander kunnen begrijpen in mijn verdriet.

    Mocht iemand willen praten over de gebeurtenis die hem of haar ook is overkomen in het leven.

    Mail me dan gerust.

    Liefs Maayra

  • proud mama

    Hoi maayra,

    Ook ik ben onlangs mijn kindje verloren en loop precies tegen dezelfde problemen aan.

    Ik heb dan wel nog een zoontje die me af en toe letterlijk even uit mijn eigen wereld haalt en waarvoor ik wel verder moet.

    Maar herken je verhaal volkomen.

    groetjes

  • Karin

    Hallo Maayra,

    Ik begrijp je verhaal volkomen. De wereld draaid gewoon door, terwijl jouw wereld compleet is ingestort. Het verlies, het oneindige gemis, jouw gebroken hart … Ik verloor mijn dochtertje alweer 10 jaar geleden en ik kan het leven nu weer een beetje aan, maar ik weet nog hoe de eerste jaren voelden. De feestdagen die vreselijk waren… familiedagen die totaal uit hun verband gerukt leken te zijn, kinderen op straat, muziek die pijn veroorzaakte. Ik probeerde overal houvast te vinden, maar kwam geen stap verder. Ik heb ontdekt dat ik eerst moest rouwen en mijn verdriet moest laten gaan. Niet proberen om normaal door te gaan, want ‘normaal’ bestond niet meer.

    Ik schreef dit gedicht in die tijd:

    Als bij de oerknal

    De grond onder mij weggeslagen

    Ik zweef in het luchtledige

    Op vleugels van verdriet

    Met alle kracht in mij

    Probeer ik houvast te vinden

    Ik tast in het onzichtbare

    Met ogen die niet zien

    Met bloedend hart

    Herhaal ik mijn laatste woorden

    Stel de laatste vraag

    Aan mijn gebroken ziel

    Waarom nou jij

    We waren zo gelukkig

    Waarom nou jij

    Een antwoord krijg ik niet

    Heel veel sterkte en je mag me altijd mailen.

    Liefs, Karin