mijn moeder

Arwen

03-05-2010 13:12

Op 7 februari, één dag voor mijn verjaardag, overleed mijn moeder op 82 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Ik heb nooit een hele goede band gehad met mijn moeder en dacht in eerste instantie dat ik het allemaal wel makkelijk zou kunnen verwerken maar ik merk de laatste tijd dat dat helemaal niet zo is. Ik begin haar te missen ondanks haar vaak erg nare gedrag naar mij toe en ik heb steeds vaker het gevoel dat ik haar nog zoveel had willen vragen en vertellen. Ik ben de laatste tijd erg veel moe en ook erg emotioneel en ik denk dat dat er allemaal mee te maken heeft. Mijn vader (85) leeft nog en voelt zich natuurlijk erg eenzaam. Zou zouden dit jaar 56 jaar getrouwd zijn en dat is natuurlijk niet niks. Ik ben erg trots op mijn vader want hij zorgt goed voor zichzelf, kookt zijn eigen potje en doet ook zelf de was en de rest van het huishouden. Mijn broer en ik proberen er zo veel mogelijk voor hem te zijn maar hebben allebei een drukke baan waardoor we minder vaak bij mijn vader kunnen zijn dan we eigenlijk zouden willen. Mijn man en ik bellen hem regelmatig en zodra het even mogelijk is gaan we naar hem toe. Het blijft iedere keer weer een vreemd gevoel dat mijn moeder niet ineens te voorschijn komt.
karin

18-05-2010 12:55

Hallo Arwen,
Het overlijden van jouw moeder geeft een lege plaats. Misschien dat je nu in gaat zien, dat de band toch hechter was dan je dacht. Het zien dat jouw vaders veerkracht toont en dat je hierdoor ook de leegte gaat ervaren komt in je hart natuurlijk binnen.
Ik hoop dat je vooral de fijne momenten kunt herinneren en geef jezelf ook de tijd om het gemis een plekje te geven. Laat tranen gaan en zorg dat je rust vindt, zodat het moezijn wat minder kan worden. Rouwen kost energie…en kan soms heel lang duren.
Heel veel sterkte,
Karin
Tine

22-05-2010 21:25

Hallo Arwen,
Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn.Mijn mama is op 13 april ll overleden, na een 12 weken verblijf in het ziekenhuis.Ze is 80 jaar geworden en was 59 jaar getrouwd met mijn vader.
De band met mijn moeder was niet slecht maar het was ook niet zo dat we dikke vriendinnen waren.Net als jij had ik vroeger wel eens gedacht : Ik zal wel verdriet hebben maar dat is het leven.
Ik was zo verkeerd!
Ik ben er letterlijk ziek van, dodelijk vermoeid, duizelingen, ik hyperventileer…Ik leef momenteel op automatische piloot, werk, gezin…het gaat allemaal door, maar voor mij lijkt de tijd stil te staan.
Ik wéét dat het een mooie leeftijd (bestaat dat wel ?) is en dat ik dankbaar moet zijn dat ze zolang samen mochten blijven, mijn vader is 83 en is nog heel zelfstandig.
Hij heeft zelf ongelooflijk veel verdriet en dat te zien doet me evenveel pijn dan dat mijn moeder er niet meer is.
Eigenlijk kan ik nog steeds niet geloven dat ik haar nooit meer zal zien, horen…
Ik lees dat het mettertijd nog erger wordt, ik vrees dat ik het dan helemaal niet meer trek.
Ik heb veel steun aan mijn man en kinderen, mijn zussen maar uiteindelijk moet ieder voor zich het verwerken.
Veel sterkte voor de komende tijd.
Tine
Renette

30-07-2010 00:00

Ik ben 5juni j.l mijn moeder verloren en ben van af die tijd in een nachtmerrie beland,waar van ik elke dag hoopt te ontwaken.
De hechte band die ik met haar had was voor mij uniek zeldzaam en op recht uit het hart,
het vertrouwlijke met haar mist ik iedere dag steeds meer ik zag haar elke dag wel een paar keer aten samen gezellig dan bij mij dan weer bij haar jaar in jaar uit.
Vroeger toen ik kind was een zorgzame moeder later mijn vriedin en weer later draaien de rollen om en ben ik een beetje moeder over haar tot op de dag ik weer meer haar zat te eten en zij een herseninfarct kreeg en na tien dagen overleed alleen in het ziekenhuis het verlies is enorm ik voel mij hier in zo alleen, mijn familie heeft het er al vrede mee om dat ze een hoge leeftijd heeft bereikt en dat is het je hoort niet anders ze is toch oud geworden!
Maar een moeder steft altijd te vroeg.
Ik kan hier nog niet mee om gaan het is nog te kort geleden en moet dan maar hulp gaan zoeken,
om maar niemand tot last te zijn maar ik heb verdriet waar ik elke dag mee wakker word en mee naar bed ga.
ik hoop dat er mensen zijn die er wel begrip voor hebben ondanks mijn moeder haar leeftijd,
zij was alles voor mij.
Renette
Arwen

10-08-2010 09:34

Hallo Karin,
Ik denk niet dat onze band hecht te noemen is, maar wat mij pijn doet is dat ik echt nooit meer met haar kan praten, nooit meer kan vertellen hoe graag ik had gewild dat onze band beter was, nou ja, gewoon nog een keer met haar praten dus.
Als ik bij haar graf ben is het gewoon niet te bevatten dat zij echt onder die steen ligt. Ik denk steeds dat ze ineens wel weer tevoorschijn zal komen.
Ik moet er maar eens met iemand over gaan praten denk ik.
Groetjes,
Arwen
Inez

13-08-2010 01:19

Dag Renette,
Vorig jaar, op 9-9-2009, overleed mijn moeder op de leeftijd van 88 jaar. En ik zit, nu bijna een jaar later, nog steeds in de nachtmerrie waar jij het ook over had. Zij was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn maatje, mijn hartsvriendin en soulmate. Leeftijd heeft er niets mee te maken! Als je zo'n unieke hechte band had met je moeder zoals ik (en jij dus ook), maakt het niet uit op welke leeftijd je haar verliest. Het intense verdriet, het gemis, het ongeloof dat we nooit meer even kunnen “bijbeppen met een wijntje en een sigaretje”…Het is allemaal niet te bevatten en het doet zo'n pijn! Vooral omdat mijn drie zussen, waar ik al niet zo'n goed contact mee had en die blijkbaar jaloers waren op de hechte band tussen mijn moeder en mij, mij de familie hebben uitgezet na gedoe over wat spulletjes van onze moeder! Dat maakt het allemaal nog moeilijker. Ik ben nu bijna 62 en weet soms niet meer hoe het nu verder moet met mijn leven. Wat kan een mens zich toch eenzaam voelen! Mijn enige troost op dit ogenblik zijn goede, spirituele, boeken en het gevoel dat mijn moeder nog steeds op de een of andere manier “aanwezig” is.
Ik vond het bijzonder jouw verhaal te lezen omdat je altijd denkt dat je de enige bent die zo in de put kan zitten. Weten dat er meer mensen met hetzelfde verdriet te kampen hebben kan geeft je een beetje steun.
Ik wens je veel sterkte en weet dat je niet alleen bent!
Inez
Renette

15-08-2010 01:32

Hallo Inez
Zo als je dacht heb ik het zelfde gedacht,
je bent zo alleen in je verdriet en dat heb niets met leeftijd te maken
het is de band die je heb gehad het gemis elke dag weer het lijkt wel of het steeds erger word,
van mijn moeder is het pas twee maanden geleden het lijkt wel jaren om dat een dag een eeuw duurt
heb jij dat ook gehad? in alles gewoon haar aanweezigheid even praten helpen met van alles het vertrouwen alles
tegen elkaar kunnen zeggen.
en niet meer over praten nu al niet meer?
het is een tekortkoming aan hun zelf, er niet mee gekonfronteerd willen worden het te druk hebben met andere dingen,
wij zijn in tevredeheid groot gebracht ben ik ook met haar leeftijd maar kan er nog lang niet mee om gaan
ik kwam dagelijks bij mij moeder ik kijk zo op haar lege huis vreselijk ik moet er maar aan wennen,ik heb het nu moeilijk maar ook toen mijn moeder er nog was stond iik ook overal alleen voor ik weet niet of dat bij jou ook zo was?
maar toen had je elkaar het is nu veel zwaarder alles is anders.
Goed iedereen hoeft niet het zelfde te reageren maar kunnen dan ook niet verwachten dat als je het dichts bij heb gestaan
er zo maar overheen stapt het duurt een hele lange tijd,
jou moeder is bijna een jaar geleden overleden en kunt er denk ik ook nog niet goed mee om gaan,
ik kan het best begrijpen er staat geen tijd voor en je voelt je gewoon alleen in je verdriet.
Gisteren was mijn moeder haar verjaardag het is zo onwerkelijk heb toen van een buurman een kaartje gehad daar stond op,
vandaag denken wij met liefde en respekt aan je moeder echt een uitzondering hoor!
van mijn zus hen ik nog niet een belletje gekregen zo als ik al zij ze hebben er al lang vrede mee voor mij onbegrijpelijk
en weet je Inez die nachtmerrie waar we allebei maar niet uit kunnen ontwaken zal nog wel een lange droom
het is heel moeilijk er mee om te gaan.
Ik wens je veel sterkte met het verwerken en denk aan je ook aan je moeder want daar is er maar een van op deze hele groten wereld van onbegrip.
Veel liefs
Renette

mijn moeder

Arwen

karin

Tine

Renette

Arwen

Inez

Renette