Ik las je berichtje, keer op keer, en ik realiseerde me hoe oneerlijk het soms is.Blijf bij jezelf Silvia, hier in dit gebouw waar ik woon is een vrouwtje, die nu al meer als twintig jaar haar verdriet verhelpt ,door twee of drie keer in de week naar het graf van haar man te gaan. Eerlijk gezegd, ik vond dat bizar, ik begreep het niet.De zon scheen, in de zomer, en daar sjokte ze, best wel monter en opgewekt, pas later realiseerde ik me, dat dat voor de buitenwereld was,,,,, het was een koude winter, en daar liep ze, richting de begraafplaats. O god, als ik haar nu maar eens kon zeggen, hoezeer ik met haar meevoel en niet dat gewone klopje op haar arm zou geven, en haar sterkte zou wensen en dan gewoon weer door zou gaan met mijn eigen ikkie ik leven. Ik zag net als anderen het verdriet niet dat erachter zat.Toen ik hier kwam wonen was ik volledig onbewust van rouwen. We stonden volop in het leven, en toen opeens, binnen zes weken was ik mijn lief kwijt. Het overkomt je, en ik ben me bewust dat niemand het zal kunnen begrijpen.Dus als mensen zeggen, nou ja, vijf jaar later of vijfeneen half jaar later, laat ze maar in die godgelukkige waan, zij zullen dit niet begrijpen, net zo min als ik het begrijp, meer als zes jaar geleden toen mijn lief zomaar in nog geen twee maanden wegging.
Rouwen is een uiting van hoeveel je van iemand hield, niemand zal dat kunnen bevatten. Ik kan je geen raad geven over acceptatie, omdat in mijn wereld waarin mijn lief wegging, meer als 6 jaar geleden stil heeft gestaan. Het enigste wat ik je aan kan raden, is , als je verdriet hebt om je papa, luister niet naar anderen, maar volg je hart,
Ik wens je sterkte
met lieve groet
Liza
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
