rouwverwerking.startpagina.nl

al vooraf rouwen

  • Anonymous avatar

    jjvannoort

    Hallo Marjolijn.

    Ik begrijp je heel goed.

    Mijn man werdt ziek in maart en is overleden op 12 juli.

    3 maanden thuis heb ik hem verzorgd en daarna 3 weken in het ziekenhuis mocht hem daar ook wassen en dat soort dingen doen.

    Ook wij hebben van alles gezegt hoeveel we van elkaar houden.

    Nu probeer ik weer van alles te doen en soms gaat het goed maar meestal komt er wel weer een huil bui.

    Ik laat het gewoon gebeuren en ga dan gewoon weer door.

    Of ik het goed doe geen idee.

    Maar dat ik veel aan mijn man te danken heb is zeker elke keer als ik weer zo`n huilbui heb huil ik gewoon lekker uit en dan hoor ik mijn man weer zeggen.

    Blijf met beide benen op de grond en probeer gewoon het leven beetje bij beetje op te pakken.

    Hij zei dat uit ervaring ook hij verloor zijn vrouw toe ze 29 jaar was en hij met 2 kinderen bleef zitten 2 en 4 jaar.

    Groetjes Jennie

  • Anonymous avatar

    Marjolijn Hellemons

    Lieve mensen,

    dank je wel dat jullie allemaal de moeite hebben genomen om te reageren. Ik leef ook met jullie heel erg mee, jullie hebben zelf zoveel verdriet en toch nemen jullie de moeite om te reageren…op dit moment gaat het best goed met mijn man, de kuur die hij nu heeft slaat goed aan, dat is fijn, maar de einduitkomst zal toch hetzelfde zijn, het zal ooit stil worden rondom mij…..ik hoop dat ik dan de kracht krijg, net als jullie om toch door te gaan, en misschien ook anderen te helpen op dit forum. en Loes, als je dit misschien leest, je bent een kanjer, ga alsjeblieft door en houd vol!!!!

    dank je wel. lieve mensen.

  • Anonymous avatar

    Margriet

    Hallo Marjolijn,

    Hier ook veel herkenning bij het lezen van je bericht.

    Mijn vader kreeg begin dit jaar de diagnose kanker en el direct was duidelijk dat het niet meer te genezen is. Hoe lang het zou duren was niet te voorspellen.

    Hij is er nu nog, maar vraag niet hoe. Steeds zwakker, zieker, steeds meer pijn. Ook ik heb het gevoel dat ik al vollop met het rouwproces bezig ben. De sterke super gezonde vader die ik tot een paar maanden geleden nog had, is allang vertrokken zo lijkt het.

    Dat dit verdriet de komende tijd nog zo heftig zal blijven maakt me soms nog verdrietiger, zelfs boos.

    Ik houd m'n hart vast voor wat nog komen gaat. Merk wel dat ik bij vlagen enorme behoefte heb aan een soort lotgenotencontact. Al bedenk ik me dan ook weer dat het voor iedereen zo verschillend kan zijn.

    Ook al praten we in ons gezin open over het komende verlies, echt een voorstelling maken van het definitieve gemis….dat geeft heftige pijn, letterlijk.

    Ik wens je heel veel sterkte en kracht,

    Margriet.

  • Anonymous avatar

    Connie

    Hallo Marjolein. Ik hoop dat hij nog leeft, want het is inmiddels al maanden verder…..Ik herken heel veel van wat je schrijft, ik heb hetzelfde meegemaakt. Hij is in december overleden. Wij wisten 4 jaar dat mijn man dood zou gaan. Ik heb 4 jaar slecht geslapen en was altijd bang voor later……na z'n dood. Ik zocht altijd naar mensen die het ook meemaakten. weten dat het eindig was, maar dat was heel moeilijk, niet te vinden. Ik wilde weten hoe heftig het ging worden, ik had echt een doemscenario in m'n hoofd. Veel mensen zeiden : “geniet er nog maar van” , maar dat vond ik onmogelijk, wel waren er waardevolle momenten. Wat ik je zou willen adviseren: kijk goed naar hem, neem hem helemaal op, hoe hij loopt, praat, doet, onthoud het! En denk steeds dat je alles moet doen wat je goed lijkt, want dan hou je een goed gevoel over. Vooral het allerlaatste stukje, wees voorbereid. Ikzelf denk dat als je het al een tijd weet, het toch makkelijker is te bevatten na de dood. En wat ik heel belangrijk vind: Je kan echt niet van rtevoren weten hoe je je zal voelen, dus maak er van tevoren GEEN voorstelling van!. Ikzelf heb dat wel gedaan, en het is totaal anders dan ik verwacht had!

    Ik wens je heel veel sterkte, heel moeilijk he, deze tijd!!!!

    groeten Connie

  • Anonymous avatar

    Govert

    Je denkt dat je vooraf al bezig bent met een rouwproces,mijn vrouw is 3 jaar ziek geweest en zij en ik wisten dat ze het niet ging redden van de kanker.

    Nu na 4 weken zie ik in dat rouwen vooraf niet realistisch is,de klap begint nu door te dringen.

    Ik heb haar ruim 6 jaar geleden ontmoet en we zijn getrouwd op de 50ste verjaardag van haar nu 4 jaar geleden.

    Ondanks de ziekte waren het 6 geweldige jaren voor ons,maar uiteraard veels te kort.

    Hoe ga je om met een rouwproces….ik weet het niet maar vooraf rouwen is iets dat volgens mij niet kan.

    gr.Govert.

  • Anonymous avatar

    Sacha13

    Hoi Marjolijn,

    Ik zou heel graag van je willen weten hoe het nu bij jullie is. Mijn man en ik waren het hele jaar nog in de waan dat het allemaal nog goed kon komen. Je blijft hoop houden tot het laatste moment. Toen alles er weer redelijk tot heel goed uit zag, ging het ineens fout. Nu weet ik pas in wat voor korte tijd kanker een einde kan maken aan iemands leven. Niet te geloven gewoon. De ziekte ad hem helemaal op.

    Op 29 augustus 2010 is Ronald gestorven. Als ik terug kijk naar de foto's van een week voor zijn dood (nog gewoon op de been, samen eten met vrienden)…dan kijk ik naar mezelf en denk ik “daar op die foto voelde ik mij al ellendig want ik wist dat Ronald dood ging” Maar nu, NU weet ik pas echt wat het is om mijzelf ellendig te voelen. Voor zijn dood leefde we naar zijn dood toe, want iemand waar je veel van houd zie je niet graag met pijn die nooit meer over gaat. Toen de dood er was, was daar ook even een opluchting. Maar nu zou ik er weer alles voor over hebben om terug te gaan naar die tijd dat hij er nog was. Wat moet ik je zeggen. Niet zoals de rest dat je er zoveel mogelijk van moet genieten. Dat genieten hebben wij het afgelopen jaar ook gedaan, allemaal best bewust. In mijn eigen achterhoofd zat al heel lang dat dit ook wel eens fout kon gaan. Maar meer genieten dan je al doet kun je niet doen, je kunt niet genieten voor de komende 40 jaar die je eigenlijk nog met iemand had willen doorbrengen. Veel meer gedachtens komen in mij op maar misschien kun je er op dit moment nog helemaal niets mee. Allemaal zijn we op zoek naar een stukje erkenning van ons hele hele hele moeilijke rouwproces. Allemaal willen we weten hoe lang het gaat duren en of we het zelf emotioneel echt wel gaan overleven. Zelf denk ik “JA” uiteindelijk wel. En een van de beste tips die ik zelf heb gekregen is "kijk niet in het zwarte gat voor je, maar probeer alles met de dag te nemen. Geloof me, met de dag is al super zwaar.

    groetjes Sacha

  • Anonymous avatar

    Govert

    Beste Sacha,

    8 dagen voor mijn vrouw is overleden (13 september) zijn wij nog met de Stichting Ambulance Wens nog naar Duitsland geweest naar een concert van Marillion.

    Ik had dat geregeld omdat het niet meer mogelijk was om in een personenauto daar naar toe te gaan,de reis met deze mensen en het concert en de ontmoeting met Steve Hogarth en Pete Trawavas was voor mijn vrouw en mij een absoluut hoogtepunt.

    De speciaal aan haar opgedragen song “dont hurt yourself ” is te zien op youtube Marillion Loreley 2010.

    Nooit kunnen denken dat ze er 8 dagen later zou sterven.

    Het is waar je kunt niet vooruit genieten maar alhoewel het moeizaam was zijn we in mei nog een weekje naar Lesbos geweest en er het beste van gemaakt.

    Je praat over emotioneel overleven , zo voel ik dat ook het is alsof je in een doolhof zit zonder uitgang.

    Er zijn dagen dat ik per uur kijk , dagen zijn zo lang.

    sterkte Govert.

  • Anonymous avatar

    Miriam

    Hallo,

    Ook ik ben mijn man verloren aan slokdarmkanker. 15 juni 2009 kregen we te horen dat hij ziek was. 27 november 2009 overleden. Hij heeft gelukkig maar een korte lijdensweg gehad. Maar 2 weken volledig in bed, dit waren wel 2 vervelende weken want hij kon toen helemaal niks meer. Verlamd aan de linker kant en alles met rechts doen koste hem toe heel veel moeite. Wij moesten in het begin ook iedere dag naar het ziekenhuis,na een paar weken werd het stopgezet en dan val je al in een gat van je spreekt bijna niemand meer. vooral mijn man had het hier heel moeilijk mee.

    Mijn man had een wens en dat was thuis blijven om te sterven,alles op alles gezet om dit te doen. Mede ook door de geweldige steun van de buurtzorg anders hou je dit niet vol. Ik dacht ook het verwerken begint nu al maar dat is een beetje waar, je weet dat je op kort termijn je partner gaat verliezen. Maar de echte verwerking begint daarna pas. Ik ben nu bijna een jaar verder en soms kan ik als ik bepaalde muziek hoor zomaar beginnen te huilen.Ook mis ik hem nog iedere dag. Maar denk ook terug aan de mooie dingen in ons korte leven. Ik ben pas 44 jaar. mijn man is helaas maar 55 geworden. Wij moesten nog een aantal dingen regelen zoals trouwen. Wij zijn de week voor hij overleed nog getrouwd. Dit was echt heel bijzonder om thuis nog te trouwen met je liefje.

    Ik wens je veel sterkte

    groetjes,

    Miriam