rouwverwerking.startpagina.nl

al vooraf rouwen

  • Anonymous avatar

    Marjolijn Hellemons

    Hoi allemaal, met veel respect heb ik een aantal berichten hier gelezen. Ik ben zelf nog geen weduwe maar ga het wel binnen afzienbare tijd worden omdat de liefde van mijn leven ongeneeslijke darmkanker heeft. Ik ben al wel in een soort rouw omdat we stukje bij beetje afscheid nemen van ons oude onbezorgde leven…nu dacht ik dat dat de rouwperiode na het echte afscheid wat minder zwaar zou maken, maar als ik jullie berichten lees dan denk ik dat ik het bij het verkeerde eind heb, dat de wanhoop die ik nu voel nog niks is vergeleken bij hoe ik me ga voelen na de dood van mijn man; is er iemand dit dit herkent, en er mij misschien iets over kan zeggen, ik ben doodsbang om aan die rouwperiode te beginnen, dat je vooraf al weet dat je een hele tijd van verdriet en gemis tegemoet gaat…..

    veel liefs voor iedereen, Marjolijn

  • Anonymous avatar

    chantal

    Dag Marjolijn,

    Met veel herkenning heb ik jouw bericht gelezen. Mijn man had pancreaskanker en vanaf het moment van de diagnose wist ik dat hij maximum nog 5 maand te leven had. Na amper vier maanden was het echter gedaan. Ik dacht toen ook dat ik al aan het rouwen was vanaf de dag dat ik het slechte nieuws vernam en dat ik zo de rouwperiode beter zou doorstaan want ik was toch al goed voorbereid? Maar het verschil was achteraf zo enorm groot. Na zijn overlijden begon het rouwen pas want hij was er niet meer, ik kon hem niet meer aanraken, niets meer zeggen enz. enz. Ik miste zelfs de uitstappen naar het ziekenhuis voor zijn wekelijkse chemo en het bezoek aan de palliatieve eenheid toen hij daar lag want hij was er nog en nu is hij weg. Ik ben nu twee jaar en twee maanden verder . Het verscheurend gevoel is langzaam aan het verdwijnen maar het gemis is bij mij nog enorm groot en ook ergens de jaloezie op mensen die nog samen zijn en nog een gezin hebben. Ik kan je dus niet veel positiefs vertellen en je alleen maar heel veel sterkte wensen. Probeer ieder moment dat je nu nog samen met je man mag beleven te koesteren dan kan je daar met een positief gevoel aan terugdenken later.

    Liefs,

    Chantal

  • Anonymous avatar

    Marjolijn Hellemons

    Hoi Chantal,

    dank je wel voor je reactie, het klinkt inderdaad niet erg hoopgevend, mijn man is nu al ruim een jaar ziek, dus ik heb wel meer tijd om eraan te wennen, maar dat neemt niet weg dat ik heel serieus neem wat jij zegt, en dat ik me er dus beter op kan voorbereiden dat die rouwperiode daardoor niet minder zwaar zal worden.

    Als ik lees 2 jaar dan zakt de moed echt in mijn schoenen, 2 jaar lang verdriet en gemis en dan ben je er nog lang niet……

    Bedankt dat je me in ieder geval hebt willen antwoorden, ik kan maar beter goed weten wat me te wachten staat. Ik wens jou veel sterkte en hoop voor je dat je langzaam weer uit het dal zult weten te klimmen.

    LIefs

    Marjolijn

  • Anonymous avatar

    marjan

    Hoi Marjolein,

    Op 03-02-2010 kregen mijn man en ik te horen dat hij nog maar een paar maanden te leven had, maar helaas is hij al op 14-02-2010 overleden. Tijd om echt te genieten of dit te kunnen accepteren is er niet meer geweest. Na zijn overlijden ben ik in een diep gat gevallen. Ik merkte dat ik me teveel aantrok van alle verhalen van mensen die tegen me zeiden dat het rouwproces wel een jaar of langer kon duren. Op een gegeven moment raakte ik daar ook van in paniek. Ik heb toen tegen mezelf gezegd dat een ieder op zijn of haar manier moet verwerken. Een aantal dingen die mensen je vertellen neem je aan (om moed uit te putten), maar de andere zaken hoor je wel maar je moet het op je eigen manier doen.

    Het gemis is intens en de leegte is enorm.

    Ik merk dat ik enorm veel steun heb aan mijn maatschappelijk werker, hij geeft tips en geeft je moed om verder te gaan.

    Ik wens je heel veel sterkte voor de komende periode.

    Marjan

  • Anonymous avatar

    Marjolijn Hellemons

    Hoi Marjan,

    dank je wel, ook vreselijk wat jij hebt meegemaakt, zulk slecht nieuws en dan op zo'n korte termijn, afschuwelijk.

    Ik heb inderdaad wel de tijd om eraan te wennen (hoewel het nooit went, het idee dat mijn grote liefde er straks niet meer is), maar het kan ook te lang duren, het is allemaal zo onzeker, we weten echt niet hoeveel tijd hij nog heeft, dus je kunt je ook nergens op instellen.

    Ik ben ook verschrikkelijk bang voor de stilte en leegte straks in huis, mijn dochter is vorige week gaan samenwonen, dus van een compleet gezin ben ik straks de enige nog in ons huis, dat lijkt me echt een nachtmerrie.

    Maar we hebben geen keuze, dat is steeds wat ik mezelf voorhoud, we moeten ermee dealen of we willen of niet.

    Ik wens jou ook heel veel sterkte, en hoop dat je langzaam weer uit het dal omhoog kunt klimmen, met een paar ups en heel veel downs denk ik.

    Dank je wel dat je mij hebt willen antwoorden.

  • Anonymous avatar

    Patricia

    Beste Marjolijn,

    Ik herken veel in jouw verhaal, mijn moeder kreeg vorig jaar alvleesklierkanker en had nog zo'n 6 maanden te gaan, het zijn er maar 2 geworden. Ze wilde graag thuis sterven en mijn vader heeft haar zo goed mogelijk verzorgd. Tijdens die periode heeft hij alles met mijn moeder besproken wat er nog te bespreken viel, zo heeft mijn moeder alles opgeschreven hoe zij haar uitvaart wilde hebben, maar ook samen hebben zij alles besproken. Ook al wist mijn vader dat mijn moeder ging sterven, van tevoren rouwen was er niet echt bij. Hij moest er voor mijn moeder zijn, en zij zorgde er wel voor dat hij de hele dag bezig was, zodat hij niet teveel na hoefde en kon denken over wat hem straks allemaal te wachten stond. Ook al weet je dat je afscheid moet gaan nemen, je kunt je niet voorbereiden op de periode daarna. Want voor iedereen gaat dat anders. Ik merk aan mijn vader dat hij de eerste weken heel sterk was, maar na een maand veranderde dit. Hij viel in een groot gat, was nu echt alleen, en was alleen maar aan het malen over wat er allemaal was gebeurd, in de periode van het ziek zijn van mijn moeder tot aan de crematie. Ik zou je heel graag tips willen geven, maar dat kan ik helaas niet. Ik heb zelf namelijk ook via de harde weg moeten ondervinden dat het rouwproces niet iets is waar je je op kunt voorbereiden. Zolang die persoon er namelijk nog is, druk je dat onbewust weg. En als die persoon er dan echt niet meer is, dan begint het pas. Wat ik je wel zou mee willen geven is, hoe moeilijk het af en toe is, probeer zoveel mogelijk van elkaar te genieten en, hoe klein en onbenullig het ook lijkt, zoveel mogelijk dingen nog met elkaar te doen. Daar kun je later namelijk op terugkijken en dat zijn hele speciale herinneringen. De tijd die je hebt, is namelijk altijd tekort. Ik wens je heel veel sterkte toe, nu, maar vooral straks, als het stil wordt om je heen.

  • Anonymous avatar

    liza

    Dag lieve Marjolijn, Hou je vast aan de dag van vandaag. Ik weet hoe moeilijk dit is, mijn man zou sterven binnen 3 maanden en het bleek korter te zijn. Als ik nu terug kijk zie ik maar een ding, ik had je dit nog willen zeggen, ik had je nog zoveel te vertellen. Je gaat nog niet in de rouw, je gaat hem vertellen hoeveel en waarom. En wat er komt nadat je hem los hebt moeten laten is zo verschillend. Maak je leven geen hel, laat komen wat moet komen. Er komen vragen van schuld, er komt boosheid, maar in je hart zo zuiver, komt ook een grens van menselijkheid. Elke rouw is zoveel anders. Ik wens je sterkte

    Met lieve groet

    Liza

  • Anonymous avatar

    Marjolijn Hellemons

    LIeve mensen,

    bedankt voor jullie lieve reacties op mijn onderwerp, ik vind het vreselijk dat jullie ook door die periode heen hebben gemoeten. Ik begrijp uit jullie reacties dat je toch niet voorbereid bent op de periode na het overlijden, en dat het altijd anders gaat dan je verwacht. Ik denk en geloof dat jullie helemaal gelijk hebben. Mijn man is al 1.5 jaar ziek, en ik dacht altijd: als hij morgen gaat, dan hebben we alles gezegd, we hebben elkaar de laatste tijd wel 1000 keer verteld hoeveel we van elkaar houden; maar dan nog zou ik bang zijn dat ik het niet genoeg gezegd had, en dat ik nog zoveel meer wilde zeggen. We proberen inderdaad maar zoveel mogelijk te “genieten” van de tijd die we nog hebben. Ik ben blij dat jullie me wilden antwoorden, ik wens jullie heel veel kracht toe.

  • Anonymous avatar

    Loes Koene

    hallo Marjolijn,

    Je schrijft: rouwen vooraf.

    Ik snap je,want iedere dag zie je dat je man steeds verder achteruit gaat,en je staat aan de zijlijn en kunt hem niet helpen.

    Je zou hem willen behoeden voor al die narigheid.

    waar is de vrolijkheid gebleven?

    Mijn Grote Liefde is 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van darmkanker.

    5 jaar heeft mijn schat gevochten om bij ons te blijven.

    Maar zijn heengaan was heel rustig.

    Hij zei: jouw verdriet is mijn feestje!

    Hij was klaar met het leven.

    ik heb nu nog veel verdriet,ik mis hem,maar ik heb mijn leven weer opgepakt,hoe?

    door te gaan werken( ik was 56)

    en mijn contacten uit te breiden

    In alle eerlijkheid denk ik dat je bang bent.

    Bang dat je man dood gaat en jij alleen achterblijft.

    Maar lieve marjolijn,ik hoop dat je vrienden hebt,die je straks kunnen opvangen.

    Mag ik vragen hoe oud je bent?

    En praat met je Lief

    Mijn schatje heeft alles geregeld,de muziek,zijn kist,alles wat hij wilde is gebeurt.

    Dit gaf een fijn gevoel.maar nu moet ik het alleen doen.

    Maar een ding: als jullie alles hebben besproken,dan kun je ondanks het verdriet,verder.

    ik wens jullie heel veel sterkte!

    Liefs van Loes

  • Anonymous avatar

    Olga

    Hallo Marjolijn, ook ik werd begin februari van dit jaar geconfronteerd met het bericht dat mijn vader niet lang meer te leven had. Hij had alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever en was drie maanden na de diagnose overleden. Uit eigen ervaring weet ik dat het rouwen na overlijden anders is dan het verwerken van het bericht dat mijn vader zou overlijden. In die periode heb ik twee goede gesprekken gehad met onze pastoor. Voor wie niet gelovig is zijn er ook andere ‘uitlaatkleppen’. Vraag bijvoorbeeld eens aan de huisarts wat de mogelijkheden zijn. Ik weet niet waar je woont, maar in Leiden heb je de Dr. Le Shan stichting die zich inzet voor kankerpatienten en hun familieleden. (via Google is hierover meer informatie te vinden). Verder was ik tijdens het ziekbed van mijn vader vooral actief bezig met het regelen van allerlei dingen. Nu de begrafenis achter de rug is en alles is afgewikkeld begin ik echt last te krijgen van het verdriet en overweeg ik bij de GGZ (die instelling bestaat in heel Nederland) een cursus Rouwverwerking te volgen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je de komende tijd heel veel sterkte. Groeten, Olga