Mijn man en moeder in een week tijd kwijt geraakt.

  • Vivi1

    De afgelopen drie weken waren voor mij de hel op aarde. Op 25 maart haalde ik samen met mijn man mijn moeder op uit het ziekenhuis. Ze had daar een nachtje moeten blijven op de hartbewaking omdat ze niet helemaal in orde was. Toen wij haar mochten halen was alles weer prima. Ze voelde zich goed. Die nacht werd ik wakker van mijn hond die op bed sprong. Ik zag gelijk dat er wat aan de hand was met mijn man. Hij haalde twee keer diep adem en zijn polsslag viel weg. Het was 3 uur in de nacht en ik belde gelijk 112. Gelijktijdig ben ik naar de buren gerend om mij te helpen met reanimeren. Alleen lukt het mij niet. 3 Buren gingen direct aan de slag, snel waren er 2 ziekenauto's en politei maar ondanks dat ze ruim een uur bezig zijn geweest heeft hij het niet gehaald. Zomaar ineens was hij dood. 26 maart is hij overleden. We hebben de crematie gehad en op 2 april overleed mijn lieve moedertje. Zij was dol op mijn man en hij op haar. Zijn dood kon ze niet aan en ze heeft die hele week alleen maar gehuild tot aan haar dood. Ik weet mij soms geen raad en andere momenten denk ik dat het allemaal niet waar is. Mijn vader en ik in een week allebei weduwnaar en weduwe, dat kan toch helemaal niet. het is net een boze droom. Ik wil hem zograag van alles vragen. Vragen of ik het goed doe zoals ik nu handel met zijn bedrijf en met de kinderen. Of ik de dieren wel goed verzorg en of hij de crematie wel goed vond zo. Was de muziek zijn idee en de witte kist. Ik ben ineens compleet mijn bodem kwijt. Het idiote is dat ik hartpatient ben en hij niks mankeerde. Hoe kom je hierdoor heen??

  • kaatje

    lieve vivi,

    ik heb geen woorden voor het verdriet waar jij nu doorheen moet, wat moet dit verschrikkelijk voor je zijn.

    ik kan je alleen álle kracht en sterkte toewensen in deze zo donkere tijd!

    een dikke knuffel, Kaatje

  • Brigitte

    Hallo vivi,

    ik heb bijna hetzelfde als jij meegemaakt, binnen een week verloor ik mijn broer en mijn moeder.Dit was op 19 en 29 januari 2010.

    nu nog steeds heb ik er veel moeite mee, en kan het nog steeds niet begrijpen.

    wens jou heel veel sterkte met dit grote verlies, weet wat je doormaakt, en hoop dat ook voor jou in de toekomst de zon weer zal schijnen.

    heel veel sterkte

  • Laura

    Hallo,

    ik las zojuist je verhaal,

    ik kan heel erg met je meeleven, mijn man is vorige week vrijdag, 16 april, plotseling overleden, 46 jaar.

    Opeens stond er politie voor de deur met de mededeling: uw man is overleden.

    Wij hebben afgelopen week de crematie gehad en ik hoop zo dat alles is gegaan zoals hij het ook wilde.

    Maar de pijn die ik nu voel dat is niet te beschrijven, mijn hart doet zo zeer en het lijkt wel of er in mijn maag een grote knoop zit.

    Graag zou ik nog eens met je willen praten, tenminste als jij daar ook behoefte aan hebt.

    Groeten en veel sterkte ook voor jou vader natuurlijk

    Laura

  • Vivi1

    Lieve Laura,

    Het is absoluut onbegrijpelijk waar je in terecht komt, dat weet ik helaas maar al te goed. Het feit dat je niets meer kunt bespreken, even lekker wegkruipen of samen dingen doen is niet bevatten. Ik leef ook met jou mee. Vandaag 2 mei is helemaal een rotdag voor mij. Het is onze trouwdag en we zouden nu in Parijs zitten. Daarnaast is het vandaag een maand geleden dat mama overleed. Natuurlijk wil ik met je praten, misschien kunnen we elkaar wel een beetje steunen. Ik weet alleen niet hoe je aan elkaars mailadres komt hier. Je moet het niet zomaar openbaar zetten hoor.

    grt Viv

  • vivi1

    dank voor je lieve reactie

  • vivi1

    Bizar he, dat geloof je niet als je het ergens in een boek zou lezen. Heel veel sterkte en bedankt voor je medeleven

  • ria

    hoi vivi,

    had jou berichtje ook gelezen.

    ja, een mens kan heel veel hebben.het is een wonder dat je op de been kan blijven/

    ondanks al het verdriet, wat je ook mag hebben, mag er ook wel gelachen worden.

    soms had ik daar heel veel moeite mee, voelde me dan zelf schuldig.

    ik zelf ben ook hartpatiente.

    soms mag je ook wel boos worden.

    soms is het te veel ineens.

    maar krop jullie verdriet niet op, maar zeg het als je het niet aankan

    ik vedrong alles in het begin, iedereen was trots op mij, zo sterk dat ik overkwam.

    maar ja, ging niet goed, in nov 2009. klapte ik in elkaar.

    ben nu al aardig weer aan het omhoog klauteren.

    kan er nu over praten met de kinderen en vrienden.( die er nog zijn–weinig )

    wens jjou en je vader heel veel sterkte toe

    liefs ria

  • Channie

    Lieve Vivi

    Mijn hemel. Wat erg. Ik dacht dat ik in een slechte horrorfilm zat maar dit…is echt afschuwelijk. Ik hoop dat je overeind blijft en de kracht kunt vinden om door te gaan. Wat moet hij trots op je zijn! Bedenk dat ze nu wel weer samen zijn, maar daar heb jij werkelijk waar niks aan, lieve schat. Tjonge jonge, ik wens je zo veel sterkte. echt. x

  • Laura

    Hoi,

    ik zou zo ook niet weten hoe ik aan je email adres kom, maar ik zou het ook wel fijn vinden om eens te kletsen met iemand die ook zoveel verdriet heeft.

    want ik vind dat nu na vijf weken het gemis alleen maar meer wordt en de pijn nog meer toeneemt.

    Daarnaast komen alle administratieve rompslomp waar je niet op zit te wachten, tevens de zorg voor mijn kinderen, wat als mij nu iets overkomt, wat dan?

    Ik hoor graag wat van je

    Groeten,

    Laura