Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Zohra
Afgelopen november, 2009 is mijn lieve moeder overleden. Het moment dat ze mij belden vanuit het verpleeghuis, met de mededeling dat mijn moeder was overleden, stokte mijn adem in mijn keel! Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Natuurlijk zat het er aan te komen. Mijn lieve moeder leed al 11 jaar aan alzheimer maar in het laatste half jaar ontdekten ze ook nog een aantal knobbeltjes in haar borsten, maar omdat zij zover heen was in haar dementie kon de oncoloog geen uitgebreid onderzoek doen. Na veel overleg met mijn broer en zus hebben we toen gekozen om dr niet te laten behandelen. Ze was zo zwaar dement en de behandeling zou haar situatie alleen maar verergeren, het was beter voor haar wanneer zij zo snel mogelijk heen zou gaan, want daar hoopten wij op met zijn allen. Natuurlijk wilden we haar niet dood hebben, maar voor haar, om uit haar lijden verlost te zijn bedoel ik!
Op een gegeven moment werd er bevestigd dat het om borstkanker ging, maar ook had zij last van necrose, zwarte, dode plekken op het lichaam, te gruwelijk voor woorden gewoon.
De laatste dagen voor haar overlijden kwamen we dagelijks samen in het ziekenhuis, om mijn moeder bij te staan. Ik wilde zo vaak en zoveel mogelijk bij haar zijn, haar hand vasthouden en haar laten weten dat ik er was voor haar. Soms voel ik me nog schuldig dat ik niet vaak genoeg bij haar geweest ben in het verpleeghuis, maar aangezien ik zelf manisch depressief ben, had elk bezoek aan het verpleeghuis zo'n vreselijke impact op mij dat ik er een hele week door van slag was.
Enfin, de laatste vijf dagen van haar leven kon ze bijna niet meer eten. Aangezien zij ook diabetes had, was NIET eten natuurlijk funest voor haar. Ze kreeg we steeds stokjes in haar mond die gedoopt waren in limonade, dat vond ze wel lekker.
Op een gegeven moment werd er overgegaan op morfine. De normale pijnstillers waren niet meer afdoende en ze lag ook te hallucineren. Ze graaide steeds in de lucht naar dingen die er niet waren en wees met haar wijsvinger naar dingen die er niet waren. Ik wist gewoon dat het elk moment gebeurd kon zijn met haar en ik hoopte diep in mijn hart dat ze zou blijven leven want ik kon immers niet zonder haar, mijn moeder is altijd mijn rots in de branding geweest, de enige persoon die mij onvoorwaardelijk altijd heet geaccepteerd zoals ik was en mij altjd gesteund met alle liefde die zij in zich had. Mijn moeder was een bijzondere en gevoelige vrouw en haar leven is altijd erg zwaar geweest. Ik heb die gevoeligheid die mijn moeder heeft, ook. Maar ervaar het meer als een last dan als een lus!
De dag dat ze op morfine overgingen was ik tot 's avondslaat bij haar. Op een gegeven moment moest ik echt naar huis omdat ik mijn dieren moest uitlaten en eten geven, die hadden mij immers ook nodig!
Ik duffde niet naar huis te gaan, ik wilde aanwezig zijn op het moment dat zij overleed, ik wilde er voor haar zijn en haar steunen in haar doodsstrijd, maar, toch moest ik naar huis, vanwege mijn dieren.. ik vroeg de dokter of ik naar huis kon en of hij verwachtte dat het die nacht zou gebeuren. Hij vertelde me dat het elk moment zou kunnen gebeuren en het kon net zogoed gebeuren op een moment dat ik naar het toilet ging, dus raadde hij mij aan naar huis te gaan en goed te slapen!
's Morgens om half negen ging de telefoon: ‘Het spijt ons u dit te moeten mededelen, maar wij hebben de droevige mededeling dat uw moeder zo juist is overleden!’. De grond zakte weg onder mijn voeten, en hoewel ik voor haar opgelucht was dat haar lijdensweg voorbij was, voelde ik me eenzamer dan ooit! Mijn lieve moeder was er niet meer! Dit betekende dat ik NOOIT meer met haar zou kunnen praten, nooit meer haar om raad kon vragen, nooit meer met haar samen kon zijn! NOOIT MEER!
Dat definitieve maakt me zo enorm verdrietig.
De afgelopen maanden heb ik in een soort roes doorgebracht, maar ineens, de afgelopen dagen, komt het in alle hevigheid omhoog. Ik mis mijn moeder als nooit tevoren. ER komen zoveel herinneringen bovendrijven, aan tijden toen ze er nog was en toen alles nog goed ging. Ik heb altijd enorm aan haar gehangen, mijn moeder was mijn alles en nu ze er niet meer is merk ik dat steeds meer.
Ineens krijg ik ook spijt van hoe bot ik soms tegen mijn moeder kon zijn, wanneer zij weer eens huilde omdat ze haar eigen moeder zo miste. Maar nu voel ik het zelf, hoe het is om je moeder niet meer te hebben, nu voel ik haar pijn en nu merk ik ook steeds meer dat, hoe ouder ik wordt, hoe meer ik op mijn moeder begin te lijken! Als ik in de spiegel kijk is het net of ik mijn moeder zie! Ergens geeft me dit wel een gevoel dat ik mijn moeder in mij meedraag, ik heb immers haar genen in mij, maar toch het fysieke gemis, mijn lieve moedertje.
Mama, ik hoop dat het goed met u gaat daar in de hemel, en ik hoop echt met heel mijn hart dat wij elkaar weer terug zullen zien.
Ik hoop ook dat, de herinneringen die ik aan mijn moeder heb, me niet voor de rest van mijn leven verdrietig zullen maken, maar dat ik ook ooit weer me een glimlach kan terugdenken aan onze fijne herineringen, maar op dit moment, voel ik me verschrikkelijk verdrietig en eenzaam zonder haar!
Ze heeft geen makkelijk leven gehad, omdat ze nogal zwaarlijvig was maar ook omdat zij het hart op de tong had, werd zij door veel mensen met de nek aangekeken. Ze was ook incontinent en schaamde zich daar vreselijk voor. Ze werd daarom ook door veel mensen belachelijk gemaakt en dat spookt nu allemaal door mijn hoofd heen!
Zelf heb ik ook geen makkelijk leven, omdat ik een transsexueel ben. Mijn moeder heeft mij altijd willen beschermen tegen de wereld en nu is zij er niet meer en moet ik het alleen doen…
Mama, ik zal u altijd blijven missen maar ben u ook dankbaar voor alle jaren die ik met u heb gehad!
Veel geluk daar aan de andere kant!
Uw lieve dochter,
Zohra
