ik kan het niet

Ilona

28-02-2010 08:17

Bedankt voor je lieve woorden! En fijn te weten, dat er bij stil wordt gestaan, dat de sterfdag van mn broer er dit jaar niet is, maar wel aanwezig is. En fijn dat je een extra kaarsje brandt. Dat pijn plaatsmaakt voor herinneringen, herken ik gelukkig wel. Al hoop ik inderdaad, dat er steeds meer bij gaan komen. Dat merk ik nu bv. door te praten met mn omgeving en ben bezig dia's van vroeger te digitaliseren. Pijnlijk, maar ook mooi om terug te gaan in de tijd en dan te zien ook veel mooie momenten samen te hebben gehad, zo komen de mooie herinneringen vanzefl.
Liefs, Ilona
Tineke Roffel

19-07-2010 21:31

Ik lees nu pas je berichtje, ik mis mijn man ook enorm, hij is 2 jaar geleden overleden, maar ik kan er ook niet goed mee omgaan. Zeg net als jij dat het goed gaat, maar mijn hart huilt en voel me erg eenzaam.
heel veel sterkte.
Tineke
liza

22-07-2010 00:25

Ik ben nu 60 en 24 minuten oud, meer als jij mijn lief zou kunnen worden. Ik mis je zo
Patricia

22-07-2010 14:35

Hallo allemaal,
Ik heb jullie berichtjes gelezen en herken er veel in. Nog geen jaar geleden is mijn moeder onverwachts overleden, en ik heb het er nog iedere dag erg moeilijk mee. Net als jullie merk ik in mijn omgeving dat je niet moet zeuren, het liefst er niet meer over hebben, want je moet verder met je leven en treuren heeft weinig zin. Ik denk dat alleen mensen die het zelf hebben meegemaakt je echt begrijpen. Want het klinkt heel makkelijk om het “een plek te geven” maar in de praktijk gaat dat niet zomaar. Er zijn dagen dat het wel gaat, maar dan ineens is het weer helemaal terug bij af. Ik heb het geluk dat ik een druk gezin heb en een leuke baan, dus er is veel afleiding. Maar ‘s avonds en ’s nachts komen de herinneringen. Ik slaap slecht, heb rare en hele emotionele dromen, maar misschien hoort dat wel bij de verwerking. Als ik mijn vader zie, helemaal alleen en ontredderd, dan doet dat me vreselijk veel pijn. Ik wil hem zo graag helpen, maar die moeilijke momenten, daar moet hij zelf doorheen. Ik wil jullie veel sterkte toewensen en laat je niet gek maken door je omgeving, voor rouwen staat geen tijd.
yvonne1

22-07-2010 17:52

lieve liza,
proficiat met je verjaardag
liefs yvonne1
anke1967

22-07-2010 20:38

http://img441.imageshack.us/img441/9303/kaarsenhart.jpg
Twee harten ineen , hoop dat dit een beetje warmte brengt .
Liza gefeliciteerd .
x ank
liza

23-07-2010 10:04

Dag Patricia, wat je schrijft is voor velen van ons heel herkenbaar. Die dromen en de emotie s is ook rouwen, en het is heel verdrietig, maar het moet eruit. Ik had nog wel eens, als ik , toen mijn moeder nog leefde, zomaar overdag een nare gedachte of zelfs gevoel over haar had, dan deed ik automatisch mijn jas aan, stapte in de auto, en ging mezelf geruststellen. En als dat niet meer kan, word de onrust groter, want de situatie is onomkeerbaar. In jouw drukke leven, waar je zo dankbaar voor bent gelukkig, wordt misschien elke ongeruste gedachte onderdrukt omdat het gezin of je werk roept. En dan in je rusttijd komen al die herinneringen met de emotie s en je kan het niet stoppen in je slaap. Maar , het is nog zo vers voor je. Als je je vader zo ontredderd ziet, wat moet dat erg zijn. Dat is mij bespaard gebleven, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Zoals je weet ben ik gisteren 60 geworden en ik merkte gisteren, juist door jouw schrijven, dat mijn zoon het er moeilijker mee heeft dan ikzelf. Wat is het leven toch soms gecompliceerd.
Ik wens je heel veel sterkte, en ondanks dat sommige mensen vinden dat je het een plek moet geven, blijf praten over je moeder, je moeder en jij verdienen dat.
Met lieve groet
Liza
Liza

23-07-2010 10:06

Dank jullie wel lieve dames, het deed dit oude;) hart goed. Foei toch zeg ik nu tegen mezelf, met de beroemde woorden, je bent zo oud als dat je je voelt.
Liefs van
Liza
liza

25-07-2010 06:19

Jazeker, dat is ook wat ik voel. Mijn leven zal altijd zijn. Piet en ik,,,,, En daarom brengen jouw twee harten mij een speciaal gevoel Dank je wel lieverd
Liefs
Liza
Patricia

26-07-2010 15:02

Hoi Liza,
Bedankt voor je berichtje. Afgelopen weekend bij m'n vader geweest. Ik vind het zo moeilijk om in hun huis te zijn, dan mis ik mijn moeder zo vreselijk erg. Alles in hun huis herinnert aan haar, en ik denk ieder moment dat ze zo binnen komt stappen. Wat natuurlijk niet gebeurt. Als we dan weer wegrijden dan moet ik altijd vreselijk huilen. Mijn man vindt het vreselijk voor me, maar ik kan niet echt uitleggen hoe ik me dan voel. Ja, ontzettend eenzaam, het gemis en het besef dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Ik zie mijn vader studderen in zijn huis, en het doet me zo vreselijk veel pijn hem zo alleen te moeten zien. Hij doet zijn best, maar ik zie aan hem dat hij haar zo mist.
Iedere keer denk ik dat ik het een beetje een plek heb kunnen geven, maar door die herinneringen, haar spulletjes, haar geur die ik nog steeds ruik in hun huis (wat natuurlijk raar is want ze is er niet meer) raak ik nog steeds overstuur en kan ik vreselijk huilen. Waarom moest dit nu gebeuren, waarom nu juist mijn moeder?

ik kan het niet

Ilona

Tineke Roffel

liza

Patricia

yvonne1

anke1967

liza

Liza

liza

Patricia