Ik kan het niet, ik weet niet waarom. Over tien dagen is mijn lief al zes jaar weg en ik kan er geen weg mee. Kan iemand me uitleggen waarom niet? Ik probeer het zo hard, ik draai mijn rondje in deze wereld mee, zeg heel opgewekt tegen mensen die vragen hoe het gaat,,,,, tuurlijk gaat het goed. Heb me aangepast, zo voel ik het, terwijl ik diep in mijn hart, zou willen schreeuwen gillen, alsjeblieft help me. Maar hoe kan je dat vragen? Ik ben zo alleen/////
lieve Liza.
Gevoelsmatig zeg ik : daar is geen pasklaar antwoord voor .
Het enige wat er in me opkomt is meid stop met zo hard proberen je groot te houden , voor de buitenwereld , waar blijf jij in het verhaal ?
Geef dat diepe gevoel van z on hard gemis een kans , het is een gevoel wat misschien wel dagelijks je leven beheerst .
Het heeft geen zin om je daar tegen te verzetten , dat kost je zoveel van jezelf.
Laat die wereld om je heen maar zien , hoe jij je voelt .
Daar is toch helemaal niks mis mee?
ank
lieve liza,
ik lees je bericht en als eerste wat in me opkomt….een arm om je heen, zes jaar lijkt een hele tijd dat jouw man overleden is,
maar voor de beleving lijkt het als de dag van gisteren en het weten dat het werkelijkheid is .
het is goed liza om de draad beetje bij beetje weer op te pakken maar het is groot houden voor de buitenwereld.
je knokt tegen jezelf zo…..het is toch niet niks om je allerliefste te moeten verliezen.
liza er staat geen tijd voor ….doe het op jouw manier en misschien om hier op deze site je hart weer eens te luchten
liefs en een lach
yvonne1 x
Dank jullie voor deze antwoorden, het doet me goed, even naar de wereld huilen en dan voelen dat er iemand naar je luistert.
En jullie hebben beiden gelijk, het is een soort valse schaamte je verdriet na zo n lange tijd te tonen, maar dat verdriet is nooit weggegaan en zal altijd blijven.
Meestal zijn de scherpe kantjes eraf, maar de maand februari blijft altijd het pijnlijkst. Stom hoor, alsof die maand anders zou zijn als anders. Maar goed, ik hoop dat het met jullie goed gaat
Dag
Liefs van
Liza
beste liza
ik weet wat jij mee maakt,mij man is aug 2008 overleden
het is net een lidteken die open staat en heel langzaam dicht gaat ,ooit hele alle wonden
bij de ene duurt het langer dan bij een ander
ik hoop Liza dat jij ook lieve mensen om jou heen heb .die er zijn al jij ze nodig heb
een hele warme Groet van
Mieke
Hallo Liza,
oh wat herkenbaar! Ook ik heb einde van de maand (29 februari) 6 jaar geleden een dierbare verloren, mijn broer.
En ik herken je gevoel meteen. In verlies en verdriet, sta je vaak alleen. Hoe vaak ik al niet gehoord heb ‘geef het een plekje’, ‘heb je het dan nog niet verwerkt’, ‘het is al zo lang geleden’. Met zulke opmerkingen in mijn achterhoofd, durf ik het er steeds minder makkelijk over te hebben. Met als gevolg, dat ik nog steeds na 6 jaar er veel mee bezig ben. Ik denk dat verlies van een dierbare nooit slijt. Tuurlijk je probeert er mee om te gaan en verder te gaan met je leven. Maar het is altijd, al is het op de achtergrond, aanwezig. Ik ben nu erg op zoek naar manieren om er mee leren om te gaan. En in mijn ‘zoektocht’, vind ik jou berichtje. Ik wilde graag reageren om te laten weten, dat je er niet alleen in staat. En wat iemand anders al reageerde, laat aan je omgeving merken dat je ermee bezig bent en dat je het moeilijk hebt. Ik doe dat de afgelopen maand in mn omgeving. Je merkt vanzelf welke mensen er voor open staan en wie niet of er niet mee om kunnen gaan. En mij doet het goed. Mijn verhaal kwijt te kunnen,uit kunnen leggen hoe ik mij voel en ja ook na 6 jaar dat het nog altijd speelt en pijn doet. De mensen die je echt goed kennen en diegenen die er voor open staan, zullen ook echt naar je luisteren. Je komt daar verder mee en het lucht op!
Heel veel sterkte, op de sterfdag en alle andere dagen dat je het er moeilijk mee hebt en met het uiten van je gevoelens.
Ilona
Dag Ilona, je berichtje liet me weten dat , hoewel je vaak denkt alleen te zijn, je het niet bent. Jouw broer, mijn man, een dag verschil. Ik heb niet zo vaak gehoord , geef het een plekje, ik had altijd het idee zonder hem onzichtbaar te zijn. Het gaf me veel te denken. Ook ik heb mijn broer verloren, maar lieve schat, dat is al meer als dertig jaar geleden. De pijn heeft plaatsgemaakt voor herinneringen. En ik hoop dat dat voor jou ook eens zal komen. Zes jaar, wat is dat op een mensenleven? Geef het tijd. Ik weet het, verdriet mag er zijn, maar ik heb de harde les geleerd, dat mensen een tijdlimiet stellen aan dat verdriet. Pas als je weet wat verliezen is, weet je dat gisteren, of die zes jaar terug, hetzelfde is als vandaag alleen zonder hen die je liefhad. Voor jou is dit een hele rotmaand omdat de sterfdag dit jaar niet bestaat, maar voor jou wel, en nu ook voor mij hoor. Ik zal een extra kaarsje aansteken die lange nacht.
Dag meissie, ook voor jouw heel veel sterkte deze week.
Ik zal aan je denken deze laatste dagen van de maand..
Liefs van Liza
nou, dit moest zo zijn!
Ik zit al een uur op internet te zoeken naar een hulpgroep of forum over rouwverwerking.
Mijn lieverd is 11 maanden geleden overleden, ik ben keihard aan het werk in mijn huis en probeer op die manier therapeutisch op te ruimen ( ook in mijn hoofd dus) .
Maar uitindelijk helpt het niet allemaal. Tjonge wat is dit moeilijk, aan jullie mailtjes te lezen zijn we allemaal nog niet echt oud, ik zelf ben 55 en we hadden nog zoveel leuke plannen voor als we met de VUT zouden gaan…………
Bij alles van hem dat ik weggooi of weggeef, voel ik me schuldig, als ik iets leuks doe met een vriendin komt achteraf de kater, soms huil ik “zomaar”, uit onmacht, frustatie en uiteraard verdriet.
de mensen die er altijd waren, zijn voor een groot deel verdwenen uit het vizier, pfff, toen we feestjes en etentjes organiseerden waren ze er ALLEMAAL!!!
moeilijk, moeilijk.
Tip; op zijn sterfdag ga ik met de kinderen even een weekendje weg, lekker verwennen in een hotel/
Sterkte meiden/
lieve groet van Anouk
Ik denk wel dat het een plekje krijgt .
Anders verwoord , je gaat niet meer zo gebukt onder de tal van emoties die het dagelijks bestaan beinvloeden.
Je sociale leven krijgt weer een rol in je dagelijks bestaan.
Verwerken ja dat moet je .
Naar jezelf kijken en ervaren wat al die emoties met je doen.
Uiteindelijk kan je alleen nog maar klimmen en zijn de dalen niet meer zo diep.
Ook ik ervaar zo af en toe nog een verdrietig moment.
Dat kan zijn door muziek , een herinnering , je ervaringen omdat anderen ook steeds vaker gaan ervaren , die je met ze deelt.
Dan raakt dat even een heel zacht punt aan in je hart en dan gaan de waterlanders de vrije loop, maar laat het zonnetje maar schijnen.
Het verwarmt alles en iedereen.
ank
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's