Wat een droevig gebeuren. Bij mijn vader hebben wij moeten besluiten om de stekker uit de beademingsapparatuur te laten halen. Onze zoon, toen 23, een zeer gevoelige jongen, is hier ook niet bij geweest. Tijdens de ziekenhuisopname van mijn vader is hij één keer op bezoek geweest en ging toen bijna tegen de vlakte van ellende, omdat hij zijn opa daar zo akelig in bed zag liggen. Opa was toen nog goed aanspreekbaar, maar had een zuurstof drukmasker op en dat is al een akelig gezicht en geluid. Het was ook een plotseling gebeuren, dubbele longontsteking tgv de Q-koorts, 3 weken ziekenhuis en het was voorbij.
Voor zijn overlijden had mijn vader al besloten dat er geen rouwbezoek voor de familie zou zijn, niemand heeft hem na het overlijden meer gezien, behalve mijn man, mijn moeder, ikzelf en zijn enige zus. Mijn vader leek ook niet meer op mijn vader zoals hij eruit zag voor hij ziek werd. Tijdens de afscheidsbijeenkomst hebben wij een grote foto van hem naast de kist gezet, zodat verdere familie, vrienden en zakenrelaties hem nog konden zien hoe hij eruit zag voor zijn ziekte. Na de afscheidsbijeenkomst is er gelegenheid geweest tot condoleren. Mijn zoon is echter bij de afscheidsbijeenkomst niet aanwezig geweest, dit kon hij niet aan. Hij heeft daar wel schuldgevoelens bij gehad, maar wij hebben hem op het hart gedrukt dat opa daar absoluut begrip voor heeft gehad en hij het juist niet fijn had gevonden dat zijn enige kleinzoon tijdens de bijeenkomst zou instorten.
Om een lang verhaal kort te maken, ik denk dat je je eigen kinderen het beste kent en de juiste manier kan vinden hoe je een een ander gaat regelen.
Ik wens jullie veel sterkte toe in de komende tijd.
Groet, Diana
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
