mam

Dit is mijn verhaal.

Ik kan die vreselijke dag nog als gister herinneren, het was 29 oktober 2009.

Mijn dag begon rustig, ik was met een vriendin tennissen toen ik een

telefoontje kreeg van mijn stiefvader met het nieuws dat mijn moeder was

opgenomen in het ziekenhuis voor onderzoeken.

Ik zou alles wel te horen krijgen als we in het ziekenhuis waren, dus ik hing op.

Ik was toch erg geschrokken, mijn moeder was zover ik wist hartstikke gezond.

Oke, ze had wel een huiduitslag, maar daarvoor hoef je toch niet voor naar het ziekenhuis?

Ik had thuis mijn familie ingelicht en mijn vriend gebeld, dat hij na z`n werk niet mocht blijven

hangen en snel naar huis moest komen want ik wilde graag snel naar mijn moeder toe.

Èen uur naar het eerst telefoontje kreeg ik het verschikkelijke nieuws te horen, ik kan

mijn stiefvaders stem nog steeds de woorden zeggen; “het ergste is gebeurt”. Ik kon

het niet geloven, ik wilde het niet geloven. Dat kon toch niet. Ik heb de telefoon opgehangen,

zonden iets te zeggen. Het voelde of de grond onder mijn voeten was weg getrokken.

Ik heb een 10 minuten kei hard gehuild en opeens stopte dat ik had opeens zoveel aan mij hoofd

die totaal niet met mijn moeder te maken hadden. Ik moesten al mijn vrienden afbellen want ik af dat weekend

een feestje, ik dacht aan mijn huiswerk dat ik nog had moeten maken en dat ik s`avond nog moet werken.

Nadat ik al die dingen ik opzij had gezet, heb ik mijn vader en vriend ingelicht, beide erg geschokeerd.

Mijn vriend is toen gelijk naar mij gekomen, ik wilde geen knuffels van niemand, geen opbeurende woorden, ze

bedoelde het allemaal zo goed, maar ik wilde niet huilen. (Ik ben namelijk zo iemand die niet huilt enzo, blablabla.

Dat heb ik nu wel geleerd, dat ik gewoon emoties moeten tonen en niet moet opkroppen.)

Toen greep mijn vriend me vast en toen kwam het, mijn tranen van verdriet waren niet meer te stoppen

We zijn met z`n alle naar het huis van mijn stiefvader gereden, daar waren we met z`n alle: mijn stiefvader, 2 stiefbroers,

mijn tante en oom, opa en oma, mijn broer en ik. Allemaal vol ongeloof, we hebben allemaal zitten luisten hoe het nou

had kunnen gebeuren.

Mijn moeder een vrouw van 46 jaar, die vol in het leven stond. Zij is overleden aan bloedvergiftiging. Haar lichaams was al verzwakt door dat ze allemaal onderhuidse ontstekingen had, haar lichaams was op en daarna moest haar lichaam ook nog de strijd aan tegen de legionella bacterie waardoor ze bloedvergiftiging kreeg en dit haar fataal werd.

Dit alles is allemaal zo snel en plotseling gegaan, niemand maar dan ook niemand had dit verwacht. Mijn moeder was zo`n mooie vrouw, ze genoot van het leven van familie en vrienden. Ze was geliefd.

Echte dag denk ik aan haar. Ik vind alles nog zo moeilijk, alles doet me aan haar herrinneren. Ik weet ook wel dat het minder wordt, maar op dit moment nog steeds heb ik dat ik gewoon even alles kon stil zetten en als ik er weer klaar voor bent weer kan verder gaan.

Iedereen zegt dat ik zoveel op mijn moeder lijk, dit is voor mij echt een compliment. Ze is nog steeds mijn voorbeeld. Ze was natuurlijk ook geen engel, maar ze was vriendelijk, behulpzaam, stond altijd klaar voor anderen.

iceee

ankeboot

peter