Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
kaatje
Gisteren (ja op 5 december) was mijn vader jarig. Hij is 77 geworden en dit was alweer de derde verjaardag zonder mijn allerliefste mama. Ze is op 29 oktober 2007 overleden, nu dus iets meer dan twee jaar.
Mijn vader heeft zijn vier kinderen, zijn schoonzoon, schoondochter en 10 kleinkinderen uitgenodigt voor een gezellige middag in een partycentrum. Zijn huisje is nu toch echt te klein voor ons allemaal.
Eerst een lunch, dan een uurtje bowlen en afsluiten met koffie en gebak.
Mijn vader kwam al wat bleekjes binnen en was de hele dag wat stil en niet echt zich zelf.
Wat is dat toch raar zo'n lange tafel met al je dierbaren, maar de allerbelangrijkste is er niet meer bij.
Toch hebben we er een gezellige middag van gemaakt.
Naar huis gegaan en eigenlijk meteen mijn zus gebeld, “wat vond jij van pa?”, “stil en bleek”, tja dat vond ik ook al.
We kletsen nog even over hem, de dag én het gemis van onze moeder en hangen dan op.
Na een kwartiertje gaat de bel en staat mijn vader op de stoep. He? hij zou toch niet langskomen??
Kom er in pa, wil je koffie? Nee?? nou ga even zitten.
Ik kijk naar zijn witte gezicht en zeg “gaat t wel pa?” en daar zit mijn stoere, altijd optimistische, altijd druk bezige pa, stilletjes op de stoel, terwijl de tranen over z'n gezicht biggelen. “ik mis je moeder zo meis”.
Jeetje, wat doet dát zeer, je vader zo stilletjes verdrietig te zien. Hij loopt met z'n ziel onder de arm en weet t even niet meer.
Hij is 53 jaar getrouwd geweest met mijn moeder en de eenzaamheid ( 's avonds alleen op de bank) valt m steeds zwaarder.
Ik maak me zo'n zorgen om hem.
We zijn zo vaak mogelijk bij hem, verzinnen allerlei klusjes om hem bezig te houden ( wat hij erg fijn schijnt te vinden), maar wij kunnen de leegte die mijn moeder achterliet niet opvullen.
De feestdagen vallen ook mij erg zwaar, maar mijn vader zit echt in een fikse dip.
Ik ben ieder geval erg dankbaar dat hij met zijn verdriet bij mij durft te komen en niet alles opkropt.
Vandaag belde ik mijn zus en daarna mijn broer om te horen of hij ook bij hen is geweest, maar nee, zoals altijd was hij alleen bij mij geweest. Ik ben de jongste in het gezin en heb toch een andere band met hem dan de andere drie.
Zou mijn moeder weten dat ze zó'n grote leegte achterliet en dat we allemaal nog zo verschrikkelijk veel verdriet om haar hebben?
Ik zou er álles voor over hebben om haar nog één keertje te mogen knuffelen en te zeggen hoeveel ik van haar hou.
