Ook ik ben 57 jaar en verloor mijn man toen hij en ik 55 jaar waren…
onbeschrijflijk die pijn…
Iemand anders? een andere relatie?
Je hoofd is zo vol …. Ik heb mijn man…..had het goed met hem….
Straks begin je aan een relatie waarbij je na drie maanden aan de kant wordt gezet…
Lekker voelt dat….terwijl je met je man een huwelijk van ik weet niet hoelang had…
Maar iedereen moet het voor zichzelf weten: doe wat goed voelt, en trek je niks van MEN aan…niet belangrijk…..
ook ik heb een nieuwe relatie nadat ca. 1,5 jaar geleden mijn vrouw op 53 jarige leeftijd aan kanker verloren te hebben.
Mijn “nieuwe vriendin”ken ik al haast 25 jaar en zij heeft mijn vrouw ook heel goed gekend. Dat laatste met name is voor mij belangrijk omdat ik ook (nog steeds) moet kunnen rouwen zonder iets te hoeven uit te leggen aan de ander. Ook zijn gevoelens heel vaak dubbel. Maar er zijn ook weer hele fijne gelukkige momenten. Het gevoel de overledene hiermee te kort te doen zit bij mezelf. We hebben het er nooit over gehad maar mijn vrouw zou niet anders gewild hebben, denk ik (hoop ik)
Ik wens iedereen veel sterkte met zijn of haar nieuwe relatie en de pijn wordt minder en gaat nooit helemaal over. Dat hoeft ook niet.
Egbert
ook ik heb een nieuwe relatie nadat ca. 1,5 jaar geleden mijn vrouw op 53 jarige leeftijd aan kanker verloren te hebben.
Mijn “nieuwe vriendin”ken ik al haast 25 jaar en zij heeft mijn vrouw ook heel goed gekend. Dat laatste met name is voor mij belangrijk omdat ik ook (nog steeds) moet kunnen rouwen zonder iets te hoeven uit te leggen aan de ander. Ook zijn gevoelens heel vaak dubbel. Maar er zijn ook weer hele fijne gelukkige momenten. Het gevoel de overledene hiermee te kort te doen zit bij mezelf. We hebben het er nooit over gehad maar mijn vrouw zou niet anders gewild hebben, denk ik (hoop ik)
Ik wens iedereen veel sterkte met zijn of haar nieuwe relatie en de pijn wordt minder en gaat nooit helemaal over. Dat hoeft ook niet.
Egbert
In januari van dit jaar is mijn man aan kanker overleden. Mijn man heeft uitgesproken dat hij wilde dat ik door zou gaan, een nieuwe liefde zou tegenkomen en doorgaan met leven. We zeiden altijd dat we voor Goud gaan en niet voor minder.
In augustus dit jaar is er iets moois gaan bloeien tussen een hele bijzondere, lieve man en mijzelf.
Mijn omgeving is blij voor mij en gunt mij alle geluk.
Ik weet dat de liefde voor de 1 niet ten koste van die van een ander hoeft te gaan, ik vergelijk dit met kinderen. Na de geboorte van onze zoon dacht ik dat ik nooit zoveel van een kind kon houden als van mijn zoontje. En toch, bij de 2e zwangerschap wist ik dat ik net zoveel van dit kind zou houden als van mijn zoontje.
Zo zie ik het ook met de liefde voor mijn man, die zal namelijk nooit minder worden. En dat hoeft ook niet, want dat wil niet zeggen dat ik niet van iemand anders kan gaan houden.
Dit klinkt natuurlijk allemaal erg mooi, maar ja, ik kamp ook met veel tegenstrijdige gevoelens. Ik merk dat ik mij nog steeds niet volledig durf te geven. Bang om weer zoveel van iemand te houden, omdat ik nu weet hoeveel verdriet het oplevert als je diegene kwijt raakt. Bang om mijn man ‘te bedriegen’ al weet ik rationeel dat dit onzin in.
Ik heb veel verdriet om het verlies van mijn man, maar ervaar dat ik ook echt kan genieten van mijn ‘nieuwe liefde’. Heel voorzichtig durf ik naar de toekomst te kijken. Ik krijg de ruimte van mijn vriend, en die heb ik ook echt nodig.
Kortom, openstaan voor een nieuwe liefde in je leven kan je heel veel helpen, steun geven en daarmee doe je je overleden partner echt geen tekort. Maar ik realiseer me ook dat dit niet eenvoudig is om te doen. Blijven praten, en je gevoelens accepteren, hoe tegenstrijdig ze ook kunnen voelen.
Voordat mijn vrouw overleed heeft ze me verteld dat ze graag wilde dat ik niet alleen zou blijven en dat als ik een nieuwe partner zou ontmoeten dat ik er dan voor moest gaan. 9 maanden later was het zover, best wel snel, ik werd overvallen door de verliefdheid. In het begin was het best wel dubbel allemaal, aan de ene kant verliefd, aan de andere kant de momenten van verdriet.
Wat mij enorm heeft geholpen is het besef dat de jaren samen met mijn vrouw mij en de kids enorm hebben gevormd en als het ware de basis zijn van ons nieuwe samengestelde gezin. Ik ben dankbaar voor de jaren die we samen hadden en neem al het goede en mooie daaruit mee. Als ik onbewust toch ga vergelijken, denk ik nee het is niet in plaats van, maar een vervolg op dat wat is geweest.
Martin Sijtsma
www.zetjelevenweeropderails.nl
misschien kan ik hier ook wel een beetje steun en advies in gebruiken.
Mijn man is nog maar drie maanden geleden overleden. Ook wij hebben uitvoerig gesproken over dat ik echt weer samen moest gaan zijn met iemand anders, hij wou dat ik weer heel gelukkig zou worden. Echt heel erg lief van hem (echte liefde) maar toen leek het mij onmogelijk. Voor de gein zei ik tegen hem al die dikke bierbuiken die wil ik niet (mijn man was echt prachtig maar dat vind vermoedelijk iedereen die veel van zijn partner houd).
Al een jaar wisten we dat het ook slecht af kon gaan lopen maar we hadden alleen maar hele goede hoop dat alles goed zou komen, dat hij bij die enkele gelukkige procenten hoorde. Helaas niet. Toen het fout ging, ging het dus ook goed fout en in een goede vier weken was hij dood. Ongeloofelijk. Zeker als je weet dat hij 6 weken voor zijn dood nog 60 km door de bergen heeft gefietst op zijn m.t.b.Toch spraken we zelfs op het allerlaatst nog over die ander in mijn leven. Ik zei voor de grap een naam van een goede vriend van hem. Deze persoon was helemaal niet bereikbaar want het was een getrouwd man. Ik vind dat je daar van af moet blijven.
Nu kun je denken dit is toeval of er is toch iets in het hiernamaals. Maar twee weken na de crematie komt de goede vriend vertellen dat ze gaan scheiden (heel erg goed verborgen huwelijksproblemen). En serieus ik heb eerst heel erg mijn best gedaan om hem terug te praten naar zijn vrouw want ik kon het zo snel na de dood van mijn man niet zo goed verwerken dat er ook nog mensen zijn die er zelf voor kiezen om uit elkaar te gaan.
Maar een paar weken later heb ik hem, zo direkt als ik kan zijn, verteld dat ik hem wel leuk vond. Nu hebben we een paar weken geleden voor het eerst gekust. Heel raar dat rouwen en je ook prettig voelen door elkaar. Hij zit nog midden in de scheiding dus eigenlijk is dit haast hopeloos maar we kunnen uren samen praten door de telefoon. Ik kan echt genieten van zijn mooie warme stem.
ik weet wel dat ik dit zelf op moet lossen maar kan iemand me hier een beetje bij steunen. tips ?
Sacha
Hallo,
Ik ben mijn man verloren 20 oktober 2009 aan asbest kanker en dacht dat er nooit meer iemand in mijn leven zou komen dan hij .Henk was nog maar 56 jaar en voor mij de hoofd prijs we zijn 23 geweldig mooie jaren samen geweest . En dan gebeurt het toch uit het niets door een woord en gesprek is hij daar een kanjer die naar mij luistert en mij in mijn waarde laat . Wil ik over Henk praten kan dat wil ik huilen kan dat ,maar waarom voel ik mij dan zo beroerd en akelig en denk dat dit niet mag en kan ? Waarom voel ik mij schuldig ? Hoe ga ik hier mee om ? Ik heb mijzelf maar voorgenomen om het te laten komen zoals het komt '“bij de dag ” . Door veel te praten en elkaar leren te begrijpen komen we er wel .
Ik maak zelfde mee mijn man is gestorven van longziekte plus corona juis twee maande geleden wij hadden alles besproken ik mijn man en zijn beste vriend ken hem al twintig jaar en mijn man wilden als ik verder wilden best met zijn vriend we voelen iets voor mekaar moet ik mijn schoedeg voelen tegen onveranderd mensen dus houden we het nog geheim maar ik voel me rot dat zo kort is wat moet ik doen heeft ook lief karakter
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's