hoeveel kan een mens hebben??

ria

28-10-2009 09:42

ben een vrouw van bijna 62 jaar.
verleden jaar tijdens de vacantie kreeg mijn man een herseninfarkt en is 5 weken daarna overleden.
het missen van je man, je maatje en kameraad is zo moeilijk te bevatten.
hij werd in het buitenland in het ziekenhuis nog net 66 jaar,
alles valt ineens weg, wij deden alles samen,mijn man was al jaren met pensioen.
4 maanden daarna kreeg ik zelf te horen dat ik borstkanker had,heel snel de operatie,borst moest verwijderd worden.
kreeg de kuur van chemo en herceptin. duurt bij elkaar 15 maanden
er zijn dagen bij, dat het echt niet meer wil, mijn spieren en gewrichten gaan zeer doen en ben ontzettend moe.
voel me na al die maanden steeds verdrietige worden en ga mijn mannetje steeds meer missen.
heb gelukkig wel heel veel steun van mijn kinderen.
de dagen duren zo ontzettend lang, het huis is zo leeg.
zijn er meer mensen die zich zo eenzaam voelen?
hoe komen die de dagen door???
zie nu alweer op tegen de feestdagen.
misschien via deze brief, vind ik misschien iemand om vriendschap mee te sluiten.
zit zelf nog wel in een heel diep dal.
wens de mensen die ook alleen zijn, veel sterkte toe.
groetjes ria
Loes Koene

28-10-2009 18:06

Lieve Ria,
Ik vind het erg dapper van je,dat je hier aan ons je verhaal verteld.
Het is nogal wat!
Eerst je lieve man overleden,en toen kreeg jezelf te maken met borstkanker.
Natuurlijk ben je moe.
van de chemo en alles wat je hebt meegemaakt.
Je bent bezig om te overleven en dat is erg zwaar.
Ik kan alleen maar zeggen: Laat het toe,je verdriet,je angst,je boosheid.
Verstop het niet voor de buitenwereld!
Als je je kwetsbaar opstelt,dan probeert iedereen ,die jou lief is je te helpen om door deze moeilijke periode heen te komen.
Ben je flink naar buiten toe,dan denkt men al snel: Oh,ze red het wel!
Lieve Ria,je vraagt je af:hoeveel kan een mens hebben?
veel,heel veel.
eenzaam,het alleen eten,niet meer kunnen zorgen.
Maar je moet nu voor jezelf gaan zorgen,het gaat met vallen en opstaan,maar jij bent het waard!
Schrijf het hier maar van je af,er is altijd wel iemand met een luisterend oor!
Heel veel sterkte en Liefs van Loes
Gerda

30-10-2009 12:42

Hallo,
Eerst en vooral wil ik je ondanks alles een goed herstel toewensen.
Ja, soms is het echt teveel dat is waar….ik ben een vrouw van 50 en heb in het begin van dit jaar mijn mama kwijt geraakt door een medische blunder ze was wel 80 maar nog heel levenslustig…juist10 dagen daarvoor was mijn schoonmoeder overleden in de zelfde maand is nog een goede tante en nonkel overleden. En nu heeft mijn vader een hele agressieve schildkliertumor met uitzaaiingen het kan alle dagen gedaan zijn. HIj stond ook nog volop in het leven heeft nog tot verleden jaar gewerkt. En dit nog geen 9 maanden na de dood van mijn mama.
Het leven kan heel hard zijn.
Ik wens jou in iedergeval van uit mijn hart het allebeste toe en hoop dat je de rust en de kracht terug vind .
Nog heel veel lieve grtjs en een knuffel
Gerda
Tina

30-10-2009 23:51

Lieve Ria,
Ik lees net je mailtje, ja hoeveel kan een mens hebben.
Het is zo makkelijk gezegd, heel veel,maar sta er zelf maar eens voor.
Ook mijn man is vorig jaar overleden, in amper 6 wkn, je beseft het amper.hij was 61 jaar.Ja alles valt weg, wij deden ook alles samen, waren vaak weg, met de camper stonden midden in het leven, en dan sta je er ineens alleen voor.
Helemaal alleen, al ben je ineen zaal vol mensen, je bent toch ALLEEN.
Ik heb veel steun aan m'n kids en fam. maar dan nog.
Idd. de dagen en avonden duren zolang,soms kun je echt denken ,zou een winter slaap willen houden,en onder het dekbed willen kruipen met paar slaappillen erin.
Ja de ¶feestdagen¶ pft wil er niet eens aan denken meis, zou zomaar weg willen naar een ver en warm land, ben nog nooit weg geweest met de kerst maar nu¡¡¡¡
Ik wens jou heel veel ,kracht,moed en vooral sterkte met je ziekte, juist nu mis je je maatje ,je klankbord,die arm om je heen.
Ja en het klopt,dat je steeds verdrietiger wordt, het gemis word steeds groter, het definitieve, het alleen zijn.
Ik wens je alle sterkte van de hele wereld toe,
Gr, Tina
ria

31-10-2009 06:40

Lieve Mensen,
Dank je wel voor de lieve antwoorden, geef mij toch weer steuntje in de rug.
Soms is het gewoon niet eerlijk, wat er allemaal gebeurd .
Ja, ik hou mij goed voor de buitenwereld, iedereen vind mij ook zo sterk, maar ik voel me soms zo klein.
Loes, jou verhaal heb ik ook gelezen op de site.Jij ook veel sterkte gewenst
Gerda, zoveel in 1 jaar is haast niet te bevatten en te begrijpen, hoop voor je dat je de kracht mag hebben om erdoor te komen.
Heel veel sterkte met je vader in deze moeilijke tijd.
Tina, ja je staat dan ineens alleen, ook wij gingen veel met de camper weg.
net wat je zegt, volop in het leven.
ik ben zelf nog wel een keer met de camper weggeweest, is moeilijk maar je komt wel even in een andere omgeving.
Ga jij zelf ook nog weg?
Hoop dat ik straks ook wel weer op pad kan gaan. maar eerst weer die donkere dagen door zien te komen.
Wat is er toch een hoop verdriet en pijn om ons heen.
OOk veel sterkte en lieve groet Ria
ina

31-10-2009 21:49

Lieve Ria,
Nee, mijn man had hem verkocht 14 dgn. voor hij overleed,dat deed echt pijn,zijn camper was alles voor hem.
Hij begon toen met chemo pillen, drie kuren van 14 dgn. dat zou voldoende zijn.volgens de arts,,jaja.
Mijn man zei, laten we hem verkopen en dan volgend jaar(dit jaar dus) een andere kopen, een en ander i.v.m. met het besturen ervan,en we wisten niet wat de uitwerking van die pillen zou zijn, ik kon er niet mee rijden,ja op de autobaan,maar echt niet door smalle straatjes enz,, daar was hij te groot voor, en daarbij,ik ben niet zón buitenspiegel rijder,
Ja en dat is ook allemaal voorbij Ria, wat kun je je dan alleen voelen he, ik begon weleens spontaan te janken ,als ik er tegen kwam,en zal maar niet typen wat ik toen dacht.
Natuurlijk GA jij er weer mee op pad,knap van je dat je het al gedaan hebt.
Ja die donkere dagen he, en ze duren zolang.
Wens je veel sterkte, en er is zeker veel verdriet en pijn, ik ben ook zo iemand, van niks laten merken,janken doe ik wel in m'n uppie.
Lieve Groet Tina
g nieuwlaar

29-11-2009 19:04

Beste Ria,
Las jou verhaal en dacht het kon ook de mijne zijn.
Sept 2007 kreeg mijn man te horen dat hij een melanoom had en dat er uitzaaingen waren, na een paar operaties en 5 weken Z.H. mocht hij weer naar huis, het leek even wat beter te worden, maar begin jan 2008 wees de scan uit dat het overal zat en dat er geen behandeling meer mogelijk was, een hele klap dus wat je verwerken moet.
Op 14 jan moest ik zelf voor borstonderzoek, maakte me er niet zo druk om dacht zal wel meevallen, maar in die zelfde week kreeg ook ik te horen dat het foute boel was, nou de grond lijkt onder je wegtezakken.
Ook traject in 2 operaties borst weggehaald daarna lymfe klieren, en toen 5 chemo kuren, ondertussen ging het met mijn man steeds slechter een week na mijn derde chemo is hij overleden.
Hoe we het allemaal gedaan hebben weet ik niet maar moest zelf nog 2 kuren doen daarna hormoon medicatie voor 5 jaar en ja zere spieren heb ik ook erg maar toch probeer ik zoveel mogelijk te doen.
Heb dit jaar 10 en 11 okt voor sister hope 36 km gewandeld voor onderzoek naar borstkanker, samen met mijn dochter van 15 hebben we 5300.00 euro bij elkaar gesponserd en dat geeft een goed gevoel dat je een jaar na je chemo al weer zo'n prestatie kunt leveren.
Nu anderhalf jaar na het overlijden van mijn man vind ik het erg moeilijk nog ,maar toch kan ik ook genieten van mooie dingen en van mijn kinderen want die hebben het ook moeilijk gehad dat er in korte tijd alletwee de ouders ziek waren.
Ben nu zelf 50 geworden , de kids hadden een leuk feestje georganiseerd en natuurlijk alles is heel dubbel en ik miste mijn man erg maar toch kan ik er met een fijn gevoel op terugkijken.
Ook kan ik met je meevoelen dat je je eenzaam en alleeen voelt, dat heb ik ook want je bent bezig met een stukje rouwverwerking maar ook moet je je eigen ziek zijn alleen verwerken en dat is erg lastig. gelukkig heb ik veel lieve mensen om mij heen, maar dat neemt niet weg dat je je alleen voelt.
Maar volgens mij gaat het ons wel lukeen om er een positieve draai aan te geven met vallen en opstaan.
Ook heb ik veel steun aan mijn geloof en haal daar kracht en troost uit.
Heel veel sterkte gewenst gerrie
wilma

14-02-2010 16:25

hallo Ria,ik herken dit helemaal wij zijn ons pap anderhalf jaar geleden verloren aan kanker, èèn jaar van te voren had mijn moeder ook kanker gekregen en is gelukkig er bovenop gekomen tenminste in zo verre.De dagen duren lang ze mist haar echtgenote die ze al 60 jaar kende (.hij was de vroegere buurjongen)
Mijn moeder is erg èènzaam als wij weer thuis weer vertrekken moet ik haar weer achter laten dat doet mij zo zeer .Ze zegd ook ik wil graag met iemand praten of leuke dingen samen doen met iemand die in de zelfde positie zit als ik ,maar het is erg moeilijk om iemand te vertrouwen.
Het leven kan keihard zijn ,maar je moet dit alles zelf eerst meemaken om er over mee te praten.
groetjes en het allerbeste toegewenst Wilma.
g. langevoort

13-03-2010 15:34

hallo Ria
ook ik ben vorig jaar (augustus) mijn man verloren aan kanker hij heeft zelf een keuze gemaakt en daar moesten mijn zoons en ik respect voor hebben maar wel heel moeilijk
ik ben een vrouw van 59 en kreeg daarna zelf met een abces in mijn darmen te maken. lag nog geen maand later in het zkh. heel alleen met mijn verdriet tussen mensen waarvan verschillende te horen hadden gekregen dat ze opgegeven waren en was ook nog jarig in die tijd. ik was pas 2 weken thuis en toen werd mijn moeder opgenomen met een slechte ;prognose, in november vond ik mijn schoonmoeder ook nog eens in huis dus weer een rouwperiode en ook nog huis leeghalen enz. ik heb het gevoel dat ik nog steeds niet aan mezelf toe ben gekomen en ben nu op internet steun aan het zoeken misschien. kwam dus hier terecht enbegrijp heel goed hoe jij je voelt. ik hoop dat het inmiddels een stuk beter met je gaat en heb net als jij behoefte aan mensen om elkaar te steunen en misschien dingen te ondernemen om weer wat meer zin in leven te krijgen.misschien kunnen we elkaar helpen hartelijke groeten van Greet
anke

16-03-2010 14:30

hoi allemaal
ik ben twaalfjaar weduwe mijn man is overleden aan kanker
ik had sinds zes jaar een lieve vriend maar helaas die is 17 july 2009 ook aan kanker overleden
en zoek ook via internet mede mensen die het zelfde mee gemaakt hebben
om elkaar te helpen en te steunen
dus voel zo met jully mee vooral als je zelf wat gaat mankeren zoals jully
de steun van je partner is dan dubbel zo hard nodig
ik wens jully heel veel sterkte toe en hoop dat het weer wat beter met jully gaat
groetjes anke telleman

hoeveel kan een mens hebben??

ria

Loes Koene

Gerda

Tina

ria

ina

g nieuwlaar

wilma

g. langevoort

anke