Soms komt het gewoon naar boven gesprongen. Zomaar van het ene op het andere moment…. Ik denk dat ik het gemis een plekje heb gegeven. Ik ben er soms van overtuigd, dat het nu steeds beter gaat en dat de pijn echt gewoon weg zal blijven. Het gaat dan ook een poosje goed, maar dan… zomaar door een muziekje, door een foto, door iemand van haar leeftijd, een geurtje, een bloemetje…plopt het in volle glorie weer omhoog. Ik hoef geen jaren te tellen, want dat maakt dus helemaal niets uit. Het eerste jaar zou het ergste zijn, nou mooi niet… Het tweede jaar voelde veel pijnlijker en het derde jaar en het vierde jaar en het vijfde jaar… maakten eigenlijk ook niets uit. Het verlies van mijn liefste meisje blijft gewoon zeurend aanwezig. Hoe oud ik ook word, het lidteken zal blijven bestaan.

Volgende week zou ze 19 jaar zijn geworden… Ik kan me bijna voorstellen hoe dat zou zijn geweest, maar toch ook weer niet. Er ontbreekt een hele tijd en dat kan ik met mijn beste voorstellingsvermogen niet bedenken, wat dat zou hebben gebracht. Toch komen de herinneringen met liefde omhoog. Haar voorbeeld, haar veel te korte leventje, maar ook haar onuitputtelijke vrolijkheid en enthousiasme voor het leven.

Volgende week de geboortedag van mijn meisje, wordt nu ook de geboortedag van mijn gedichtenbundel. Ik hoop dat ik hiermee troost en steun kan bieden aan mensen die een groot verlies geleden hebben.

Te bestellen op mijn eigen site Troostgeschenk waar nog veel meer gedichten staan…gewoon te gebruiken of om te lezen… om troost en steun te vinden.

Lieve groet,

Karin