man ongeneeslijkziek, net na de scheiding, waar kan ik heen

Cristy

02-09-2009 16:27

Dag Lieve mensen die dit lezen
Mijn man werd agressief (verbaal) en omdat ik vroeger een huwelijk met geweld heb gehad (1ste huwelijk) had ik de moed om weg te gaan.
Terwijl ik nog veel om hem geef, ja nog van hem hou. Praten zat er niet meer in. Een maand later het nieuws, een hersentumor. En daarna, longkanker en beide niet meer te behandelen. Wij zijn uit elkaar, en daarom, omdat ik ging, wil hij me niet meer zien of kennen. We zijn nog steeds getrouwd, maar hij ligt in een Hospice, en ik heb gehoord dat het heel slecht gaat. Ik wil er graag heen, maar respecteer zijn wens om me niet te zien. Ik heb wel enige vrienden om te bellen als het me teveel word, maar ik heb het idee dat ik met een stukje rouw bezig ben. Ik wil weten hoe verder, waar kan ik terecht met al mijn vragen en verdriet.
Zijn familie word begeleid door de mensen van het Hospice, maar waar kan ik naarote. Ik weet het soms niet meer. Zoveel pijn en verdriet in mij. En sinds kort ook boosheid, dat ik hem niet meer en nooit meer kan zien. Dat hij me dat ontzegt. Weet iemand raad. Ik woon in Enschede, hij in Gorinchem. Er zomaar even langs gaan, dat kan niet. Al heb ik het een beetje kunnen loslaten door hem een mooie kaart te sturen: dat hij vrede in zijn hart mag vinden, denk ik toch, dat ik mezelf heb ingepraat dat ik er vrede mee heb. Er zijn groepen voor mensen die een dierbare verliezen, maar zijn er ook grooepen voor mensen als ik, die er midden in zitten? Hartelijk dank dat U dit leest, alleen dat al, het opschrijven, geeft me weer even kracht. Maar ik ben zo ontzettend moe. Scheiden is een rouwproces zegt men, maar ik heb het gevoel een dubbele rouw te moeten doormaken.
Dag, Cristy
Beheer Rouwverwerkingsprikbord

02-09-2009 22:31

Christy,
Een lastige verhaal.
Vanuit jouw ervaring zal je niets ander hebben kunnen doen dan weggaan. Gedwongen door zijn verbaal geweld wat waarschijnlijk veroorzaakt is door een op dat moment nog niet geopenbaarde ziekte. Op dat moment voor jou een goed keuze, je moet goed voor jezelf zorgen en ik neem aan dat je niet lichtvaardig gehandeld hebt. Dat hij je niet meer wil zien of kennen is ook wel begrijpelijk want hij voelt zich gekwetst, onterecht maar hij voelt het zo. Je zou hem er van moeten zien te overtuigen dat je niet bij een zieke man bent weggegaan maar bij een agressieve man. Ruzie maken is prima, geweld nooit, dus dat was een goede keuze van je. De hele situatie is nu anders, dat moet hij ook inzien. Heb je iemand in zijn familie waar je mee kan praten? Nee daar contact mee op en ga naar hem toe. Zijn wens respecteren zal jou later schuldgevoel brengen, schuldgevoel naar jezelf maar ook naar hem toe. Je moet samen afscheid nemen, met elkaar en met de wereld in het reine te komen! Jullie hebben daar beiden recht op. Zomaar langs gaan kan wel, al moet je 14 dagen voor de deur liggen, als je van hem houdt kan je dat. Loslaten door een mooie kaart te sturen is bull sh*t, zo makkelijk werkt dat niet.
Je bent een sterke vrouw, je bent uit een huwelijk met geweld ontsnapt en toe je dacht dat het je weer zou overkomen heb je weer een moedige stap genomen en bent gegaan. Je hebt voor jezelf gezorgd. Doe dat nu weer, zorg voor jezelf en voor je man. Ga naar hem toe, grijp zijn hand en hou van hem zolang het nog samen kan.
Sander
Loes

05-09-2009 19:04

Lieve Cristy,
Wat een verhaal!!
Als je alles op een rijtje zet,dan heb je het goed gedaan.
jouw man gebruikte geweld,je kon niet anders doen,dan weggaan.
Daar was ook al veel moed voor nodig.
Niemand wist dat hij ziek was,jij niet,hij niet en zijn familie niet.
Als hij gezond was gebleven,dan had je een echtscheiding gehad en was verder gegaan met je leven.
Nu staan de zaken anders,Hij is het slachtoffer,zijn familie is misschien boos op jou omdat je een zieke man in de steek hebt gelaten.
Maar toen je wegging was hij nog niet ziek!!!!!!!!!!!!
En nu zit jij met een schuldgevoel.
Je schrijft dat je nog van hem houd.
Maar is het misschien zo dat je medelijden met hem hebt?
En dat je eigenlijk wil hebben dat iedereen je aardig vind,ook zijn familie?
en nu krijg jij de schuld,jij bent immers vertrokken.
Lieve Christy,ga aub naar je huisarts,deze kan je verder helpen in jouw verdriet.
En schrijf het hier maar van je af.
Ik wens je heel veel sterkte en moed in de komende tijd.
Liefs van Loes
Margreet

06-09-2009 00:01

Lieve Cristy,
aller eerst petje af dat je voor jezelf hebt gekozen! Dat is vast niet makkelijk geweest. Ik ben ook uit een geweldadige relatie gestapt en weet hoe moeilijk dit kan zijn. Je beschrijft inderdaad dat je rouwt omdat jullie zouden / zullen gaan scheiden, maar inderdaad, je rouwt ook omdat iemand waar je toch van houdt gaat overlijden. Dit is eigenlijk iets normaals dat je hier om houdt. Dat hij geweldadig was en jij daarom voor jezelf MOEST kiezen, staat los van het feit dat je van hem houdt. Je mag rouwen en je kan rouwen, dat moet je je door niemand laten ontzeggen. Misschien kun je hem een lange brief sturen? En misschien is het voor jouw iets om met een psycholoog te praten? Zo kun je zelf ook wat meer inzicht krijgen in wat er allemaal op je af komt nu.
Jouw (ex-)partner zit nu ook in een dubbele rouwfase. Hij rouwt om jullie stukgelopen relatie en hij rouwt omdat zijn leven zal eindigen. Natuurlijk is dit voor hem ook niets, maar probeer hem ook d eruimte hierin te geven. Misschien kun je toch eens naar hem toe gaan en vragen of er iemand bij aanwezig kan zijn. Als je niet gaat en hij is overleden ga je het jezelf misschien nog heel lang kwalijk nemen en nu kun je hem nog even zien en dan ben jij in ieder geval nog geweest. Misschien is hij wel bang en wil hij je juist graag zien maar kan hij zich niet meer uiten. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte en kracht toewensen de komende tijd!
Lieve groeten, Margreet
cristy

08-09-2009 19:19

Bedankt vor jullie reacties
ik had mijn verhaal kort gehouden, en het is gewoon de ene dag moeilijk, de andere dag kan ik het goed aan. Ik wl zijn wens respecteren, ik begrijp dat hij het er te moeilijk mee zal hebben als ik daar zou komen, en dat wil ik hem niet aandoen. Hij heeft al zoveel aan zijn hoofd. Letterlijk en figuurlijk. Zijn kinderen mogen geen contact met me opnemen van hem, dus dat mis ik ook. Maar heel af en toe sturen ze een kort mailtje met een heel klein beetje informatie. Als ik nu zou langsgaan, zou hij het weten, en dat wil ik voor hen weer niet. Want dit zijn hun laatste dagen (weken) met hun vader. Hij zou zich dan ook van hen afkeren. Daar wil ik rekening mee houden. Het is jammer dat het zo heeft moeten lopen. Met mijn verstand sta ik er helemaal achter dat ik de juiste keus heb gemaakt. Ik heb voor mezelf gekozen. En ja, als hij niet ziek was geworden, dan was het gemakkelijker geweest. Dan was het gewoon een scheiding gewest. Maar nu, ja , medelijden heb ik natuurlijk, en ook met mezelf af en toe. Dat is gewoon zo. Ik voel me buitengesloten. Maar aan de andere kant, het was mijn bewuste keuze op dat moment. Maar omdat ik net bij hem weg was, is het moeilijk om afstand te nemen. Ik ben nog zoveel verbonden met hem. Ik heb een paar praatpalen, en ook mijn huisarts is op de hoogte. Maar je wilt niet altijd maar je vrienden opbellen, vooral snachts niet. En dan komen de meeste pijnen omhoog. Ik ben heel blij met elke reactie die ik hier gekregen heb. Ik moet verder, ik doe mijn best. Ik ga af en toe naar het citypastoraat hier, en daar kan ik gelukkig ook mijn pijn en verdriet kwijt. Ik ben alleen erg bang voor het moment waarop ik hoor dat hij overleden is. Daarom zou ik dus er naartoe willen om hem te zien, maar aan de andere kant, weer de twijfel, omdat ik met hem rekening wil houden. Je blijft maar denken, wat is het beste. En dat, kan niemand je vertellen. Dank jullie wel, het is al heel fijn te weten, dat men met je meeleeft, dat ik jullie reacties terug kan lezen. Bedankt voor jullie warme groeten. Liefs Cristy

man ongeneeslijkziek, net na de scheiding, waar kan ik heen

Cristy

Beheer Rouwverwerkingsprikbord

Loes

Margreet

cristy