Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Margreet
Hoi allemaal,
ik ben al een tijdje op zoek naar een site waar ik met lotgenoten kan praten over het verlies van een dierbare. En na enkele keren hier te hebben gekeken en te hebben gelezen heb ik zo'n gevoel dat ik die site gevonden heb. Als eerste wil ik iedereen hier die op wat voor manier ook verdriet hebben om het verlies van een dierbare of dat nu door het verbreken van een relatie is of door overlijden ontzettend veel sterkte en kracht toe wensen.
Toen ik 20 was onmoette ik Mohammed. Iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden gebeurde. Toen ik hem zag en we ons aan elkaar voorstelden ging er een schok door me heen. We hadden samen met vrienden de grootste lol, maar ook met elkaar konden we lachen en we hadden goede gesprekken. We hadden het erg gezellig en voor mijn gevoel had ik een maatje gevonden die zich net als ik al jaren lang eenzaam voelde. Als de een wat zei, kon de ander de zin afmaken en als hij naar me keek wist hij hoe ik me voelde. Er bloeide iets moois op en ik dacht: met hem wil ik wel trouwen. Maar toen kwam de dag dat ze het nieuws kregen dat ze terug moesten naar Somalie. Mijn buik kroop ineen en ik moest overgeven. Ik wou hem bij me houden. Ik wist hoe gevaarlijk Somalie was en ik wist dat het zonder hem heel moeilijk zou zijn. Thuis wisten ze niet hoe gek ik op hem was. We kwamen uit een klein dorp en daar wordt niet verder gekeken dan waar het dorp ophoudt. Ik kon geen afscheid nemen, dat deed teveel pijn, dus zeiden we dat we elkaar gauw weer zouden zien en aan elkaar bleven denken. Na enkele maanden kwam een goede gezamelijke vriend die ook uit Somalie kwam bij me en ik zag het aan zijn ogen. Ik zei: alsjeblieft zeg niets… Hij zei niets en sloot zijn ogen. Mohammed was overleden… Samen hebben we zitten huilen. Het is inmiddels 7 jaar later en nog steeds mis ik hem. Gister hoorde ik een liedje dat we beiden mooi vonden en daar kwamen de tranen weer… Om me heen weet eigenlijk niemand wat het voor impact op mijn leven heeft gehad, maar ik mis hem nog heel vaak. Hij wist wie ik was en hoe ik was en hielp me. Hij was altijd rustig. Bij hem was ik thuis en sinds hij er niet meer is voelt het als heimwee. Op sommige momenten voelt het alsof mijn hart dwars door mijn buik naar buiten wordt gescheurd. Zal deze pijn ooit over gaan? Zal ik dit verdriet ooit een plekje kunnen geven? Ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen, maar het is dan te intens. Wie weet hebben jullie tips of herkennen jullie dit gevoel. Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal heb kunnen doen.
