Beste Ruud,
Bij grote toeval kwam ik gisteravond op deze site en deze berichten terecht en vond in eerste instantie dat ik me er maar niet mee moest bemoeien, maar vanochtend dacht ik er toch anders over. Vandaar mijn mening als ervaringsdeskundige op het gebied van zowel een echtscheiding als het weduweschap.
Als je in de Van Dale kijkt zie je achter het woord ‘rouw’ staan: bedroefdheid m.n. vanwege een sterfgeval. Met name dus, maar niet alleen maar voorbehouden aan.
Achter het woord ‘rouwen’ staat o.a. droefheid voelen.
Dus….. voel je niet schuldig als je vindt dat je rouwt.
Alleen gelaten worden door een sterfgeval of scheiding zijn twee geheel verschillende dingen, maar dat wil niet zeggen dat beide niet ontzettend pijn kunnen doen. Echter, bij allebei heb je je neer te leggen en moet je de draad weer oppakken. De wereld verandert er niet door als je bij de pakken gaat neerzitten en die ander komt er ook niet door terug (ook niet als dit fysiek nog wel mogelijk is, hoor). Verzanden in zelfmedelijden is (voor mij althans) geen optie. Meewarige blikken en reacties van de omgeving bij een scheiding zijn al vervelend genoeg, maar ook daar moet je doorheen. Doe het met opgeheven hoofd en gun je voormalige partner het ‘plezier’ niet dat jij er helemaal kapot van bent. 't Is een cliché, maar er komen écht andere, betere tijden, ik weet het uit eigen ervaring.
En voor iedereen die iemand door een sterfgeval verloren heeft: koester de mooie en warme herinneringen aan hem/haar. Dat is bij een overlijden (meestal) toch écht makkelijker dan wanneer je ‘aan de kant’ gezet bent.
Ik weet dat ik generaliseer, dus voel u s.v.p. niet aangevallen als u dit leest en u een heel andere ervaring hebt opgedaan. Zo heb ik het nl. niet bedoeld.
Nou, direct al een zwaar onderwerp aan begin van de zaterdagmorgen, maar desondanks hoop ik dat je er iets aan hebt. Ik wens iedereen veel sterkte.
Vriendelijke groet,
Gerda
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
