Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
info@diba-beautycare.nl
Vijf jaar geleden is mijn vader aan kanker overleden na een ziekbed van een halfjaar. Hij was 58 jaar. Mijn moeder (61 jaar geworden) heeft het de afgelopen jaren heel goed gedaan met ups en downs weliswaar. Voorjaarsvakantie 2009, ik breng onze zoon van 7 jaar voor een paar nachten naar mijn moeder. Nietsvermoedend ga ik de volgende dag aan het werk. Mijn moeder wordt die nacht getroffen door een herseninfarct. De gehele dag is mijn zoon in zijn slaapkamer gaan wachten totdat oma wakker wordt. ik probeer tegen de avond telefonisch contact te krijgen, maar niemand neemt op. Uiteindelijk kan ik de buurman te pakken krijgen en hij gaat met mij aan de lijn het huis binnen. Onze zoon ligt te slapen in zijn bedje (was van de hele dag wachten moe geworden). Mijn moeder lag nog in leven op haar eigen bed. Om een lang verhaal kort te maken, zij is direct per ambulance weggebracht naar het ziekenhuis en is aldaar 4 dagen later in mijn en mijn broers armen overleden. Alles bijelkaar een hel waar ik doorheen moest. Met onze zoon gaat het gelukkig goed, heeft er geen trauma aan overgehouden. Gelukkig voor kinderen kunnen ze de ernst van situatie niet zo inschatten zoals wij dat doen. Hij dacht dat oma sliep..met mij gaat het op dit moment slecht. Boos, verdrietig, eenzaam, depri, leeg en vooral schuld. Had ik nou eerder die dag mijn zoon of buren aan de lijn gehad dan was mijn moeder eerder gevonden….zo kun je wel doorgaan. Ik ben weliswaar ervaren met rouw en heb het idee dat ik dit rouwproces weer gewoon meeneem op de rivier van al die tranen sinds het overlijden van mijn vader, maar soms denk ik wel hoeveel kan een mens nog hebben? Wie is de volgende? Heb afgelopen vijf jaar ook al afscheid moeten nemen van drie ooms, een tante en een neef van nog maar 46 jaar.
