het gevoel dat mij niet gegund wordt om te rouwen

peggy

24-07-2009 16:23

Half jaar geleden is plotsteling mijn moeder overleden na een zeer kort ziek bed. Twee lange maanden van veel onzekerheid en veel angsten. Er was niets voor haar te doen. Vier lange dagen en nachten aan haar sterfbed gezeten. Donderdagochtend half zeven, ze blies haar laatste adem uit. Nog geen minuut later zag ik het leven uit haar glijden, alsof er een schaduw over haar heen viel. Het staat op mijn netvlies gebrand. Dit vergeet ik nooit meer. Ik moet er zo vaak aan terug denken. Later op de dag in de avond, na al het geregel, telefoontje van mijn ex: “gecondoleerd met je moeder, en oh ja, voortaan ga ik maar de helft betalen van de kinderallimentatie”. Hoe kon hij dit doen??? Al die tijd dat mijn moeder ziek is geweest heeft hij de schijn opgehouden blijkt uit latere stukken. Het voelde als een steek in mijn rug. Daags na de crematie zat ik al met pa bij een advocaat. En ja hoor, hij voegde daad bij woord. Hij halveerde de allimentatie. Ma is woensdags gecremeerd, maandag ben ik al begonnen met werken. Geregel met mijn moeder, geregel met mijn advocaat, extra erbij moeten gaan werken ivm financiele toestand, de zorg voor pa erbij omdat ik een zus heb waar wij niet op kunnen rekenen, het gezeur op mijn werk dat ik niet flexibel ben. Ze vergeten dat degene die mijn kind in nood opving is overleden!!! Het gemierenneuk om kleine onbenullige dingen. Stomme opmerkingen als: tja, kan ik (afdelingsmanager) wat aan doen dat je de laatste tijd veel vrij ben geweest. Mijn moeder was enstige ziek verdomme, tot drie keer toe naar het ziekenhuis geroepen geweest ivm haar leven enz enz.

Ik wordt er helemaal gek van, totaal gek!!! Gun nou niemand het mij om te kunnen rouwen. Ik mis mijn moeder zo, maar het gezeur en gedram van iedereen ben ik zo beu. Het totale onbegrip. Het niet in kunnen leven. Hebben exen en werkgevers nou zulke platen voor hun kop???

suus

24-07-2009 20:10

Lieve Peggy,

Gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Wat ik uit je verhaal begrijp is dat jij jezelf geen tijd hebt gegeven om te rouwen. We hebben het allemaal druk en dan dat gedoe met je ex er ook nog bij, maar je moet hier echt tijd voor nemen.

Mijn moeder is 's zondags overleden en de donderdag erna begraven. Maandag na de begrafenis ben ik weer gaan werken. Dit heb ik 6 weken volgehouden en toen ben ik totaal ingestort. Ik heb 4 maanden in de ziektewet gezeten, onbegrip van mijn baas maar heel veel begrip van de arbodienst.

Helaas ben ik mezelf op een erg harde manier tegengekomen maar ik heb er heel veel van geleerd. Het werk gaat toch wel door en bestaat veel langer dan wij.

Peggy, het enige dat ik je kan adviseren is dat je jezelf de tijd moet gunnen. De wereld om je heen draait door en jij blijft als enige stilstaan. Ik heb misschien makkelijk praten, maar ga in de ziektewet. Je zult zien dat dat je goed doet, ook al zou je tegenwerking van je baas hebben. Probeer de dingen op een rijtje te krijgen, desnoods met hulp van buitenaf. Mij heeft het heel goed geholpen door met een maatschappelijk werker te praten, ik ging dingen anders bekijken. Als je er nu niets mee doet, komt het er later toch echt uit als is het over 10 of 15 jaar.

Heel veel sterkte.

Liefs Eefje