alleen en zo moe

• 

  Esther

  23-07-2009 15:12

  Zit als een soort wanhoopsdaad dit prikbord te lezen;en het verbaast mij hoeveel ik herken .

  Ben niet zo gek op deze dingen,computers bedoel ik.

  Het gaat niet goed met mij.

  Ik ben zo moe en verdrietig,ik weet echt niet hoe ik verder moet .

  Afgelopen weekend de verjaardag gevierd,ha.

  Met z'n allen stonden we om haar graf,en iedereen keek naar beneden.

  een lange rij met familie,niemand sprak.

  Ik kroop weg achter de brede rug van mijn broertje,en had geen lucht meer.

  Wat een leegte,waar ben je?

  Ik ben ook met jou een stuk doodgegaan.

  Het slaat nergens op,het is ondraaglijk.het is doodsangst en wanhoop,

  Wat moet ik nu?

  Rapporteren
• 

  loes

  23-07-2009 18:23

  Lieve Esther,

  Zou je ons iets over jezelf willen vertellen?

  bv hoe oud ben je en hoe lang geleden is ( je moeder denk ik ) overleden?

  Schrijf het hier maar op,we kunnen je misschien steunen.

  Ik hoor nog van je?

  Liefs van Loes

  Rapporteren
• 

  suus

  23-07-2009 21:40

  Hallo Esther,

  Het is heel knap dat je hier iets hebt geschreven.

  Je moet weten dat je hier niet alleen voor staat.

  Als je je verhaal opschrijft ben je het voor een deel “kwijt” en het lucht op. Het is allemaal heel anders als je het opgeschreven ziet staan en terug kan lezen.

  Hoe raar het misschien ook klinkt voor je, maar praten helpt echt.

  Kan/wil je hier iets over vertellen?

  Liefs Eefje

  Rapporteren
• 

  Bianci

  24-07-2009 02:17

  Hallo, Esther,

  wat een noodkreet! Dit prikbord is echt een fijne uitlaatklep, zo heb ik ervaren! Blijf vooral schrijven!

  Mijn vader is bijna een jaar geleden overleden en ik kan alleen maar zeggen dat ik er in de loop van de tijd meer moeite mee heb. (Dat hangt ook wel een beetje samen met de situatie. Ik woonde zo ver weg van mijn vader dat ik hem niet zo vaak zag. Spreken over de telefoon was moeilijk vanwege zijn doofheid. Het besef dringt dan - denk ik - minder snel tot je door als dat je hem dagelijks of wekelijks ziet.)

  Maar de reacties die je hier op dit prikbord krijgt van mensen die om en nabij hetzelfde voelen, geeft je het gevoel dat je er juist niet alleen voor staat! Hier zijn mensen die herkennen wat je meemaakt en je geregeld nét even dat steuntje in de rug geven, wat je nodig hebt.

  Blijf schrijven! Gedeelde smart wordt dan hopenlijk ook halve smart!

  Veel sterkte!

  Bianca

  Rapporteren