Vakantie. ik heb al een dikke week vakantie.
Omdat ik al bijna 7 jaar alleen ben met mijn dochters (jongste was net twee maandjes) ging ik meestal een weekendje weg met mijn moeder. Alleen vond ik niet zo geslaagd/gezellig.
Mijn dochters vroegen of we dit jaar eens écht op vakantie gingen, met z'n drietjes,
Tja, dat was ik ze toch wel een beetje verplicht? Ik zag er als een bérg tegenop. Ben namelijk niet zo'n held.
Vorige week zijn we in de auto gestapt en gegaan. 8 dagen met z'n drietjes weg. De meiden hebben genóten!
En ik? ik heb genoten van mijn prachtige dochters en 's avonds gehuild om mijn moeder.
Ik mis haar zó verschrikkelijk!.
Ik herken zoveel in het verhaal van Anke die ook maar doorholde en dat doe ik dus ook
Gewoon doorgaan, want je krijgt haar toch niet meer terug….. Maar ik ben zó verschrikkelijk moe, op en uitgeblust.
Elke dag zet ik mijn masker op en ga ik maar weer door. álles voor mijn dochters, 40 uur werken en dan zo moe zijn dat zodra ik mijn kussen zie, ik al in slaap val zodat ik maar niet hoef na te denken.
Ik probeer deze vakantie (ik heb nog zo'n anderhalve week), zoveel mogelijk leuke dingen te doen met mijn dochters, maar het lijkt wel of ik nergens meer van kan genieten.
En vooral aan niemand laten merken dat ik me zo voel. Ik lach altijd, sta altijd voor iedereen klaar, maar intussen voel ik me zo vreselijk rot.
Ik zou ook zo graag eens niet de sterkste willen zijn, eens een arm om me heen willen voelen……….
ach ik red me wel weer, maar tjonge wat mis ik mijn lieve mam.