en toen was het even tijd om stil te staan.

anke

15-07-2009 13:17

Dag lieve mensen.
Een tijd geleden schreef ik volop over mijn emoties , die de weg vonden na het overlijden van mijn ouders kort na elkaar.
Rouwen , hard werken en hoewel ik benoem dat je rouw zo in een boekvorm zo kunnen deponeren en dat het eind van het boek open blijft.
Tot nu , want ineens lijkt voor mij deel twee te beginnen en geeft mijn lichaam / geest inmiddels wel heel duidelijke signalen af.
Het is tijd om stil te staan bij de dingen die gebeurd zijn en misschien ben ik wel heel dapper geweest in het vluchten voor mijzelf . A joh vier jaar geleden ik heb het hartstikke verwerkt allemaal.
Niks aan het handje.
Tot zondagnacht ik wakker werd met een allesbehalve prettig gevoel.
Zware druk op de borst , niet kunnen ademen en denken dat je doodgaat.
Hulpdienst in geschakeld , die binnen vijf minuten naast mijn bed stonden.
Het kreeg een naam , hyperventilatie , nog nooit van mijn leven mee te maken gehad , , tot nu .
Ik voel me niet fijn en loop coninue te hyperen , op de oxezepam gedij ik aardig en kom ik dag wel door.
Voor mij geen dagelijkse oplossing maar nu kennelijk een must.
Verder stonden afgelopen weken bol van flashbacks , triggers en afscheid nemen.
Het is even genoeg nu.
Ik moet met mijzelf aan de gang en ik kan niet langer vluchten in het doen van al die leuke dingen die maken dat je nergens bij stil hoeft te staan.
Vanmiddag op naar de huisarts om plan de campagne te maken en gelukkig werd ik vandaag al gebeld door de bedrijfarts die me zo snel mogelijk gaat oproepen.
God , rouwen , verlieswerken , wat zit het toch verdomd raar in elkaar.
anke
suus

15-07-2009 19:07

Hallo Anke,
Voor anderen is het duidelijk: het is “al” 4 jaar geleden dus waar kan je nu nog mee zitten?
Natuurlijk heb je in die jaren je verdriet gehad en het gemis is er ook geweest maar je hebt je gevoel al die jaren weggestopt en voor de buitenwereld was het voorbij, over. Vroeg of laat heb je met je emoties te maken, dat heb je wel gemerkt, het moet er gewoon uit. Dit kan meteen gebeuren maar ook jaren later. En dat is nu precies wat bij jouw aan de hand is.
Ik weet niet zo goed hoe ik het onder woorden moet brengen maar ik denk dat dit heel herkenbaar is voor je: Het is pas 4 jaar geleden, je weet het nog als de dag van gisteren en dat gevoel zit er ook. Maar het is ook al 4 jaar geleden dat je ze voor het laatst hebt gezien of gesproken, dat lijkt en is heel lang.
Het is heel goed dat je nu toegeeft aan je gevoel en weet dat je er aan moet werken. Je kan je hier niet van verstoppen, je komt jezelf tegen.
Luister naar jezelf en vooral naar je lichaam.
Sterkte.
Liefs,
Eefje
Marry

16-07-2009 00:25

heeeeey mooi lief mens,
wat lees ik nu toch allemaal.???
Tijd om ff bij te praten geloof ik.. voor nu ff dikke knufff en je hoort van me
XXX
Marry
Yvon

16-07-2009 07:33

Heey Anke,
Wat raar he? zit je op een nieuwe werkplek en dan komen de flashbacks om de hoek kijken ?! Iets teveel te behappen…8-)
Ik mail je nog even iets strakkies (naar je hotmail),
Pas goed op jezelf he!
liefs,
Yvon
Marjada

16-07-2009 07:40

Anke,
Je verhaal is zo herkenbaar, alleen gebeurde dit met mij eigenlijk direct na het overlijden van mijn vader, nu ongeveer een jaar geleden. Druk op de borst, een keel die dichtgeknepen was, bijna niet meer kunnen eten en drinken. Naar de huisarts en alles was een gevolg van de stress van alles. Ik heb ook een tranquilizer gehad van de huisarts, hierdoor functioneer ik nu gewoon overdag zonder de hele dag te huilen (nog steeds na ruim een jaar huil ik elke avond nog wel een keer om mijn vader die ik zo verschrikkelijk mis)
Na het bezoek aan de huisarts die mij verder probeerde te helpen met nieuwe dingen aan te dragen die me het verlies beter zouden kunnnen verwerken, ben ik aan het sporten gegaan. Eerst 1 uurtje pw Pilates, daarna nog een uur extra Bodyvive, een combinatie van cardiotraining, dance cardio en tai chi en later ben ik ook nog lessen Bodybalance gaan volgen, een combinatie van Pilates, tai chi en meditatie. Met deze 3 uur per week voel ik me heel prettig en kan me door inspanning ontspannen. Ook de regelmatige hot stone-ontspanninnigsmassages helpen mij prima.
Lieve Anke, ik hoop dat je snel deze moeilijke periode achter je kan laten en net als de afgelopen jaren weer terug kunt kijken op de fijne jaren die je met je ouders en je ouders natuurlijk ook samen hebt kunnen doorbrengen.
Sterkte, Marjada
anke

16-07-2009 09:12

He lieve Eef ,
dank je voor je lieve reactie.
Ik heb in die vier jaar veel ups en downs gekent , mooie toppen door de herinneringen, diepe dalen door het gemis.
ik heb me echt door die periode heen gehakt en dat vind ik dan verbazend , ik heb mijn rouw beleefd in elk vezeltje van mijn lichaam , dus dan zou je zeggen het is klaar, dat gevoel had ik ook.
Totdat ……… je gaat wandelen , een wordt met je gedachten , je gedachten ook net zo hard de lucht weer invliegen , maar ook weer je gevoel aan raken.
Dan kom je er ineens achter dat er in je onderbewustzijn misschien toch nog wel meer opgeslagen ligt dan je kon vermoeden.
Ineens weer dromen , op een ochtend niet zo lang terug werd ik wakker en dacht :
oh ik moet mijn baas gaan bellen , want mijn vader is vannacht overleden.
Bizar toch.
Ik moest dan ook even goed op aarde landen en gaan realiseren dat dat niet gisteren was.
Gedachten ook over de dood van mijn moeder.
Wij hebben ( mijn zus en ik ) uiteindelijk de keus gemaakt haar te laten gaan.
Met de wetenschap dat zij wel wilde blijven leven koste wat het kost.
Daar was ineens weer paniek om………….
in mij.
Gelukkig heb ik mensen om me heen die even met me mee kunnen relativeren en me weer even een andere kijk kunnen geven. Dan is dat gevoel wel weer klaar.
Mijn partner is inmiddels na vijf jaar in zijn verwerkingsproces belandt , zijn vader overleed een half jaar voor mijn moeder.
Hij heeft afgelopen week een zware week achter de rug , afscheid genomen van iemand die stervende was, dat gaat je niet in de koude kleren zitten , de gang naar iemands sterfbed, de meeste hier weten wel hoe dat voelt.
Maandag viel de rouwkaart op de mat , Zaterdag is de crematie , 62 jaar , waar praten we over , dat is toch geen leeftijd.
Gelukkig ja klinkt raar he , heb ik deze man niet zo goed gekend , dus voor mij zit er een ander gevoel achter,
Totdat Niek mijn man mij belde vanuit de zaak , Ank hij is overleden, poeh , ik heb zitten huilen en waarom,
gewoon weg omdat dood voor mij niet meer doodgewoon is , al is dood heel doodgewoon ,dat is een wetenschap.
Het heeft heeft voor mij een andere dimensie gekregen,
Het is het gevoel , het achter liggende gevoel.
Dat raakt .
Dat trekt potjes open.
Ik ben in die vier jaar na het overlijden van mijn ouders , gewoon maar doorgehold , een weekje thuis geweest na een jaar op en neer rijden , voor de zorg voor mijn stervende ouders , dat voelde toen gewoon ook goed , dat was beter voor mij.
Ja en in die jaren daarna , ben ik nauwelijks ziek geweest , tot nu en ik geef er gewoon maar eens aan toe.
ank . poeh dat werd een heel verhaal x
anke

16-07-2009 09:14

Nou verbazend he.
Marry ik weet gewoonweg niet wat me overkomt.
We spreken .
x ank
anke

16-07-2009 09:17

Laten we het daar op houden Von.
Vrijdag ga ik bloedprikken dan heb ik volgende week woensdag de uitslag.
Waaronder de schildklier , die kan namelijk ook hyperventilatie veroorzaken.
En ik vind het doodeng , niet het prikken op zich , maar het horen van de uitslag , dat is niet zo raar he , dat heeft ook vand die achterliggende oorzaken.
Ik lees graag je mail , want jij kan in dit soort dingen heel verhelderend zijn.
x ank
anke

16-07-2009 09:29

He lieve Marjada .
En dat het he is nu de kracht van die mensen hier op het prikbord.
Moet je nu kijken hoe lief en hoe steunend je met elkaar kunt zijn.
Ik ben opgetrokken hier met hele lieve mensen , die ik leerde kennen op ontmoetingsdagen ,wandelen , maar ook gewoon bij elkaar zijn .
Dat heeft zo geweldig gesteund en met enkele daarvan is het contact verder gegaan , en dat is fijn,
maar ik vind net zo fijn
om zo ontvangen te worden , door jullie eefje en marjada .
Ik heb heel veel dingen kunnen wegzetten , laatst dacht ik na over waarom krijgt een mens nu ineens weer flashbacks ,
nou daar heb ik even mijn eigen regeltje op losgelaten.
flashback = herinnering = emotie= verwerken = je kan het wegzetten.
ik heb nog nooit zo vaak bij de dokter gezeten als deze week .
ik probeer de oxezepam zo min mogelijk te gebruiken , echt als ik denk dat het niet meer een haalbare kaart is.
Ik probeer , das lastig te beredeneren dat ik niet doodga van hyperventilatie.
x dank je
ank
sleepy

21-07-2009 08:37

Ooooohh…. lieve lieve Ank….. wat schrik ik hier toch wel van….. en wat is de afstand in kilometers nu dus echt veel te groot……
In gedachten sla ik nu mijn stevige armen om je heen en geef je wat van m'n energie, warmte,kracht, rust……Voel even m'n betrokkenheid met jou meis !!!!
Ik bewonder je zo hoe je al die jaren met dit alles bent omgegaan, hoe je je hier doorheen hebt geknokt. Ik heb het altijd zo ontzettend knap gevonden….. en nog !!!!!
Je wordt even stil gezet, en misschien moet dat even wel wat langer zijn dan jou lief is…..maar lieverd het is dan niet anders. Gun jezelf die tijd ….je bent het zo waard om hier op jouw manier mee om te gaan , om dit met jouw tijd allemaal weer rustig te krijgen.
Ik heb je wel eens gezegd dat dit rouwen nooit meer over gaat. Mijn verdere leven zal ik die strijd van rouw / verwerken van….. moeten leveren.
En ook bij mij kost dat soms een flinke dosis energie, en moet ook ik me soms weer door een dag heenslepen……met de nodige tranen. Gisteren was ook daar bij mij weer zo'n dag met ontzettend veel flashbacks……………en zeker niet de leukste……Heel vervelend.
Er komt zoveel meer bij kijken dan het missen van diegene die je zo ontieglijk lief en dierbaar was……er is een leven “ met ”aan vooraf gegaan.
En dan ( zeker in mijn geval , maar ook in de jouwe ) wat voor leven !!!???
Ja , in de loop van de tijd , het wordt anders………. maar soms ook echt heel anders…..zoals nu bij jou.
Zorg goed voor jezelf , lieverd, gun jezelf de tijd !!!! Je bent het zo waard !!!!
Ik laat m'n armen weer los, maar blijf met je verbonden…….. Door de warmte die we voor elkaar voelen.
Weet dat ik je naam noem , wanneer ik stil word……en het alles vertel aan MIJN GROTE VRIEND
Heel veel liefs en een dikke knuffel van mij.
Je Zeeuwse vriendinnetje !!!! ( nou ja……zeg maar vriendin )

en toen was het even tijd om stil te staan.

anke

suus

Marry

Yvon

Marjada

anke

anke

anke

anke

sleepy