Ik heb mijn man plotseling verloren op de tennisbaan aan een hartstilstand 10 weken geleden.
Hoe moet ik nu verder met een wond die lijkt of hij nooit meer dicht gaat.
We waren maatjes in het bourgondische leven en dan ineens niets meer .
Ik ben pas 59 jaar en te jong om al weduwe te zijn.
Wie herkent dit
Hallo J,
Gecondoleerd met het verlies van je man , zo plotseling en nog zo jong . Het is nog maar kort geleden.
Zo sta je midden in het leven en zo ben je weduwe , de eerste weken /maanden zijn afschuwelijk , ik praat uit ervaring .
Het verdriet doet zo,n pijn , echt lichamelijk pijn.
Ben mijn man ook verloren , vorig jaar november , na een plotseling ziekbed van 12 weken op de I.C. slapend en aan de beademing. Mijn man was 45 jaar , en nooit ziek.
Nu bijna 7 maanden later voel ik me nog steeds ontheemd en bij alles wat ik ook doe hangt toch een sluier van verdriet overheen.
Ze zeggen dat het minder wordt , maar ze zeggen nooit wanneer.
Heb mezelf aangemeld bij de site jong je partner verloren , die vind je op de startpagina rouwverwerking.
Je vind hier allerlei verhalen van mensen die hun partner verloren zijn. Ik schrijf of lees hier ook regelmatig en dat helpt een beetje.
Het is goed te weten dat je niet alleen bent.
Wil je veel sterkte wensen de komende tijd.
groeten petra
Lieve J
Gecondoleerd met het verlies van je man.
Je bent gewond en wanneer gaat de wond dicht,vraag je je af.
Het ligt aan jezelf ,en hoe je ermee omgaat.
3 jaar geleden is mijn man mijn grote liefde overleden,ik was 54.
De wereld was opeens eng,wat moest ik zonder hem?
We maakten pret,hielden van elkaar,hij zorgde ervoor dat ik geen domme dingen deed of zei,gingen op vacantie,alles leek zo gewoon,tot die dag!
Nu moeten we het alleen doen.
Het lijkt wel alsof je opnieuw geboren bent en alles weer moet leren,maar nu alleen!
stapje voor stapje kom je uit het dal
huilen,vloeken,lachen,alles komt voorbij.
Maar bedenk ook ,dat je een fijn leven met hem gehad hebt.
En dat neemt niemand je meer af!!
Kop op,schouders naar achter,verwen jezelf met een bloemetje,maar laat ook je tranen toe!
Veel liefs en sterkte van Loes
Lieve allemaal
Op een dag word die wond een mooi lidteken.Hoelang dat duurd weet niemand.
Ook ik werd afgelopen september op mijn 54ste weduwe en het doet nog heel erg pijn,want mijn Jan en ik hadden een heel leuk leven met elkaar.Wij hielden heel veel van elkaar en dat zal ook zo blijven,tot het einde der dagen.
Voor de rest is het precies zo als Loes het zegt.
Veel liefs,en houd vertrouwen in de toekomst.
Groetjes Ingrid
Hallo J,
Nog gecondoleerd met het verlies van je man. Ik ben mijn man 7 weken geleden verloren na een ziekbed van 1 jaar. Ook ik weet af en toe niet waar ik het zoeken moet. Ik dacht dat ik enigszins voorbereid was omdat we vorig jaar al wisten dat hij de strijd niet zou gaan winnen, maar inmiddels weet ik dat je je niet kunt voorbereiden op zo'n verlies. Het valt heel erg tegen om na 35 jaar er opeens alleen voor te staan. De leegte en het gemis zijn onbeschrijflijk. Vind mezelf ook veel te jong om al weduwe te zijn. Je probeert de draad weer op te pakken maar het valt allemaal niet mee. Veel sterkte!
Hallo lotgenoten,
Ook ik heb het zelfde meegemaakt,na een ziek bed van een half jaar alvleesklierkanker is mijn man overleden.
Je leven weer oppakken zeggen ze dan ,het een plekje geven, het is allemaal zo makkelijk gezegd.
We hebben 2 kinderen en 2aangetrouwde die de laatste 6 weken bij ons in huis waren en hem verzorgd hebbe dat gaf een goed gevoel want je kunt het niet alleen.
Het grootte verdriet is elke keer weer aanwezig kom maar alleen thuis hoe vreselijk is dat niet.
Het is nu 10 maanden geleden en elke keer alleen naar bed ,alleen wakker worden (als je slaap ) dat went nooit.
Krijgen in oktober een kleinkind dat had hij zo graag mee willen maken het zou een lieve opa geweest zijn,hoe ga ik dit allen verwerken.
Vriendelijke groet,
Greet
Beste Mevrouw Biggelaar,
Ik ben sinds bijna 13 weken weduwe. Ik ben een week na de dood van mijn man 54 jaar geworden. Mijn man was 71 en was een hele fitte vent die jaren jonger werd geschat. Maar ergens was er dus die sluipmoordenaar. Hij kreeg ook een hartstilstand en reanimatie mocht niet meer baten.
Afgezien van het feit dat ik hem heel erg mis, veel verdriet heb, ben ik ook heel verdrietig voor zijn kind en kleinkinderen. Uit zijn agenda blijkt dat ook hij nog zoveel plannen had. Het is allemal te verdrietig voor woorden.
Sterkte,
Liesbeth
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's