hoe moet ik verder gaan met leven

toya

15-06-2009 00:27

Hallo mensen
ik moet mijn verhaal even kwijt
ik ben nu 20 jaar
in januari was het 6 jaar geleden dat ik mijn moeder heb verloren aan longemfyseem , ze is 43 jaar geworden
het was 9 dagen voor mijn eigen verjaardag
het is nu 6½ jaar geleden, en mn leven gaat nergens over
ik zit op school, ik heb binnekort werk, ik heb vrienden en familie
maar,,,, ik voel me zo nutteloos
ik leef niet omdat ik zo graag wil leven, ik leef omdat het moet
zelfmoord dacht ik vroeger veel aan maar nu weet ik dat dat niks zou opschieten en dat mijn moeder dat ook niet zou willen
maar toch leef ik niet
weet iemand hoe ik weer een beetje kan leven
er weer zin in krijg, en niet elke dag bij het opstaan denk: was t maar weer bedtijd dan hoef ik niet te leven een paar uur
ik wil gelukkig zijn,
ik wil niet bang zijn voor de toekomst omdat ik dan nog langer zonder mijn moeder leef
dankuwel
jennefem

15-06-2009 06:58

Lieve Toya,
Wat vreselijk voor je dat je op zo,n jonge leeftijd je moeder bent verloren. Het is 6 jaar geleden en nog iedere dag heb je het er moeilijk mee , kan het me goed voorstellen hoor.
Je voelt je nutteloos en weet niet meer wat te doen, lieve meid dit moet je niet alleen doen.
Ben zelf kort geleden mijn man verloren en voel me ook zo vreselijk maar ga nu wel hulp zoeken , omdat ik besef dat ik zo niet verder kan.
Het is goed dat je je probleem opgeschreven hebt ,probeer iedere dag een stukje van je af te schrijven en ga hulp zoeken.
Ga naar de huisarts en vertel je probleem hij/zij kan je doorsturen naar een maatschappelijk werkster of psycoloog die met je kan praten over je probleem, deze mensen kunnen je helpen om alles weer een beetje op een rijtje te zetten.
Ook zijn er praatgroepen waar je met andere mensen van je leeftijd over je grote verlies en verdriet kan praten.
Maak in ieder geval een beginnetje door naar de huisarts te gaan , DOEN HOOR.
Nou veel sterkte en ik hoop dat het zonnetje binnenkort ook voor jouw weer gaat schijnen.
Laat nog eens wat weten,
lieve groetjes jennefem
mieke

15-06-2009 19:15

hallo Toya,wat erg voor jou al zo jong je moeder moeten verliesen
ik was zelfs 23jaar toen mij moeder plotseling dood ging ,maar ik was al jong getrouwd en een zoontje die moest toen nog twee
worden maar toch heb ik het ook heel moeikijk gehad ,ik voelde mij ook jaren rot maar ik moest door voor mij gezinnetje
maar als jij het nu nog steeds zo moelijk heb moet jij toch hulp gaan zoeken bij je huis arts ,praten is het beste om het een plekje je geven ,maar ik heb toen ook gemerkt dat ik het toch zelfs moest doen om het een plekje te geven ,mij jongste zusje was toen 14 jaar ook jou leeftijd van toen ,heb jij ook broerjes of zusjes .10maanden geleden ben ik onverwacht weduwe geworden en ik merk nu ook dat praten echt help en van je af schrijven ,schrijf een brief naar je moeder en vertel haar hoe je voel en dat je haar mis en ook wat er in je om gaat ik merk dat er meer na de dood is ze weten wat hier gebeurd ze zijn niet meer lijfelijk aanwezig maar in jou hart draag je ze altijd mee
ook heb ik de foto van mij man op de (doden zijn niet stil )van de NCRV geplaats ,je kunt een kaarje laten branden maar ook een stukje schrijven naar jou moeder
dat doe ik ook als ik het moeilijk heb.ik hoop dat jij ook de kracht krijg om het een plekje te kunnen geven
ik denk het is net een open wond en die doet pijn maar je moet zo denken het word een lidteken en die draag jij je hele leven mee maar dan als een mooie herinnering aan jou moeder
lieve Toya zoek hulp ga er mee aan de slag en geef het een plaatsje ik hoop dat jij leuk werk heb dadelijk en leuke mensen om jou heen krijg
ik ben nu oma van een meisje van 4jaar en 4maanden geleden een klein zoon er bij gekregen en ik zeg altijd kom hier even met jullie knuffelen ,dus voor jou ook een dikke knuffel en probeer weer te genieten van het leven ik probeer dat ook hoe moeilijk het ook is achter de donkere wolken schijnt ook voor ons weer de zon en zeker ook voor jouw
warme groet
Mieke
kristina

18-06-2009 01:05

lieve toya
een verlies van je dierbaren is moeilijk,,,,,,,,vader of moeder…….de glans is weg…….en toch gaan we door…..en dat moet jij ook doen………is makklijker gezegt als gedaan? maar toch moet je verder met je leven…….en probeer er wat van te maken…..en ik weet donders goed waar ik over praat…….blijf niet in een rondje draaien……..kom je er niet uit? voor je zelf? zoek hulp……mij helpt het veel van me af te schrijfen ……..en je mam? is trots op jou…..ze heeft je niks voor niks op de wereld gezet? koester dat…..en maak er wat van.
liefs kris

hoe moet ik verder gaan met leven

toya

jennefem

mieke

kristina