rouwverwerking.startpagina.nl

na half jaar lichamelijke klachten ,omdat ik zo sterk wilde zijn

  • Anonymous avatar

    annie van der ley-beckers

    mijn man ,martin is onlangs overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker …'n operatie ,de geplande zogenoemde wipple-operatie kon helaas niet volledig worden uitgevoerd omdat 't staartje van de nog heel kleine tumor,zich om de aorta gewikkeld had ,na deze constatering is de operatie afgebroken met de mededeling dat mijn man en de vader van onze jonge (26 en 21 jaar)dochters niet meer beter zou worden ..

    dat was 23 augustus 2007.. de pijn t verdriet was vreselijk we wisten dat we uit elkaar gerukt werden ..alleen nog niet wanneer…..mijn man was toen 58 jaar … in genk (belgie) kreeg hij nog behandelingen met chemo die hebben hem nog ‘n jaar bij ons gehouden .. ’n jaar vol zorgen spanning en natuurlijk ook hoop ,hoop op misschien nog wat meer tyd. hoop op …ja waarop….

    ik heb alles voor hem gedaan ,wat mogelijk was, om 't nog fijn voor hem en voor ons samen te laten zijn ….. de laatste drie maanden ging zijn conditie steeds verder achteruit chemo keerde zich nu volledig tegen alles wat nog goed was zo leek t .angst en realiteit wisselden zich af hoop ,vrees …hoop, vrees.

    6december 2008 overleed mijn man ,net 60 jaar …in genk waar hij met veel zorg en liefde behandeld werd .. zijn overlijden was rustig .. god zij dank

    alles was dus ‘"goed’' afgesloten maar nu n dik half jaar na zijn overlijden kreeg ik de klap ,wat voel ik wie ben ik ..alles was voor mijn man ,met liefde gedaan . maar nu komt mijn ik om de hoek kijken ..lichamelijke klachten ,paniekaanvallen uitputting ,geven aan dat ik toe moet gaan geven aan de rouw ,de pijn .en dat ik moet luisteren naar mijn lichaam …geloof me dat is moeilijker,dan je denkt want dat heb ik te lang niet gedaan,al weet ik dat 't moet en dat ik ook verder wil … voor mijn kinderen ,familie en lieve echte vrienden.. rouw is rauw

  • Anonymous avatar

    Mieuwtje

    Bij mij heeft het geholpen om er veel over te praten.

    Is er bij jouw soms een Toon Hermans Huis in de buurt?

    Hier ben ik goed opgevangen, vooral door gesprekken.

    Steeds het zelfde vertellen heeft mij goed geholpen.

    Heel veel sterkte.

    Mieuwtje

  • Anonymous avatar

    Ria Collée-Kleingeld

    Lieve Annie,

    Een oplossing voor je problemen kan ik je helaas niet bieden. Wel kan ik je zeggen dat jouw verhaal door mij geschreven had kunnen zijn. Mijn man overleed op 10 juli 2008, dus nu bijna een jaar geleden. Na de eerste maanden op de automatische piloot, speelde mijn “sterke” persoonlijkheid de hoofdrol. Dat betekent zoveel als vooral doorgaan met leven. Inmiddels moet ik bekennen, dat ik na jaren van zorgen voor een ander, ik niet meer weet hoe ik voor mezelf zorgen moet. En ja, daar is dan de jou bekende depressie! Ik hou mezelf voor dat lichamelijk met mij niets mis is, en dat is het enige dat ik je kan meegeven, wat er mis is zit tussen onze oren. Hopelijk is het je een kleine troost dat er mensen zijn die oprecht voelen wat je doormaakt. Lieve groeten, Ria Collée-Kleingeld

  • Anonymous avatar

    aagje

    hallo ik zelf ben twee jaar geleden met een whipple geopereerd

    en ik wens jou veel sterkte

    wil je met mij mailen of zo?

    en mischien een tip om via de alvleesklier vereniging

    in kontakt te komen met nabestaanden

    je kan ook mij altijd mailen

    sterkte en een lieve groet aagje

  • Anonymous avatar

    annie van der ley-beckers

    Dank je wel Aagje,voor je bericht

    ik hoop dat je goed hersteld bent van je wipple -operatie

    fijn dat je geluk hebt gehad ,dat 't nog mogelijk was !

    veel sterkte en succes verder

    vriendelijke groet.

    a van der ley-beckers

  • Anonymous avatar

    tess

    Mama, ik ben apetrots op jou!!!

    HVJ Tess

  • Anonymous avatar

    Sonja Bos

    Dag Annie,

    Ik heb een soortgelijke ervaring.

    Begin nu pas een beetje de boel te vewerken (na 3 jaar)

    Heb inmiddels niewe vrienden gezocht en ben aardig teleurgesteld in anderen.

    Toch ben ik behoorlijk ondernemend maar het houdt natuurlijk ergens op…

    Houd je taai en schroom niet een mailtje te sturen.

    Sonja

  • Anonymous avatar

    annie van der ley-beckers

    't Is alweer 'n tijd geleden,dat ik in deze rubriek mijn verhaal deed.

    Inmiddels,heb ik mijn draai weer gevonden.

    Ik weet nu heel zeker,dat de liefde van mijn kinderen,

    't luisterende oor en't oprechte medeleven,

    van lieve familieleden en echte vrienden, 'n heel grote steun zijn geweest.

    En 't weten ,dat je de pijn mag en zelfs moet voelen en dat rouwen,essentieel is ,is meer dan waar!

    Er staat geen tijd voor.

    Er zijn nog vaak momenten,dat ‘t zo vreselijk pijn doet,’t missen,de gewone alledaagse dingetjes met elkaar,de warmte….

    Maar je weet ,die pijn komt,maar gelukkig gaat ie ook weer .

    Je leert als ‘t ware te leven met ’t gevoel van missen

    Zoals mijn man bij mijn leven hoorde, zo is hem missen .nu 'n deel van mijn leven .

    Ik ga verder ,want dat is goed ,er zijn nog heel veel mensen en dingen,die 't leven de moeite waard maken.

    annie van der ley-beckers

  • Anonymous avatar

    MarionW

    Dankjewel Annie, voor je bemoedigende verhaal. Dat geeft weer een steuntje in de rug. Ik hoop voor jou dat je lichamelijke klachten ook afgenomen zijn. Mijn man is nu 7 maanden geleden overleden en ik heb veel last van mijn nek en schouder. Volgens de dokter spanning.

    Annie, ik wens je het allerbeste en fijn dat je na al die tijd nog wat van je liet horen.

    Hartelijke groet,

    Marion

  • Anita avatar

    Anita

    Na een half jaar heb ik mij kwetsbaar opgesteld en deze mail naar vrienden, familie, bekenden en collega's gesteurd. Om dat het ‘gewone’leven weer doogaat en mijn leven nog stil staat. Mijn man is dodelijk verongelukt op 17 april 2018. Op zijn fiets aangereden in de bebouwde kom door een motorrijder die 100 km /uur dacht te kunnen rijden.  Hierbij is de motorrijder zelf ook dodelijk verongelukt. =12.0ptAlweer een half jaar.=12.0ptEn hoe gaat het nu met mij, de kinderen nadat ons leven op 17 april in 1 klap stil kwam te staan.=12.0ptDe eerste maanden werd ik geleefd. Zoveel te regelen en af te handelen. Dat lukte. Beetje bij beetje dingetjes afsluiten. Het proces-verbaal was pas na 4 maanden eindelijk afgerond. =12.0ptIn het begin zijn er genoeg die je opvangen, je denkt het gaat wel goed, ik kan het aan. =12.0ptWeer werken want dat geeft afleiding en dat doet het ook. Maar ook ineens dat de waarheid tot je doordringt dat je hem kwijt bent! Nooit meer samen lachen, praten, leuke dingen doen met anderen.=12.0ptMaar dan? Je kunt jezelf amper uit bed krijgen, maar ook erin is zo moeilijk. Alleen, stil.=12.0ptDe eerste keren dat je alles alleen moet doen, terwijl je alles samen deed, dat is zo moeilijk.=12.0ptHet gevoel afhankelijk te zijn, onzeker, bang terwijl je dat nooit was. Het leven leven zonder Harrie.=12.0pt35 jaar samen, zoveel gewoontes, lief en leed, nu alleen. Weer opnieuw beginnen. Alleen. En dat is ontzettend moeilijk. Er nog niet de energie voor hebben. Het leven gaat door. Maar niets lijkt meer belangrijk. Je leven staat stil terwijl je omgeving doorgaat. =12.0ptTuurlijk komen de kinderen vaak en dan voelt het als vanouds. En dan weer ineens nee hij is weg en komt niet thuis.=12.0ptEn dan nog de emoties die er bij komen met het uitspreken van de zin, hij heeft niet hoeven lijden.=12.0ptWe waren voorbereid toch? Maar we waren er nog niet klaar voor. Waren we er ooit klaar voor geweest? En nog zoveel meer vragen. Alles was gezegd maar we hadden elkaar nog zoveel te zeggen.=12.0ptDe kinderen hebben hun studie weer opgepikt. Alle 4. Dit gaat met vallen en opstaan en ook zij zullen hun weg weer moeten vinden in hun leven dat niet meer is als vroeger. Het ergste dat je kan overkomen is ons overkomen en relativeert de dingen van de dag. Ook zij zullen met hun emoties leren omgaan. Met reacties uit de omgeving, goed bedoelt maar soms de plank volledig mis slaan. Of er gewoon niet meer zijn (of kunnen zijn, er niet mee om kunnen gaan).=12.0ptNu proberen te overleven. Is het dan erg dat je dingen vergeet? Soms niet reageert omdat het teveel is. Of zelfs niet altijd tactvol reageert omdat je het ook niet weet. Je dit allemaal niet gewild hebt, maar je overkomen is. Dat je het leven weer moet gaan ontdekken en dat nu nog niet lukt.=12.0ptDat je niet overal naar toe gaat. Dat grote gezelschappen nu nog teveel is. Je dan heel eenzaam voelt.=12.0ptDat mensen die op mij wachten het contact verloren zal gaan omdat ik nu niet in actie kan komen.=12.0ptDat je nu niet zelf het initiatief neemt. Dat je snakt naar aandacht. Dat het verdriet op onverwachte momenten je overvalt. Dat je omgeving niet (meer) durft te vragen hoe het met je gaat. En als ze het vragen dat je dan zelf niet durft te zeggen dat het niet goed gaat. Dat het verdriet zo ontzettend pijn doet. Dat nu na 6 mnd. de pijn, het verdriet alleen maar intenser wordt.=12.0pt =12.0ptOns welzijn staat nu voorop en dat mag niet egoïstisch zijn maar is overleven. Waarom voelt dat dan soms niet zo? Wij leven dag bij dag. Proberen te leven in het nu. Met o.a., hulp van Harrie’s boekje. Zijn Legacy. Jeetje het klinkt zo eenvoudig.=12.0ptGelukkig hebben we mensen om ons heen die er zijn. Hoe moeilijk het ook is om te gaan met ons verdriet. Maar hoe vaak het ook voelt dat ze er te weinig zijn. En dat hun leven ook gewoon doorgaat. Ook met een gemis. We missen hem allemaal en hier thuis elke dag.=12.0ptIk wil afsluiten met een gedichtje die ik vond.=12.0pt                        Weet je wel=12.0pt                      Dat ik hier woon,=12.0pt                        Verborgen onder=12.0pt                     Uiterlijk vertoon=12.0pt                        Want al mijn=12.0pt                        Strijden en verdriet,=12.0pt                   Zitten diep verstopt=12.0pt                        En zie je niet.