Lotgenoten, net als jullie ben ik ook diep bedroefd, op 23 mei is mijn vrouw als gevolg van een anarisme op 39 jarige leeftijd overleden. 20 jaar samen en dan ineens……Zo mooi, zo vol leven, en niet ziek of wat dan ook, zomaar ineens weg uit je leven, weg uit je bestaan…verschrikkelijk….ik put net als mijn zoon van 13 elke dag moed uit de manier waarop zij in het leven stond en hoe iedereen haar gedenkt…..maar ik heb zoveel pijn…er zijn mensen en ook mijn familie in de directe omgeving die me enorm steunen, maar uiteindelijk zit je met je gedachten en alles er om heen ineens in die leegte….mijn positieve inborst houdt me op de been..maar hoe lang….ik besef het wel en heb de dagen in haar kortstondige ziekbed ondanks…de ellende enorm intens beleefd, niets geen roes, gewoon keiharde ellende en emotioneel handelen van minuut tot minuut, totdat je letterlijk omvalt…..ik hoop hier wat lotgenoten te treffen maar eigenlijk ook weer niet. Je wilt niet dat iemand dit overkomt, het is gewoon unfair, niet eerlijk en ongelofelijk….