Verjaardagen

Vandaag is mijn zoontje jarig. 8 Jaar is hij geworden. Vandaag is het ook precies 1 jaar geleden, dat mijn moeder voor het laatst in ons huis geweest is. De hersentumoren lieten het daarna echt niet meer toe. Gisteren vierden we zijn verjaardag al en eigenlijk miste ik dr toen nog niet eens zo héél erg. We hadden het namelijk met zijn allen gewoon over haar. Leuke gedachten zeg maar. Soms een verdrietige, maar de fijne en vrolijke verhalen over mijn ma, voerden toch de boventoon.

We konden het niet vandaag vieren, want mijn dochter loopt straks de avondvierdaagse. Dat wordt te druk, met als gevolg, dat ik nu in mijn uppie in een versierd huis zit. Mijn écht jarige zoon, zit immers op school. Ook niet erg, maar…normaal kwam ma altijd nog een kopje koffie drinken op de dag zelf. Altijd. Ze belde dan ook altijd eventjes, hing dan zingend aan de telefoon. Nu mis ik het ontzettend.

Tuurlijk denk ik er ook aan, dat ze bij zijn geboorte aanwezig was. Ze heeft actief geholpen om mijn ventje uit mijn buik te duwen. Aangezien hij maar niet verder kwam. We hebben die hele spannende nacht ook samen beleefd. Zij en mijn Lucas waren echt 4 handen op 1 buik. Lucas mist haar ook zo ontzettend erg. Ik zie nog voor me, hoe hij afscheid van haar nam, net na haar verjaardag in juli. Huilend aaide hij haar arm, dat ie het zo erg vond. En oma…die probeerde hem te troosten. Week later was ze er niet meer. Op de dag dat we 9e verjaardag van mijn dochter en de 36e van mijn man vierden.

Zo zullen de verjaardagen altijd wel een beetje zwaar zijn. Dat weet ik ook wel. Dat zal iedereen hebben. Maar nu wil ik het gewoon even van mij af schrijven. Gewoon omdat ik het mis, dat ik dr nu niet aan de telefoon heb, we niet samen in het babyboek kunnen kijken, denkende aan 8 jaar geleden. Dat ze weer met tranen in haar ogen naar dr kleinzoon kijkt. En ik…ik zit nu dus achter een pc, beetje stom te tikken. Je moet toch iets? Ik zeg maar tegen haar foto:“He ma, gefeliciteerd, hij is weer 8 jaar, wie had dat toen verwacht he?” Alleen geeft die foto geen antwoord. En toch..toch lijkt het of ze knikt. “Ja Miekie, het is een lekker jong”.

Ik heb het weer even van me afgetypt. Nu ga ik weer een stuk vrolijker kijken, want ik ga de jarige Job en zijn zus zo van school halen. Gelukkig.

gr Monique

MoniqueVL

Yvon