Verbijsterd ben ik.

Wij hier op dit prikbord hebben het vaak zwaar te verduren met de verwerking van het verlies van een dierbare. Het is fijn een zalf op onze wonden te vinden op dit prikbord, want zo ervaar ik dat wel!

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar na de aanblik van het gebeuren op 30 april jongstleden neig ik naar depressiviteit. Wát verschrikkelijk om iets dergelijks te moeten aanschouwen! Vooral voor die mensen (en vooral de kinderen) die het ‘life’ voor hun ogen hebben zien gebeuren! Laat staan voor de familieleden c.q. de vrienden van de slachtoffers…. Wát een traumatische ervaring moet dat zijn!

… en nu overheerst ander nieuws alweer de schokkende gebeurtenissen van nog geen week geleden!!! Bizar vind ik het dat een dergelijke traumatische gebeurtenis ogenschijnlijk zo snel terzijde wordt geschoven!

Ik was ‘blij’ met de reactie van Pieter van Vollenhove, dat hij zei dat hij nog niet in staat was om ‘tot de orde van de dag’ over te gaan, aangezien de gebeurtenissen hem nog zóveel bezighielden. Eigenlijk verwoordde hij wat ik in gedachten had.

Ik heb drie nachten zo goed als niet geslapen en heb vanavond eindelijk wat tranen kunnen laten vloeien, hetgeen weliswaar voor opluchting zorgde, maar My God, wat zijn veel mensen veel leed aangedaan de afgelopen week!!!!

Ik heb gehoord dat de familie van de dader toch een publiekelijke reactie heeft gegeven, vandaag, en ik heb dat als positief, maar zeer zeker ook als heel moedig ervaren. Ik ben ook zeer met deze mensen begaan, want ik denk dat niemand zich kan voorstellen wat deze mensen moeten doormaken.

Ik wens dan ook de (nog in leven zijnde) slachtoffers, de nabestaanden van álle slachtoffers (familie en vrienden, ook van de dader) heel veel sterkte toe.

Bianca