Hallo Woeper,

Je hebt heftige jaren achter de rug en omdat je altijd met en voor anderen bezig bent. ben je er zelf niet aan toe gekomen om je verdriet te verwerken. Het zorgen voor je vader, de situatie zoveel als mogelijk willen zoals vroeger, toen jullie nog allemaal in het huis woonden. Je eigen schuldig voelen omdat je eigenlijk juist nu je eigen plekje nodig hebt maar ook dat opgeeft voor anderen, in dit geval je vader.

Ook heb je, omdat je moeder niet meer bij kennis is geweest niet het afscheid kunnen nemen zoals jij dit zou hebben gewild. Heel herkenbaar voor mij.

Mijn moeder is ook heel plotseling overleden, nu ruim 17 jaar geleden. Ze is geheel onverwacht in elkaar gezakt, 8 dagen op de IC gelegen en niet bij kennis geweest. Ook ik heb niet meer met haar kunnen praten. Hoewel ze wel in leven was dus eigenlijk ook geen afscheid kunnen nemen.

Thuis werd jaren lang nooit over m'n moeder gesproken, misschien bang om elkaars pijn te voelen.

Het blijft aan je vreten en zolang jij er geen kant mee uit kan blijft je dat gevoel houden.

Mij heeft het veel geholpen om naar een maatschappelijk werker te gaan en te praten. Hier kan en mag je alles zeggen, je wordt niet voor gek versleten en wat nog belangrijker is……. er wordt naar je geluisterd en je wordt begrepen. Ook heb ik alles opgeschreven zoals ik het heb beleefd. Niemand heeft dit ooit gelezen, het is voor mij alleen en als ik wil lees ik het zelf.

Mijn advies aan jouw is om toch eens te proberen een gesprek met je vader hierover aan te gaan, hoe moeilijk ook. Misschien zit hij ook met veel onverwerkt verdriet, durft ook hij er misschien al jaren niet tegen jouw over te beginnen, er is maar één manier om daar achter te komen.

Jij moet verder met je leven en het wordt hoog tijd dat je dat gaat doen.

Mocht je er behoefte aan hebben en willen, je mag me mailen.

Liefs Eefje