Wie heeft dit ook mee gemaakt?

woeper

04-04-2009 18:59

Hallo allemaal,
Ik ben op zoek naar mensen die (ongeveer) hetzelfde als mij hebben mee gemaakt.
Ik ben nu 26 jaar en sinds begin februari woon ik in mijn eigen appartement, ik woon er alleen en het is de eerste keer dat ik het huis uit ben gegaan.
Ik heb nog een broer van 28 en die woont al enkele jaren in zijn eigen huis.
Op 28 december 2004 heeft mijn moeder een zwaar ongeluk gehad, ze is aangereden toen ze met de fiets de weg wilde oversteken. Ze is meteen in coma geraakt en niet meer bij kennis geweest. Ze had een hersenbeschadiging, heel veel botbreuken en inwendig letsel. Iedere dag zaten we in het ziekenhuis en hoopten op een wonder. Op 31 december besloten we toch naar vrienden te gaan om daar oud en nieuw te “vieren”. We werden tegen 23 uur gebeld dat het erg slecht ging en dat ze op een ander bed gelegd ging worden, ze zouden ons terug bellen zodra ze was overgeplaatst. De telefoon ging om een paar minuten over 12, met de vraag of we naar het ziekenhuis wilden komen. In het ziekenhuis aangekomen moesten we iedereen bellen die nog afscheid wilde nemen want ze zou de ochtend niet halen. Toen alle familie er was ging het toch weer wat beter. Vanaf dat moment heeft de familie om de beurt gewaakt bij mijn moeder zodat wij ook wat lucht zouden krijgen.
Na twee zware weken is op 13 januari besloten dat er geen hoop was dat ze nog bij zou komen. We moesten iedereen gaan bellen zodat iedereen nog afscheid kon nemen. Mijn broer moesten we bellen en die moest nog zo’n 150 km rijden. Ik had aangegeven dat mijn moeder een donorcodicil had en de hele molen werd in werking gezet. Uiteindelijk is ze op 14 januari overleden nadat de artsen de apparatuur stop hadden gezet. We mochten even bij haar zijn, maar dan moest ze snel naar de OK ivm met het doneren van haar organen.
Ik zou in 2005 het huis uit gaan maar kon dit niet opbrengen. Ook wilde ik mijn vader niet alleen achter laten in het huis waar we eerst met z’n vieren hebben gewoond. Eind 2008 heb ik de stap toch genomen en na flink wat geklust te hebben heb ik nu een mooi appartement, waar ik erg trots op ben.
Ik heb eigenlijk geen echte vrienden, ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk in de kinderopvang, ik werk daar fulltime. Met mijn collega’s ga ik af en toe een avondje weg.
Met mijn vader ga ik geregeld wandelen en ik heb geregeld contact met mijn tante. Ook eten mijn vader en ik gemiddeld zo’n 2 keer per week bij elkaar
Ik voel toch eenzaam en weet af en toe niet goed wat ik met mezelf aanmoet. Ik kan met mijn vader en tante niet echt praten over alles wat er is gebeurd en ik vind het een moeilijke stap om naar de huisarts te gaan en daar aan te kloppen voor hulp.
Ik zou graag met iemand willen praten die dit ook heeft meegemaakt en hoe hij of zij daar mee om is gegaan.
Groetjes
Woeper
Ellen

04-04-2009 23:30

Hoi Woeper,
Wat verschrikkelijk moeilijk is dit allemaal voor je! Ik leef met je mee. Als je wilt kun je me mailen , mijn email is ellen.ellen466@gmail.com
Mijn vader is 2 weken geleden overleden dus ik snap heel goed wat je doormaakt. Ik wens je alvast heel veel sterkte en kracht.
Groetjes,
Ellen
Akinyi

04-04-2009 23:38

Gecondoleerd met het overlijden van je vader, kort geleden nog, sterkte!
(Mijn vriend is 31-1 overleden op 35 jarige leeftijd).
kristina

05-04-2009 02:27

this gewoon moeilijk,als je 1 van je ouders moet missen.
en toch? leer je er mee om te gaan,,,,,,,,je moet wel,,,,,,heel cru gezegt? maar het is eenmaal zo,,,,,,,,,ik ben mijn mams verloren ,,,,was een meidje van 16.
en nu? kom in de leeftijd grens van mijn mams…..toen ze het gevecht heeft verloren….en dat is heel apart,gevoelsmatig……..
mijn motto is? denk aan de leuke dingen,,,,,,,,de leuke herinneringen,,,,,,,niet het verdriet en de pijn,,,,,,blijf er niet in hangen……..probeer te genieten .
woeper
ellen
akinvi
sterkte met het verlies van jullie dierbaren
kristina

05-04-2009 02:31

sorry spatie doet het niet vandaar,,,,,,,,,,,,,
Ellen

05-04-2009 22:05

Dank je wel, jij ook gecondoleerd. Het is idd kort geleden maar het lijkt op de een of andere manier wel een eeuwigheid geleden dat mijn vader is overleden. Niet dat het verdriet minder is maar het lijkt al zo lang geleden dat ik hem heb gezien. Het blijft onwerkelijk en nog niet te bevatten.
Liefs,
Ellen
Ellen

05-04-2009 22:08

ja het is heel erg moeilijk. Ik probeer er ook niet in te blijven hangen, mijn vader zou dat ook zeker niet hebben gewild maar het is nu nog zo kort geleden dat het moeilijk is om al te genieten van het leven. Maar ik probeer zeker wel om positief te blijven denken en door te gaan, maar moet het allemaal nog een plekje geven. De ene dag gaat het redelijk en de andere dag niet maar dat zal er allemaal wel bij horen.
Liefs,
Ellen
sleepy

06-04-2009 10:05

Beste Woeper;
Je hebt hele intense en heftige jaren achter de rug.Je hebt het overlijden van je mam moeten verwerken en die kleine 2 weken die daaraan vooraf gingen. Eigenlijk ben je daar nog steeds mee bezig. Te begrijpen, voor rouw staat immers geen tijd. En het is allemaal wel erg snel .
Daarbij heb je je in de jaren die volgde ontfermd ook over je vader. Heel lief en zorgzaam en mede daarom,vind ik het enorm knap en dapper dat je de stap hebt genomen om op jezelf te gaan wonen.
Dus zit je nu in een heel nieuwe levensfase. Heel nieuw, heel mooi, je mag trots zijn hoor meis, maar het is eerlijk gezegd ook een beetje dubbel nietwaar !!!???
Je komt nu eigenlijk helemaal toe aan jezelf. En dat is in mijn ogen ook helemaal nieuw voor je.Geef jezelf echt goed de tijd meis om ook hieraan te wennen en je huisje helemaal het jouwe te maken.
Ik vraag me af of je echt zeker weet of je met je vader en tante hier niet over kan praten. Gewoon eens een opmerking plaatsen geeft soms al openheid voor een goed gesprek. Toch zeker al wandelend kunnen mooie en rijke gesprekken ontstaan. Al eens geprobeerd ? En met je broer ?
Of een hele goede collega? Soms kun je verbaasd zijn over hoe graag sommige mensen er met je over zouden willen praten, maar die er niet over willen en/of durven beginnen omdat ze bang zijn je te kwetsen. Soms kan het zo goed zijn , om je kwetsbaarheid aan anderen te laten zien !!
Ik kan je niet helpen in de zin van dat ik het ook heb meegemaakt. Maar voel wel een beetje aan wat je doormaakt als ik probeer me in je te verplaatsen.
Je verhaal raakt me, en het is al heel goed dat je de stap hebt gezet om hier te prikken. ik hoop dat je mensen op je weg tegen komt die je een duwtje in de rug kunnen geven, die je een schouderklopje geven en die zeggen dat je een kanjer bent.
Weet dat je niet alleen staat !!!!
Sterkte met alles en een bemoedigende groet van mij;
Sleepy
anke

06-04-2009 17:41

Lieve lieve Sleepy.
Je zit in mijn hart.
Ik vind het iedere keer weer mooi en rakend , hoe je de mensen met jouw warmte omarmd.
Een hele dikke knuffel voor jou.
Lieve Woeper .
Ik wens je heel veel sterkte ,
ik hoop dat de kindertjes om je heen , wat afleiding kunnen brengen.
Ik werk zelf al flink wat jaren in de kinderopvang en soms is het best een zwaar beroep.
Blijf goed bij jezelf , in wat jij wilt en voelt .
Je hebt een lange weg te gaan ,
ik wens je dan ook een engel op je pad.
Van Anke
kristina

07-04-2009 01:33

hoi hoi Ellen
sorry dat ik niet eerder kon reageren…..tuurlijk kan je niet genieten,this maar zo kort geleden dat je vader is overleden…….en dat geef je ook zomaar geen plaatsje.
tja en het positief denken? ik weet? this moeilijk.
ik he mijn vader nog, maar krijgt baypass van vijf omlijdingen ….een spannende tijd.
vader is 76 dus niet zooooo jong, we gaan er het beste van hopen.
paps is bij ons in huis……dus niet in een een verpleeg huis.
maar ik weet wel? dat leven en dood heel vlak naast elkaar liggen.hoe je het went of keert…….tuurlijk het gemis en de heimwee ,
kan het niet anders omschrijfen.
heel veel sterkte,,,,,,,,,,en je komt er wel…..
liefs kristina

Wie heeft dit ook mee gemaakt?

woeper

Ellen

Akinyi

kristina

kristina

Ellen

Ellen

sleepy

anke

kristina